Ανεβαίνω τον ίδιο δρόμο, που πλέον λέγεται Ηρώων Πολυτεχνείου. Διασχίζει τον Πειραιά ορίζοντας, όπως ανεβαίνει κανείς, στα δεξιά το λιμάνι και στα αριστερά τον «καλό» Πειραιά του Πασαλιμανιού. Θα κάνω βόλτα αργότερα δεξιά και αριστερά, αλλά προς το παρόν στέκομαι στην «καρδιά» της πόλης. Στα δεξιά μου δεσπόζει το Δημοτικό Θέατρο.
Για την Μεγάλη Εβδομάδα του 1981, ο Μάνος Χατζιδάκις διευθυντής τότε του Τρίτου, είχε οργανώσει
μια σειρά συναυλιών στο σύμβολο αυτό του Πειραιά. Ο σεισμός του Φεβρουαρίου είχε πληγώσει το Δημοτικό. Τη Μεγάλη Τρίτη ήταν προγραμματισμένη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου. Κατάμεστο το Θέατρο, σαν τσαμπιά κρεμόμασταν από τους εξώστες. Τρομοκρατημένοι οι υπεύθυνοι, μας ζητούσαν να βγούμε ήσυχα έξω, γιατί υπήρχε κίνδυνος κατάρρευσης. Αλλά που εμείς; Έφηβοι και νεαροί είμασταν οι περισσότεροι που είχαμε πάει να δούμε από κοντά τον «Νιόνιο» - σύμβολο της τότε αμφισβήτησης. Έπρεπε να βγει ο ίδιος στη σκηνή και να μας ζητήσει ψιθυριστά, αλλά τόσο πειστικά, να αποχωρήσουμε σιγά-σιγά, για την ασφάλεια όλων μας αλλά και για την ασφάλεια του Μνημείου. Για να μας πείσει υποσχέθηκε μάλιστα ότι θα χρωστούσε στον Πειραιά μια συναυλία. Εκκενώσαμε τότε το Θέατρο, τη συναυλία ο Σαββόπουλος ακόμα τη χρωστάει, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Δέκα χρόνια αργότερα, με Αντιδήμαρχο Πολιτισμού τον Κώστα Κωσταράκο, το θέατρο ανακαινίστηκε στις εξωτερικές του όψεις, αλλά αφέθηκε αργότερα, μετά την αποχώρησή του από τη Δημοτική Αρχή, να απαξιώνεται φιλοξενώντας κάθε είδους εκδήλωση. Μέχρι και κάποιας «Κορφιάτικης Ακαδημίας», λέει, τα βραβεία δίνονταν εκεί.
Περισσότερα από είκοσι χρόνια αργότερα (και ενώ είχε μεσολαβήσει το δεύτερο χτύπημα του Εγκέλαδου το 1999), το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ανακαινίστηκε εκ βάθρων. Η κυβέρνηση Σημίτη, με υπουργό Πολιτισμού τότε τον Ευάγγελο Βενιζέλο και η Δημοτική Αρχή Πειραιά με Δήμαρχο τον Χρήστο Αγραπίδη, συμφώνησαν επιτέλους για το ποιος θα διαχειριστεί τα κονδύλια κια τις εργολαβίες που διατίθεντο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη χρόνια πριν, ώστε να ξαναγίνει λειτουργικό το μοναδικό αυτό Θέατρο. 35 εκατομμύρια πλήρωσαν οι κατά τα λοιπά τοκογλύφοι Ευρωπαίοι για τον μνημείο αυτό του Πειραιά. Χρειάστηκαν κι άλλα 10 -12 χρόνια για να ολοκληρωθούν οι εργασίες και να αποδοθεί το Θέατρο στην πόλη.
Η λειτουργία του και οι πόροι που απαιτούνται γι’αυτήν παραμένουν πάντα ζητούμενα. Τον πρώτο χρόνο χρόνο λειτουργίας του, ο τότε δήμαρχος Βασίλης Μιχαλολιάκος εξασφάλισε από τον κουμπάρο του και τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ένα εκατομμύρια πό τον προϋπολογισμό του κράτους για τη λειτουργία του Θεάτρου. Τον επόμενο χρόνο η δημοτική Αρχή του Γιάννη Μώραλη κατάφερε να κρατήσει, ίσως και να ανεβάσει το επίπεδο. Μαγικές λύσεις όμως δεν υπάρχουν. Τον τρίτο-τέταρτο χρόνο, ο λογαριασμός θα έλθει. Όσο κι αν εξασφαλίζεται χρόνο με το χρόνο κάποιο σημαντικό κονδύλιο από την Περιφέρεια – που πολύ καλά κάνει και εξασφαλίζεται – θα έλθει η ώρα που οι Πειραιώτες θα κληθούν να αποφασίσουν αν θέλουν και μπορούν να στηρίξουν τη λειτουργία ενός τέτοιου απαιτητικού Μνημείου.
Πρώτη από όλους όμως θα πρέπει να αποδείξει η δημοτική αρχή ότι μπορεί να εμπνεύσει τους όχι και λίγους, όχι και πτωχούς, εφοπλιστές και λοιπούς επιχειρηματίες της ναυτιλίας που κατοικοεδρεύουν στον Πειραιά να στηρίξουν το Θέατρό τους. Το Ίδρυμα Νιάρχου απάντησε στο Ίδρυμα Ωνάση. Στην άμιλλα αυτή ποιοί θα συνασπιστούν για να χρηματοδοτήσουν ένα κάποιο Ίδυμα Φίλων του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά;
Αναγνώστης Κέντρος
Το δανείζει το ΙΣΝ για τους Ολυμπιακούς.
