Του Νότη Ανανιάδη«Μέσα στην ρέμβην, έτσι θα οραματισθώ», Κων.Καβάφης
«Είχε βυθισθεί πάλι στην ρέμβη του, κι έμοιαζε να έχει ξεχάσει κιόλας την παρουσία του ξένου», Άγγελος ΤερζάκηςΡεμβάζω σημαίνει αφήνω τη σκέψη και τη φαντασία μου να πλανιέται, να ονειροπολώ. Ο ρεμβασμός είναι ευχάριστη περιπλάνηση του νου και της φαντασίας. Η ρέμβη, ονειροπόληση και ο ρεμβώδης είναι ο ονειροπόλος. Από το Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη (εκδ.Ελευθεροτυπία 1993) τα παραπάνω.
«Ρέμβη» ονόμασε το Λιμάνι της Αγωνίας και κάποιες συνεργαζόμενες κινήσεις την ενδιαφέρουσα τοιχογραφία που δημιούργησε μια εικαστικός πάνω από τα Βοτσαλάκια και το χώρο που διαμόρφωσαν οι εθελοντές της κίνησης μπροστά της. Στις κρίσιμες για τη χώρα ώρες που ζούμε, είναι ίσως χρήσιμο να ονειροπολούμε, να «ξεφεύγουμε» με τον νου. Η θέα σ’ αυτό το σημείο της Καστέλας είναι όντως συγκλονιστική και ό,τι πρέπει για να αποδράσει κανείς από την εφιαλτική προοπτική μιας χώρας που βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επισήμως και ευθαρσώς διαπιστώνει ότι πιθανόν να ζήσει με δελτίο στα τρόφιμα.
Φαντάζομαι πάντως ότι η συγκεκριμένη παρέμβαση του Λιμανιού της Αγωνίας (που, άλλωστε, χαρακτηρίστηκε από το ίδιο συμβολή στις πρόσφατες Ημέρες Θάλασσας του Πειραιά), δεν έγινε για να δημιουργηθεί ένας χώρος απόδρασης από μια ζοφερή προοπτική για την οποία και ο συγγενέστερος κομματικός του χώρος , ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι άμοιρος.
Το Λιμάνι της Αγωνίας εδώ και χρόνια επιχειρηματολογούσε υπέρ των «ελεύθερων ακτών» προσπερνώντας το γεγονός ότι επί δεκαετίες οι δυο κύριες ακτές - πλαζ του Πειραιά, τα Βοτσαλάκια και η Φρεαττύδα, είχαν εγκαταλειφθεί στην ερήμωση και στο έλεος κάθε λογής περιθωριακών. Παρά το γεγονός ότι και η ίδια η «Αυγή», τη δεκαετία του 90, με ρεπορτάζ της είχε αναδείξει το τοπίο εγκληματικότητας που κυριαρχούσε στα Βοτσαλάκια, με εφιαλτικό αποκορύφωμα τον βιασμό νεαρού ζευγαριού από συμμορία που λυμαινόταν τον χώρο, το Λιμάνι της Αγωνίας αλλά και άλλες συγγενείς κινήσεις επέμενε να εστιάζει στις παράνομες ή παράτυπες επεκτάσεις της καντίνας που είχε (;) άδεια λειτουργίας εκεί.
Όταν πριν δυο χρόνια η Δημοτική Αρχή Μιχαλολιάκου επέλεξε να επιχειρήσει την αναγέννηση των δύο αυτών πλαζ σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, το Λιμάνι της Αγωνίας βγήκε στα «κάγκελα». Ξεκίνησε δε έναν ανένδοτο αγώνα για «ελεύθερες ακτές». Αν και ποτέ οι ακτές αυτές δεν «σκλαβώθηκαν». Δεν μπήκε ποτέ εισιτήριο (όπως συνέβαινε κατά το μακρινό παρελθόν), ενώ υπήρχαν και υπάρχουν ομπρέλες που προσφέρουν σκιά δωρεάν και μόνο όποιος επιθυμεί πληρώνει για ξαπλώστρες.
Δυο καλοκαίρια τώρα, αυτό είναι το τρίτο, η επιλογή εκείνης της Δημοτικής Αρχής υπερψηφίζεται καθημερινά από τους πολίτες. Οι Πειραιώτες ανακάλυψαν εκ νέου ότι έχουν το σπάνιο προνόμιο να έχουν οργανωμένες ακτές, κατάλληλες για κολύμπι, μέσα στον οικιστικό ιστό της πόλης. Στην Ελλάδα, εκτός από τον Πειραιά, η Καλαμάτα, η Καβάλα, ίσως μια δυο μεγάλες πόλεις μόνο έχουν αυτή την τύχη.
Η επιλογή της δημιουργίας της Ρέμβης στα Βοτσαλάκια, ουσιαστικά συνιστά μια αναδίπλωση από τη δημοτική κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τι λέει στην πράξη; Λέει πως, εντάξει, δε μιλάμε για τη λειτουργία των οργανωμένων πλαζ, δεν κάνουμε θέμα καν για τις καντίνες και φυσικά δεν αντιδρούμε για τη λειτουργία θερινού σινεμά στα Βοτσαλάκια – γιατί, ναι, η αριστερή αυτή δημοτική κίνηση (ή συνεργαζόμενες με αυτήν κινήσεις πολιτών) έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι η μοναδική που αντέδρασε για τη λειτουργία του θερινού κινηματογράφου σε μια πόλη που δεν είχε θερινό σινεμά.
Λέει λοιπόν το Λιμάνι της Αγωνίας ότι απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία αξιοποίησης της παραλίας εμείς αντιπροτείνουμε ένα δημόσιο και ανοιχτό χώρο, τη Ρέμβη. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει, κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το ευγενές της πρότασης. Στη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε, ο χώρος ονειροπόλησης είναι απαραίτητος. Βέβαια, προς το παρόν οι πολίτες «ψηφίζουν» την οργανωμένη από τον ιδιωτικό τομέα πρόταση εύκολης καθημερινής απόδρασης από την καθημερινή «μαυρίλα». Κατεβαίνουν στις καντίνες, πηγαίνουν στο σινεμά, γεμίζουν τις παραλίες.
Το graffity στη Ρέμβη, στα Βοτσαλάκια, στέκει μοναχικό να κοιτάει προς τα πού πάει η τάση. Δεν πειράζει, αρκεί που υπάρχει. Δεν πειράζει, αρκεί οι εμπνευστές του να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα. Ευχής έργο θα ήταν βεβαίως και το κόμμα τους να αποδεχόταν τη πραγματικότητα, αλλά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα ίσως αυτό αποτελεί πολυτέλεια.
