Του Μάνου Γλαμπεδάκη
Με λαϊκισμό χρεώνεται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και αναδεικνύεται σε υπέρτατο πολιτικό καθήκον η συντριβή του.
Αρκεί να συντριβεί ο λαϊκισμός για να ομαλοποιηθούν οι πολιτικές, όταν τα πάντα όλα παίρνουν αυτό τον χαρακτηρισμό;
Εκτός των οικονομικών πολιτικών και της ρητορείας που τις συνοδεύουν, έχουμε:
-την εκλογή του γνωστού ρατσιστή στη θέση του αντιπροέδρου της Βουλής –δεν είναι λαϊκισμός.
-την προστασία του Καμμένου για τις περίεργες επικοινωνίες του με τον ναρκέμπορο –δεν είναι λαϊκισμός
-την επίθεση του Πολάκη στο ΣτΕ –δεν είναι λαϊκισμός
-την δήλωση ότι οι θεσμοί, το Σύνταγμα δηλαδή, εμποδίζουν τις πολιτικές της κυβέρνησης –δεν είναι λαϊκισμός
-την αύξηση του ελέγχου της Παιδείας από την εκκλησία –δεν είναι λαϊκισμός
-την προσπάθεια άλωσης και αλλοτρίωσης των ΜΜΕ με τον νόμο Παπά –δεν είναι λαϊκισμός
-την κοινή «πατριωτική» κάθοδο με την ΧΑ στην Κάλυμνο –δεν είναι λαϊκισμός
-ακόμη κι αυτή την δίκη που δεν λέει να τελειώσει, της ΧΑ, δεν θα την έλεγα λαϊκισμό.
Στις πιο πάνω περιπτώσεις και σε άλλες πολλές ακόμη που μου διαφεύγουν – ένας πολίτης είμαι, όχι πολιτικός αναλυτής - παρατηρούμε δυο σημαντικές παραμέτρους.
Πρώτα, δεν εμφανίζεται ενιαία στάση του κόμματος, ακόμη και της κοινοβουλευτικής του ομάδας που είναι πιο ελεγχόμενη από την ηγεσία. Υπάρχουν αποκλίσεις, αντιρρήσεις, διαμαρτυρίες μέχρι και αντιστάσεις όπως στη χτεσινή ψηφοφορία για τον ρατσιστή αντιπρόεδρο της Βουλής. Εδώ μια μικρή παρένθεση τοπικής σημασίας για την Β Πειραιά. Ο Δ. Καμμένος, είναι βουλευτής της Β’ Πειραιά. Μια από τις βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ (βουλεύτρια για να συμβαδίζω με την σύγχρονη κορεκτίλα) που δεν τον ψήφισε ήταν η Εύη Καρακώστα της Β Πειραιά. Οι άλλοι δυο βουλευτές της Β’ Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ που προφανώς τον ψήφισαν κατά σύμπτωση ήταν οι συνοδοιπόροι του Κασιδιάρη στην πατριωτική εξόρμηση στην Κάλυμνο. Δεν εννοώ ότι είναι «φιλοφασίστες», εννοώ σίγουρα ότι αυτό δεν είναι λαϊκισμός.
Η ουσιαστική παράμετρος όπως εξάγεται από τις πιο πάνω ενέργειες είναι, ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μακριά από αυτό που ονομάζουμε «δημοκρατικό τόξο». Δεν έχει να κάνει με τον λαϊκισμό, που μας παρουσιάζει το μαύρο-άσπρο. Έχει να κάνει με την Δημοκρατία, με τον σεβασμό της, με την επιδίωξη να επιβάλλει πολιτικές – συνήθως μικροπολιτικές όπως ο έλεγχος των ΜΜΕ - πέρα και απέναντι σε θεσμούς της Δημοκρατίας.
Πριν φτάσουμε λοιπόν σε διλήμματα «να προσκληθεί ο ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ» ή «με ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη», να πούμε ότι αυτή η ηγετική ομάδα δεν μπορεί να κληθεί πουθενά.
Μια άλλη, θα κριθεί και ίσως…
