Του Νότη Ανανιάδη*
Ανεξάρτητα από ποια άποψη μπορεί να έχει κανείς για την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών ή για τη στάση των συνδικαλιστών των εργαζομένων εκεί, σε ένα τουλάχιστον σημείο οφείλει να συμφωνήσει με τους εκπροσώπους των λιμενεργατών: δεν μπορεί τη μια μέρα να είσαι δικηγόρος της Cosco και την άλλη γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου μιας κυβέρνησης που (παρά τα όσα έλεγε προεκλογικά) ετοιμάζεται να πουλήσει το λιμάνι του Πειραιά ακριβώς στην Cosco.
Επτά χρόνια μετά την υπόθεση Βουλγαράκη, η συζήτηση για το «νόμιμο και το ηθικό» στην πολιτική επανέρχεται μετά από τις σχετικές καταγγελίες του προέδρου της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμανιών Ελλάδας.
«Δεν ξέρω αν ασχολείται με τις διαδικασίες του διαγωνισμού πώλησης του ΟΛΠ, αν και οι ευθύνες της θέσης του μάλλον του επιβάλλουν να ασχολείται, αλλά να αναρωτηθεί η ίδια η κυβέρνηση αν είναι ηθικό να βρίσκεται στη θέση του γενικού γραμματέα του υπουργικού Συμβουλίου ένας άνθρωπος, ο Γ. Σαγιάς, συνεργάτες του γραφείου του οποίου βρίσκονταν συνεχώς «απέναντί μας» όποτε είχαμε δικαστική αντιδικία με την Cosco», είναι η φράση που σε γενικές γραμμές συμπυκνώνει τη βαριά καταγγελία του Προέδρου της ΟΜΥΛΕ Π. Γεωργακόπουλου. Η επαγγελματική διαδρομή του δικηγόρου Γ. Σαγιά, πλούσια, με σημαντικές εμπειρίες σε θέματα λιμενικής πολιτικής και έμφαση στις συμβάσεις του δημοσίου, φυσικά δεν μπορεί να ποινικοποιηθεί. Ούτε η συμβολαιογραφική δραστηριότητα της Κατερίνας Πελέκη, συζύγου του Γ. Βουλγαράκη μπορούσε να ποινικοποιηθεί. Ούτε παράνομο είναι -αν ευσταθεί η καταγελία- ότι αναπληρωτής πουργός έβγαλε χρήματα στο εξωτερικό (εφόσον φυσικά έχουν δηλωθεί). Ούτε παράνομο ήταν ότι μια σειρά υπουργών και βουλευτών, από τη Νάντια Βαλαβάνη έως την Μαρία Ρεπούση κι από τον Γιώργο Σταθάκη έως τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, είχαν επιλέξει να τοποθετήσουν σε ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σημαντικά κεφάλαιά τους την κρίσιμη περίοδο 2011-2012. Αστείες ήταν οι δικαιολογίες τους (π.χ. για σπουδές των παιδιών μου, λες κι η Εθνική δεν έχει υποκαταστήματα σ' όλο τον κόσμο). Αλλά και στα όρια της πολιτικής ηθικής ήταν το γεγονός ότι κατέφυγαν στην ασφάλεια ξένων τραπεζών κι έφεραν κάποια χρήματά τους πίσω, όταν τα πράματα κάπως σταθεροποιήθηκαν κι οι ίδιοι ήταν πλέον βουλευτές.
Στην περίπτωση του Γ. Βουλγαράκη και τις νόμιμες offshore, μια απάντησή του σε μια συνέντευξη, όταν είχε ξεσπάσει το σχετικό σκάνδαλο, οδήγησε σε μια κοινή διαπίστωση: ό,τι ήταν νόμιμο δεν ήταν υποχρεωτικά και ηθικό. Τι ισχύει στην περίπτωση του Γ. Σαγιά τώρα; Την απάντηση, όπως είπε και ο πρόεδρος της ΟΜΥΛΕ, μάλλον ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσιπρας οφείλει να τη δώσει.*Αναδημοσίευση από το protagon.gr
Sidebar
18
Πεμ, Απρ
