Πρόσφατα η ομάδα κορασίδων του Σαρωνικού Αίγινας κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΕΣΠΕΔΑ. Σιγά την είδηση θα πείτε πολλοί από εσάς και πιστέψτε μας κάνετε λάθος. Πρόκειται για ένα τεράστιο κατόρθωμα καθώς ο σύλλογος έχει ελάχιστες υλικοτεχνικές υποδομές και το νησί στερείται ενός κλειστού γυμναστηρίου. Οι προπονήσεις γίνονται σε μία σχολική αίθουσα και αξίζει να σημειωθεί πως στον τελικό του φάιναλ 4 της ΕΣΠΕΔΑ οι μικρές του Σαρωνικού νίκησαν την αντίστοιχη ομάδα του Ολυμπιακού.
Με μία ανοιχτή επιστολή προς την Πολιτεία, την οποία υπογράφει σύσσωμη η ομάδα, οι βολεϊμπολίστριες της αιγινιώτικης ομάδας προβάλλουν όλα τα προβλήματα που καλούνται να ξεπεράσουν εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων.Ακολουθεί η σχετική επιστολή:
«Αγαπητό «κράτος».
Όποιο και αν είσαι, όποια πολιτική ιδεολογία κι αν σε υπηρετεί, όποια πρόσωπα και αν σε διοικούν.Είμαστε μια μικρή ομάδα Βόλεϊ από την Αίγινα. Την Αίγινα που η τύχη την φύτεψε πολύ πολύ κοντά στο μεγάλο κέντρο της πατρίδας μας, αλλά η πραγματικότητα την έχει απογοητευτικά απομακρύνει από αυτό.
Η ομάδα μας δημιουργήθηκε πριν από τρία μόλις χρόνια. Κάποιοι συμπολίτες μας που αγαπούν τον αθλητισμό πήραν την πρωτοβουλία και έφτιαξαν αυτή την ομάδα. Στην αρχή όλα τα κορίτσια που τη στελεχώσαμε αυτό που γνωρίζαμε από το συγκεκριμένο άθλημα ήταν ότι παίζεται με στρογγυλή μπάλα.
Τον πρώτο χρόνο της συμμετοχής μας στο πρωτάθλημα ακόμη και ένας κερδισμένος πόντος, ήταν για εμάς απίστευτη επιτυχία. Όμως η συμμετοχή και η ενασχόληση μας με κάτι που σταδιακά αγαπήσαμε μας αρκούσε. Μάθαμε από τους προπονητές και τους γονείς μας που υποκαθιστούσαν με τεράστιες θυσίες σε χρόνο και χρήμα την οργανωμένη διοίκηση, να υποδεχόμαστε ακόμη και κάθε χαμένο πόντο αγκαλιασμένες στο κέντρο του …. «γηπέδου». Τα εισαγωγικά που περικλείουν τη λέξη γήπεδο υπάρχουν γιατί δεν υπήρχε γήπεδο. Σε ένα ανοικτό χώρο εκτεθειμένο στο κρύο και τον αέρα, με δάπεδο τσιμεντένιο απολαμβάναμε πραγματικά την κάθε προπόνηση, αντιπαραβάλλοντας στους όποιους κινδύνους τραυματισμού τον ενθουσιασμό μας και την αγάπη μας για το άθλημα και την ομάδα μας.
Σε λίγους μήνες με πρωτοβουλία κάποιων συμπολιτών μας και με «ρεφενέ», μετατρέψαμε μια νεκρή αίθουσα ενός τεχνικού Λυκείου σε προπονητήριο-γήπεδο. Έτσι στεγάσαμε την αγάπη μας για το βόλεϊ έστω και με «εκπτώσεις».
Αποτέλεσμα αυτής της συλλογικής προσπάθειας και της συνεργασίας, που ας μην κρυβόμαστε είναι έννοιες μάλλον ξένες με το εκπαιδευτικό μας σύστημα και την κοινωνία μας (αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση), είναι σήμερα αυτή η ερασιτεχνική παρέα να κατακτήσει το πρωτάθλημα των Παγκορασίδων νικώντας στον τελικό την ομάδα του Ολυμπιακού.
Σε τρία μόλις χρόνια. Ουάου που θα έλεγε και ο Υπουργός μας.
Αλλά αυτή η έκφραση δεν είναι για εμάς κραυγή ενθουσιασμού, αλλά κραυγή απελπισίας και απόγνωσης.
