Του Στέλιου Μανουσάκη
Εξαιρετικά δυσάρεστη είναι η κατάσταση που επικρατεί τελευταία στις σχέσεις εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας.
Η Δικαιοσύνη ανέκαθεν υπήρξε πεδίο πολιτικής και κομματικής αντιπαράθεσης, ενώ ήταν πάντα ευάλωτη στην κριτική της εκτελεστικής εξουσίας, λόγω των καθυστερήσεων στην απονομή της, οφειλομένων κυρίως στην έλλειψη δικαστών, πολιτικού προσωπικού, ηλεκτρονικής οργάνωσης και υλικοτεχνικής υποδομής.
Ο τρόπος αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων, απ όλες τις κυβερνήσεις διαχρονικά, ήταν η σταθερή και επαναλαμβανόμενη υπόσχεση και κατάθεση νομοσχεδίων με στόχο την «επιτάχυνση» της απονομής Δικαιοσύνης,τα οποία ωστόσο ελάχιστα βελτίωσαν ή εξομάλυναν τα ανωτέρω προβλήματα.
Αναμφισβήτητα η οικονομική κρίση τα τελευταία οκτώ χρόνια επιδείνωσε την κατάσταση, η οποία πήρε πλέον τα χαρακτηριστικά μιας πιο συνολικής κρίσης πιο βαθιάς, τέτοιας που διαποτίζει όλη τη χώρα,την κοινωνία και το πολιτικό προσωπικό μας.
Μιας κρίσης πολιτιστικής και συνειδησιακής με την οποία καλούμαστε όλοι, λειτουργοί της Δικαιοσύνης και μη, να αναμετρηθούμε.
Το τελευταίο διάστημα, η αντιπαράθεση «ξέφυγε» από τα εσκαμμένα και επικεντρώθηκε σε μια πρωτόγνωρη για τη Δημοκρατία μας κριτική των αποφάσεων της, με αποτέλεσμα να κλονιζεται η εμπιστοσύνη του πολίτη στο κράτος δικαίου,σε αυτό το τελευταίο καταφύγιο του, όταν βλέπει και ακούει δυστυχώς εκπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας να εκφράζονται με τρόπο που μειώνουν το κύρος της και αμφισβητούν την ανεξαρτησία της. Οι δε της αντιπολίτευσης να τοποθετούνται θορυβωδώς υπέρ της «ανεξαρτησίας» και κατά των σημερινών ποδηγετών της.
Κάπου στη μέση η πλειοψηφία των Δικαστών και των λοιπών λειτουργών αλλά και των πολιτών αυτής της χώρας που ψάχνει από κάπου να κρατηθεί .
Αυτό δε σημαίνει ότι οι δικαστικές αποφάσεις είναι ανεξέλεγκτες και χωρίς κριτική. Επιβάλλεται κριτική και ιδιαίτερα αυστηρή από το νομικό κόσμο αλλά πάντα με τρόπο που να μην παραβιάζεται η δικαστική ανεξαρτησία,να μην επιχειρείται η τρομοκράτηση της Δικαιοσύνης ή η ποδηγέτησή της ή ακόμη και ο διασυρμός της, ιδιαίτερα από θεσμικούς εκπροσώπους που εξυπηρετούν παλιά ή και νέα οικονομικά συμφέροντα.
Η ύπαρξη αυτοσυγκράτησης, σεβασμού έστω στο ανθρώπινο λάθος ή και στην αντίθετη άποψη, ιδιαίτερα στον ευαίσθητο τομέα της απονομής της Δικαιοσύνης, είναι αναμφίβολα, πέρα από υποχρέωση επιβαλλομενη από το Σύνταγμα, μείζον θέμα δημοκρατίας και πολιτισμού .
Το ερώτημα που τίθεται είναι, εάν το πραγματικό πρόβλημα είναι η Δικαιοσύνη ως λειτουργία ανεξάρτητη - αλλά θεμέλιο της Δημοκρατίας- ή η μετάλλαξη που έχει συντελεστεί στο πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του.
Η εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δικαιοσύνη και στη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξαρτησία της,ήταν πάντα και παραμένει το μέγα διακύβευμα κάθε εποχής. Αυτή η εμπιστοσύνη έχει και πάλι κλονιστεί διότι,εκτός των άλλων, οι άλλες δύο εξουσίες ούτε δείχνουν τον απαιτούμενο σεβασμό προς την δικαστική και τις αποφάσεις της ούτε λαμβάνουν μέτρα ως οφείλουν πάντα στα πλαίσια του Συντάγματος.
Σε κάθε περίπτωση η Δικαιοσύνη θα πρέπει να «εφευρεθεί» τρόπος να μένει έξω από την πολιτική και κομματική αντιπαράθεση, έστω και τώρα, δεν είναι αργά.
O Στέλιος Μανουσάκης είναι Δικηγόρος – Διαμεσολαβητής, πρώην Πρόεδρος ΔΣΠ
