Διπλός αποχαιρετισμός…

apoxairetismos

Του Νότη Ανανιάδη

Δύσκολα μπήκε η εβδομάδα. Σχεδόν όσο δύσκολα τέλειωσε η προηγούμενη. Σάββατο πρωί συγκλονισμένος ακόμη από το μακελειό στο Παρίσι, μόλις έχω τελειώσει μια έκτακτη δίωρη εκπομπή στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ ακριβώς για τον πόλεμο που κήρυξαν οι ισλαμοφασίστες στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, το πρώτο τηλεφώνημα δεν ήταν από κάποιο φίλο ακροατή που συνήθως σχολιάζει το περιεχόμενο και την ποιότητα της εκπομπής. «Έφυγε ο Γιάννης Κακουλίδης». Και μένα κόντεψε να μου φύγει το τιμόνι από τα χέρια. Και την Κυριακή το πρωί δεύτερο μαύρο τηλεφωνικό άγγελμα θανάτου. «Έσβησε ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης»…

Τους χώριζαν πάνω από είκοσι χρόνια, 69 ετών ο Γιάννης, 48 ο Γιώργος, είχαν εντελώς διαφορετικό στυλ, μα τους ένωναν πολλά. Αρκετά εμφανή, κάποια «υπόγεια». Κατ’ αρχήν γραφιάδες εξαιρετικοί και οι δύο, αριστεροί με τον δικό τους τρόπο ο καθένας. Κι ακόμη ταλαντούχοι σε τόσα διαφορετικά είδη γραφής και με τόσες πολλές γνώσεις για τόσους διαφορετικούς (;) χώρους του Πολιτισμού. Με τόσα πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους ενδιαφέροντα ο καθένας.

Τι να πει κανείς για τον Πειραιώτη Γιάννη Κακουλίδη που αποχαιρετήσαμε τη Δευτέρα; Στιχουργός, ποιητής, «φτασμένος» ήδη από τη δεκαετία του ’60 και το «Νέο Κύμα». Ενεργός πολιτικά πάντα στις διάφορες εκδοχές της Ανανεωτικής Αριστεράς. Επιτυχημένος διαφημιστής, κειμενογράφος και χρονογράφος με σπάνιο χιούμορ.
Και σ’ αυτό το χιούμορ ίσως «συναντήθηκε» πιο έντονα με την γραφή του Γιώργου Ανανδρανιστάκη. Δηλητηριώδες, επιθετικό, με κείμενα συχνά στα όρια του λίβελου, που αν δεν λατρεύεις απλώς, λατρεύεις να μισείς. Ρεπόρτερ – αναλυτής του οικονομικού ρεπορτάζ σταθερά πιστός σε μια πιο «ριζοσπαστική» εκδοχή της Αριστεράς.

Επέκεινα πάντως όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Γι’ αυτό ίσως στην κηδεία του Γιώργου Ανανδρανιστάκη στους Αγ. Ανάργυρους την Τρίτη βρέθηκε σχεδόν όλο το υπουργικό συμβούλιο με πρώτο τον Αλέξη Τσίπρα και δίπλα στους συναδέλφους του από την «Αυγή» και το «Κόκκινο» και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκαν εκεί να συμπαρασταθούν στην γλυκιά του Μάρσια, τον μικρό τους Στέλιο, αλλά και την μάνα του που σπάραζε να βλέπει την τελευταία κάθοδο του μονάκριβου γιου της, διέκρινε κανείς στελέχη της ΔΗΜΑΡ, ενώ ακόμη το «Ποτάμι», στελέχη του οποίου είχαν υποστεί την δηλητηριώδη κριτική του κατά καιρούς εξέδωσε Δελτίο Τύπου για να τον αποχαιρετήσει.

Αλλά και στο ύστατο χαίρε στον Γιάννη Κακουλίδη εκεί ψηλά στην Πεντέλη απ΄όπου, όπως ειπώθηκε θα μπορεί να αγναντεύει τον αγαπημένο του Πειραιά, πέρα από το στεφάνι του πρωθυπουργού, του δημάρχου Πειραιά ή «βαριών» ονομάτων επιχειρηματιών διέκρινε κανείς ένα απίστευτα μεγάλο πλήθος υπουργών, πολιτικών απ’ όλο το φάσμα, όχι μόνο της Αριστεράς, καλλιτεχνών, διαφημιστών και παλιών φίλων από το μεγάλο λιμάνι, αλλά την Αίγινα που τόσο αγάπησε και περνούσε τα καλοκαίρια του. Ο Κουβέλης, ο δήμαρχος Πεντέλης κι ο αειθαλής Γλέζος, που τον χαιρέτησε με μια εμπνευσμένη σύνθεση από στίχους του με κορυφαίο το αξεπέραστο «άκρη δεν έχει ο ουρανός», ήταν μερικοί μόνο από εκείνους που στάθηκαν μέχρι την όχθη του Αχέροντα δίπλα στον σεμνό και χαμηλόφωνο αυτόν γραφιά.

Οι δυο μου φίλοι δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Έφυγαν με μια μέρα διαφορά, αλλά ίσως – ποιος ξέρει;- έχουν μια αιωνιότητα να γράψουν μαζί ή χώρια αριστουργήματα για τον όποιο Παράδεισο ή πάλι να στήνουν καλαμπούρια στους Αγγέλους. Ας πάνε στο καλό…

eep logo