Ζούμε 18 μίλια μακριά από την πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ελλάδας και «απολαμβάνουμε» συνθήκες μετεμφυλιακές. Έχουμε ακόμη στο νησί μας Δημοτικά σχολεία διθέσια και τριθέσια, κινδυνεύουμε αν αρρωστήσουμε μιας και η πρωτοβάθμια περίθαλψη τις περισσότερες φορές περιορίζεται σε ένα ράντσο στο ιπτάμενο δελφίνι που θα μεταφέρει το «έκθεμα» στον πολιτισμό και τη φροντίδα της Αθήνας. Για να πάμε στα σχολεία μας ή θα πρέπει να περπατήσουμε χιλιόμετρα ή θα πρέπει να δεσμεύσουμε τους γονείς μας να μας μεταφέρουν, εάν βέβαια αυτοί έχουν τη δυνατότητα, μιας και αστική ή και υπεραστική συγκοινωνία δεν υπάρχει. Οι δρόμοι μας είναι επικίνδυνοι και σκοτεινοί. Το νερό που βγάζουν οι βρύσες μας, όποτε δεν υπάρχει διακοπή, είναι επικίνδυνο για να το πιεις και πανάκριβο. Διεξόδους η νεολαία έχει μόνο στις καφετέριες και στα μπαρ.
Και παρόλα αυτά, παρά την ανυπαρξία έστω και βασικών υποδομών, ο αθλητισμός αντιστέκεται μάλλον με εμμονή και παραλογισμό. Έχουμε ένα Ναυτικό Αθλητικό Όμιλο που βγάζει πρωταθλητές Ευρώπης, ποδοσφαιρική ομάδα με αξιοπρεπή παρουσία στις τοπικές κατηγορίες, ομάδα στίβου με διακρίσεις, ομάδα γυναικείου βόλεϊ (τη δική μας) και μια ιδιαίτερα ταλαντούχα ομάδα μπάσκετ, που αναγκαζόταν τα εντός έδρας παιχνίδια να τα δίνει σε γήπεδα της Αθήνας. Μάλιστα η συγκεκριμένη ιδιαίτερα ταλαντούχα ομάδα (το τονίζουμε για άλλη μια φορά) προπονείται σε ένα ανοιχτό σχολικό γηπεδάκι, που θα αποτελούσε ντροπή για κάθε πλούσιο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο των ακριβών Αθηναϊκών προαστίων.
Για το νησί μας είναι αίτημα ετών η κατασκευή ενός κλειστού γηπέδου Μπάσκετ και βόλεϊ. Και γίνεται εύκολα αντιληπτό πως πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση κατασκευάζονται ….χιλιάδες τέτοια.
Αγαπητό κράτος κουραστήκαμε πια. Κουραστήκαμε να παρακαλάμε, να ψάχνουμε διαύλους επικοινωνίας, να μας κοροϊδεύουν με υποσχέσεις και να γεμίζουμε απογοήτευση και θυμό.
Το πήραμε πια απόφαση πως στο κράτος που ξόδεψε 20 δις για Ολυμπιακά έργα που σκουριάζουν και έχει πετάξει εκατοντάδες εκατομμύρια δεξιά και αριστερά, δε θα περισσέψουν ποτέ λίγα χιλιάρικα για να κάνει ένα μικρό γηπεδάκι στην Αίγινα. Ένα γήπεδο που θα έφερνε όλη τη νεολαία του νησιού μας κοντά στον αθλητισμό και στις αξίες του. Που θα γύμναζε στα αγαθά της άμιλλας και της ομαδικότητας την μικρή μας κοινωνία. Αγαθά και αξίες απαραίτητες για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σαν έθνος στους δύσκολους καιρούς που ξημερώνουν.
Αξίες που μόνες τους μπορούν να αντισταθούν στο Εθνικό πένθος της εμιγκρεδοποίησης της νέας γενιάς. Της γενιάς μας. Σε μια γενιά που θα έχει ακόμη Ελλάδα μπροστά της και όχι αεροπορικά εισιτήρια για κάποια πιο «οργανωμένη» Ευρωπαϊκή χώρα.
Λοιπόν δε χρειάζεται να ασχολείστε άλλο με μας. Εμείς θα συνεχίσουμε με πείσμα και αγάπη. Γιατί υπάρχουν κάποια πράγματα που υπερβαίνουν τις όποιες υποδομές και την ανυπαρξία τους. Και αυτά είναι η υπερηφάνεια και τα δάκρυα χαράς τα δικά μας και των γονιών μας για κάθε επιτυχία και για κάθε αποτυχία μας.
ΥΓ.Αγαπητό κράτος για μας δεν υπάρχεις. Και δεν υπάρχεις όχι γιατί σε μισούμε ή σε απορρίπτουμε, αλλά γιατί σε φανταζόμαστε κάπως αλλιώς, μέσα στα εφηβικά μας όνειρα. Και αυτά θέλουμε να υπηρετήσουμε. Τα αγνά στολίδια της ανωριμότητας και της ουτοπίας. Καλή τύχη σε όλους……
Οι αθλήτριες βόλει του Α.Ο. Σαρωνικού Αίγινας»
