Το ποδόσφαιρο σε σχέση με την πολιτική έχει μια πολύ σημαντική διαφορά. Το παιχνίδι καταγράφει ένα σκορ. Μπορεί να λες όλη τη βδομάδα ότι θα κερδίσουμε, θα σας σκίσουμε, θα σας διαλύσουμε, αλλά στο τέλος γίνεται πάντα ο λογαριασμός και γράφεται στο «ρολόι».
Το γκολ δεν κρύβεται πίσω από φληναφήματα, ή κλιμάκωση του ΦΠΑ για την Παιδεία - αν και αυτή ακόμη αποτυπώνει μια πραγματικότητα: άλλο το 0, άλλο το 13 και άλλο το 23%.
Βέβαια, μπορείς να κάνεις πάντοτε πολιτική στο χώρο του ποδοσφαίρου. Μόνο που κι αυτή ακόμα είναι μετρήσιμη. Για παράδειγμα ο Κόκκαλης, όχι μόνο ανέλαβε αλλά και πλήρωσε τα χρέη της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Και μάλιστα με τις προσαυξήσεις τους, έστω και να διακανονίστηκαν σε βάθος χρόνου. Κι ο Σαββίδης του ΠΑΟΚ πλήρωσε καταβάλλοντας ακέραιο το κεφάλαιο των χρεών της ομάδας, αφού πέρασε σχετικός νόμος που προέβλεπε κάτι τέτοιο. Ο Μελισσανίδης της ΑΕΚ άφησε την ομάδα να πέσει τρεις κατηγορίες για αν την παραλάβει ελευθέρα χρεών.
Και στο ζήτημα του γηπέδου, ο Κόκκαλης «καθάρισε» χτίζοντας το νέο Καραϊσκάκη μέσα σε ένα χρόνο, ώστε να είναι έτοιμο για τους Ολυμπιακούς αγώνες, βάζοντας μάλιστα υποθήκη την προσωπική του περιουσία. Ήταν όπως ο Λουκάς Μπάρλος της ΑΕΚ, που κόντεψε να χάσει τη βίλα του στο Ψυχικό, για χρέη της μεγάλης ομάδας που έφτιαξε και έφτασε κάποτε στους «4» του Ουέφα.
Φυσικά «αν δεν θέλεις να ζυμώσεις, δέκα μέρες κοσκινίζεις». Σαν το Μελισσανίδη της ΑΕΚ πάλι, που κάνει μεν πολιτική γύρω από το γήπεδο, αποφεύγοντας να βάλει μια δραχμή τελικά για την «Αγια-Σοφιά». Αλλά έτσι είναι η πολιτική. Μπορείς να λες λόγια και τελικά να μην κάνεις τίποτα. Δεν έχει καμιά σχέση με το πραγματικό παιχνίδι. Εκεί που μπορείς να τρως τέσσερα, να ανακαλύπτεις φαντάσματα περί την διαιτησία και να εξακολουθείς να γκρινιάζεις μίζερα όταν ο Θρύλος πανηγυρίζει, ταξιδεύει στο Ζάγκρεμπ και πετυχαίνει το δεύτερο σερί διπλό, εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά είπαμε, άλλο γκολ κι άλλο επικοινωνία…
Αναγνώστης Κέντρος
