Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη δημιουργία και (παρά τις αντιξοότητες) συνεχή λειτουργία του Δημοτικού Ραδιοφώνου Πειραιά, του γνωστου Κανάλι-1.
Σε κανένα μήνα περίπου, όταν το Κανάλι-1 έδωσε χρόνο σε κόμματα και νεολαίες, συμπληρώνω και γω τριάντα χρόνια πίσω από το μικρόφωνο.
Αυτή είναι η ιστορία, γιατί προσωπικά έχω και μια ραδιοφωνική προϊστορία. Στη δεκαετία του ’60, ένας ξάδελφός μου είχε ερασιτεχνικό ραδιοφωνικό σταθμό, με εμβέλεια σχεδόν ένα ολόκληρο τετράγωνο στην Καλλίπολη! Και κάπου στις αρχές του ’70, σε ένα από τα πρώτα του ταξίδια στο εξωτερικό ο πατέρας μου είχε φέρει ένα κιτ δημιουργίας ραδιοφωνικού πομπού, ο οποίος αφού τον συναρμολογήσαμε, ακουγόταν σχεδόν σε ολόκληρη την πολυκατοικία που μέναμε στην Φρεαττύδα!
Πίσω στην ιστορική διαδρομή όμως. Όταν η ΕΑΡ πληροφορήθηκε ότι θα είχε ένα πεντάλεπτο κάθε εβδομάδα, η ίδια ως κομματική οργάνωση κι άλλο ένα πεντάλεπτο η νεολαία της στο Κανάλι-1, έπεισε τον μακαρίτη Κώστα Κωσταράκο ότι θα μπορούσαμε να ενώσουμε αυτά τα δύο πεντάλεπτα σε ένα δεκάλεπτο, που μάλιστα δεν θα περιλαμβάνει ένα ξερό μονόλογο – κομματικό μήνυμα, αλλά θα έχει σήμα, μουσική και διαλόγους μέσα από τους οποίους θα περνά πιο ζωντανά το μήνυμα-σχόλιο του κόμματος για την τρέχουσα ειδησεογραφία. Συνήθως τα κείμενα έγραφε το στέλεχος της ΕΑΡ Αντώνης Τσουρινάκης και ήμουν ο ένας από τους δύο παρουσιαστές αυτής της δεκάλεπτης εκπομπής.
Κάπως έτσι βρέθηκα για κάποιους μήνες σε ένα ραδιοφωνικό στούντιο και άρχισα να γνωρίζομαι με τα στελέχη του καναλιού. Είχε μόλις αποχωρήσει ο πρώτος του διευθυντής, Νίκος Κούνδουρος και είχε αναλάβει τη διεύθυνση του σταθμού ο Αλέξανδρος Βέλλιος με αρχισυντάκτη τον Νίκο Χρυσαφόπουλο. Μακαρίτες πλέον και οι δύο... Τους άρεσε ο ζωντανός τρόπος που παρουσίαζα την εκπομπή, εγώ στα 25 μου αναζητούσα μια επαγγελματική ευκαιρία στη δημοσιογραφία και αυτή δεν άργησε να μου δοθεί.
Την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου του 1987 διεξαγόταν το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Ήμουν καλεσμένος εκεί με την ιδιότητα που παράλληλα είχα, του Γενικού Γραμματέα της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας, ως εκπρόσωπος της θρυλικής ΕΚΙΤΕΠ. Πρότεινα λοιπόν στον Νίκο Χρυσαφόπουλο να καλύψω για λογαριασμό του καναλιού το φεστιβάλ, κάτι που δέχτηκε ευχαρίστως. Εκεί έμαθα τη διαφορά του ρεπόρτερ από τον κριτικό τέχνης, εν προκειμένω κινηματογράφου. Αυτή τη δουλειά του κριτικού έκανε για το Κανάλι-1 ο ήδη φτασμένος Πάνος Τιμογιαννάκης. Εγώ κυκλοφορούσα στους διαδρόμους, έμπαινα στις αίθουσες, πήγαινα στα πάρτυ, μιλούσα με σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές και μετέφερα κάθε βράδυ τηλεφωνκά το κλίμα στην εκπομπή που έκαναν η Ρίκα Βαγιάνη, η Αθηνά Σωτηροπούλου ή και ο Θοδωρής Βαμβακάρης.
