Μια εξέλιξη του «κατενάτσιο» είναι το τσούκου-τσούκου μπολ. Δοξάστηκε επί Μαρκαριάν στον Παναθηναϊκό, αλλά και επί Ρεχάγκελ στην Εθνική. Δεν έχει τόσο πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα, προκλητικές καθυστερήσεις στην επαναφορά από το άουτ (έχει γίνει και πιο αυστηρός ο πειθαρχικός έλεγχος και βγαίνουν πιο εύκολα κάρτες) ή θέατρο στους τραυματισμούς. Δίνει περισσότερη έμφαση στο ροκάνισμα του χρόνου με μικρέ πασίτσες, έξω από την περιοχή και μέχρι τη σέντρα, μπαλιές προς τα πίσω, ακόμη και προς τον τερματοφύλακα, που ανοίγει την μπάλα με τα πόδια προς την άλλη πλευρά και ούτω καθ’ εξής.
Η στρατηγική είναι πάνω-κάτω ίδια με το κατενάτσιο πάντως:
ροκανίζουμε το χρόνο. Η διαφορά είναι στο ότι παίζουμε και ροκανίζουμε το χρόνο. Κι αν μας δοθεί η ευκαιρία, με μια ξαφνική αντεπίθεση, πάμε να κλέψουμε το παιχνίδι.
Είναι σαν να βγάζουμε ανακοινώσεις καταγγέλλοντας αυτό που πάμε να κάνουμε. Παίζουμε μπάλα, χωρίς να παίζουμε μπάλα. Αντιποδόσφαιρο. Κάνουμε πολιτική χωρίς να κάνουμε πολιτική. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να πουλήσει το λιμάνι του Πειραιά, ο αρμόδιος υπουργός με βαριά καρδιά θα υπογράψει τη σχετική πράξη και το Λιμάνι της Αγωνίας, που είναι ΣΥΡΙΖΑ και είχε υποψήφιο δήμαρχο τον Θ.Δρίτσα που είναι σήμερα υπουργός Ναυτιλίας, υποτίθεται ότι κάνει πολιτική, βγάζοντας ανακοινώσεις, με τις οποίες καλεί την κυβέρνηση να μην πουλήσει το λιμάνι. Να περνάει ο χρόνος, βλέποντας και κάνοντας.
Βέβαια, με το τσούκου-τσούκου μπολ και τρεις ξαφνικές αντεπιθέσεις σε όλο το παιχνίδι, πριν κάποια χρόνια ο ΠΑΟ του Αναστασίου κέρδισε μέσα στο Καραϊσκάκη τον ανώτερο σε όλα Ολυμπιακό με 3-0. Αλλά έχει το Λιμάνι της Αγωνίας τέτοια αποθέματα της γνωστής λιπαντικής ουσίας;
Αναγνώστης Κέντρος