Εκείνο που δεν έμαθα την πυκνή εκείνη δημοσιογραφικά εβδομάδα ήταν η έννοια του εμπάργκο. Κι αυτό μου πρόσφερε την πρώτη πραγματικά μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία. Κατά παράβαση κάθε έννοιας δεοντολογίας (για την οποία κανείς δεν μου είχε πει τίποτε), όταν κατά τις πέντε η ώρα, το απόγευμα της τελευταίας ημέρας του Φεστιβάλ, μας ανακοίνωσαν ανεπίσημα τα βραβεία, για να προλάβουν οι ανταποκριτές και απεσταλμένοι των εφημερίδων να στείλουν τα ρεπορτάζ τους, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι έπρεπε να περιμένω μέχρι τις 9, όταν τα δύο κρατικά κανάλια, τα μοναδικά που λειτουργούσαν τότε, θα μετέδιδαν επίσημα τα αποτελέσματα. Πήρα τηλέφωνο στο Κανάλι, τα μετέδωσα ζωντανά στον αέρα, ενώ στη συνέχεια ο Πάνος Τιμογιαννάκης έκανε τον κριτικό του σχολιασμό. Την άλλη μέρα, έχοντας γυρίσει στον Πειραιά, πέρασα μια βόλτα από τον 4ο όροφο του Δημαρχείου, όπου βρισκόταν ο σταθμός και έγινα δεκτός με μια σχεδόν θριαμβευτική υποδοχή για την επιτυχία που είχα κάνει και την οποία δεν είχα αντιληφθεί.
Σε λίγες μέρες, ο Χρυσαφόπουλος συνεννοήθηκε με τον Βέλλιο κι έτσι, στις 15 Οκτωβρίου του 1987, ανήμερα των γενεθλίων μου, βρέθηκα να κρατώ στα χέρια μου την πρώτη μου επαγγελματική δημοσιογραφική ταυτότητα! Μάλιστα, στις 31 Οκτωβρίου πήρα και τον πρώτο μου μισθό, 40.000 ελληνικές δραχμές, έχοντας αποφύγει έτσι τη βασανιστική περίοδο του άμισθου εργαζομένου.
Ονομάστηκα «ρεπόρτερ νύχτας». Η δουλειά μου ήταν να υποστηρίζω την καθημερινή πολτική εκπομπή «από τη μια μέρα στην άλλη» που ξεκίναγε στις 11 το βράδυ και τελείωνε στη μια τα ξημερώματα και να συνεργάζομαι με τους παρουσιαστές της. Τριάντης, Παναγιωταρέα, Γιώργος Κούνδουρος, Νικόλας Βουλέλης είναι μερικά από τα ονόματα που συγκρατώ. Σε λίγο, αρχισα να δουλεύω και στη σύνταξη ειδήσεων τα πρωινά, μάλιστα βρέθηκα να κάνω και αρχισυνταξία, αν και με ελάχιστη εμπειρία. Ακόμη θυμάμαι το βρισίδι που μου έριξε ο θρυλικός Βούλτεψης (πατέρας της σημερινής βουλευτής της ΝΔ), εκπρόσωπος τύπου του Κ.Μητσοτάκη, για τον τρόπο που χειριστήκαμε στα δελτία ειδήσεων το περίφημο «unfair» που είχε πει για το δημοψήφισμα ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εν τω μεταξύ, μια διοικητική κρίση και η διαφωνία του δημάρχου Ανδρέα Ανδριανόπουλου με το δίδυμο Βέλλιου-Χρυσαφόπουλου οδήγησε στην απομάκρυνση των δυο δημοσιογράφων, στην αναβάθμιση του Νικόλα Βουλέλη σε Διευθυντή Σύνταξης και τελικά την ανάληψη από έναν μη δημοσιογράφο, τον Γιώργο Λαμπρινάκο, της θέσης του Γενικού Διευθυντή. Οι αλλαγές αυτές έφεραν και νέο πρόγραμμα στον σταθμό. Σ’ αυτό προβλεπόταν να υπάρχει στις 7 κάθε απόγευμα ένα ημίωρο ενημερωτικό μαγκαζίνο.Οπότε προέκυψε ένα ζήτημα για το ποιος θα το παρουσίαζε, αφού όλοι οι φτασμένοι δημοσιογράφοι εκείνη την ώρα βρίσκονταν στις εφημερίδες τους.
Η ιδέα του Λαμπρινάκου ήταν απλή και στάθηκε αφορμή για μια ουσιαστική αναβάθμισή μου. Ένας από τους νέους (είχαν ήδη έλθει στον σταθμό ο Κωστής Δήμτσας, η Μαρία Καραλή, ο Ζαχαρίας Λουδάρος και η Δώρα Βλάχου) θα αναλάμβανε να βγάζει τηλεφωνικά τους πολιτικούς συντάκτες Βουλέλη, Παναγιωταρέα, Τριάντη, Παπανικολάου για να σχολιάζουν την επικαιρότητα.
Ήταν λίγο ο ρόλος τηλεφωνητή αυτός που μου ανατέθηκε, αλλά σιγά-σιγά αυτονομήθηκα, έκανα δικά μου θέματα, πολλές φορές παρεκλίνοντας διακριτικά από τη γραμμή του Καναλιού. Σε μια από αυτές τις παρεκλίσεις έβγαλα στον αέρα τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή στο ΕΜΠ σήμερα, ο οποίος άσκησε αυστηρή κριτική στην επιλογή του Ανδρέα Ανδρανόπουλου να απομακρύνει το παζάρι από τη θέση που είχε.
Αυτό ήταν! Την άλλη μέρα το πρωί ο ίδιος ο δήμαρχος ζήτησε και βγήκε στην εκπομπή του Δημήτρη Καπράνου, που ήταν 6-8 το πρωί, για να υποστηρίξει την άποψή του και τηλεφώνησε στον Γενικό Διευθυντή Γιώργο Λαμπρινάκο, όχι να με ψέξει, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά να του πει να μην με πειράξει κανείς. Ο ίδιος ο Ανδρέας Ανδιανόπουλος μου εξομολογήθηκε χρόνια αργότερα, ότι η παρουσία ενός νεαρού αριστερού κι ενός φτασμένου Πασόκου της εποχής (του Γ.Τριάντη) στα μικρόφωνα του Καναλιού ήταν ένα ουσιαστικό άλλοθι πολυφωνίας. Η παρέμβαση εκείνη έφερε και αύξηση του μισθού μου στις 50.000 δραχμές!
Τα χρόνια περάσαν κι έκανα κάτι περάσματα, όχι πολύχρονα, στο Κανάλι-15 ως νεαρός πολιτικός συντάκτης και κατά περίπτωση συμπαρουσιαστής του Αλέξανδρου Βέλλιου που είχε μετακινηθεί εκεί. Λίγα χρόνια αργότερα πέρασα κι από τον Planet, κάνοντας ναυτιλιακό ρεπορτάζ με διευθυντή τον επίσης εκλιπόντα Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη. Εν τω μεταξύ είχα επιστρέψει στο Κανάλι-1 με την εβδομαδιαία πολιτική εκπομπή «να ανακριθούν οι συνήθεις ύποπτοι» που παρουσιάζαμε με την Μαρία Γεωργίου. Διευθυντής τότε ήταν ο Δημήτρης Καπράνος, ενώ στις αρχές του 1991, αφού είχε αναλάβει δήμαρχος ο Στέλιος Λογοθέτης, διευθυντής για κάποια χρόνια ορίστηκε ο Τρ. Δραβαλιάρης.
Ακολούθησε μια περίοδος κρίσεων με αλεπάλληλες αλλαγές διευθυντών, μεγάλα τεχνικά προβλήματα, μοιραία πτώση της ακροαματικότητας και καρατομήσεις στελεχών με βάση πολιτικά κριτίρια. Μεταξύ των «θυμάτων» τον Νοέμβριο του 1996 ήμουν και εγώ, αρχισυντάκτης τότε του Καναλιού, με προσωπική εντολή του τότε δημάρχου Στέλιου Λογοθέτη. Χρόνια μετά, δεν μου αποκαλύπτει ποιοι τον πίεσαν για εκείνη την απόφαση, που παραδέχεται ότι ήταν λάθος του, αν και του έχω εξηγήσει ότι η επιλογή του εκείνη στάθηκε σωτήρια για την ραδιοφωνική μου καριέρα. Ίσως, αν δεν είχα απολυθεί, να μην είχα ποτέ διαβεί την πύλη της Αγίας Παρασκευής για να χτυπήσω την πόρτα του τότε Γενικού Διευθυντή της ΕΡΑ, Γιάννη Τζανετάκου. Αρχίζει έτσι ένας κύκλος, που χωρίς να έχει ολοκληρωθεί, μετρά φέτος 20 χρόνια, πρώτα στη συχνότητα της ΕΡΑ Σπορ και τα τρία τελευταία χρόνια στο Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.
Τριάντα χρόνια τώρα, είτε ρεπόρτερ νύχτας, είτε ναυτιλιακός συντάκτης, είτε αθλητικός συντάκτης, είτε πολιτικός συντάκτης, είτε παρουσιαστής μαγκαζίνο, είτε παρουσιαστής αθλητικών ή πολιτικών εκπομπών, οι ψίθυροι και τα παράσιτα των διαφόρων συχνοτήτων συνθέτουν μια μαγική μελωδία στο μυαλό μου...
Ν.Α.
