Τείχος…

συμπεριφοράς της ομάδας στην οποία ανήκα.
Ως φίλαθλος του στίβου ήδη από τις αρχές του ’70 έμαθα να στέκομαι σε στάση προσοχής κατά την ανάκρουση όλων των εθνικών ύμνων που ανακρούονταν προς τιμήν του πρώτου νικητή σε διεθνή μήτινγκ και φυσικά στις σπάνιες περιπτώσεις, κυρίως σε Βαλκανικούς Αγώνες, που είχαμε Έλληνα να κατακτά το χρυσό τραγουδούσα τις στροφές του Ύμνου εις την Ελευθερία που συγκροτούν τον Εθνικό μας Ύμνο. Μάλιστα στα χρόνια της «αριστερής νιότης» και ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς, απαντούσα στην «αλλεργία» φίλων για τα (κακοποιημένα από τη χούντα) Εθνικά σύμβολα, μεταξύ των οποίων και ο Ύμνος αναλύοντας κι άλλους στίχους του Διονυσίου Σολωμού, υπερασπιζόμενος την πανανθρώπινη (κι έτσι «τραβηγμένα» διεθνιστική) έννοια της Ελευθερίας που υμνεί. Αλλά και αναλύοντας - πολύ πριν το αναφερθεί σ’ αυτούς ο Αλαβάνος -τους βασικούς στίχους που συνδέουν την Ελευθερία με «την κόψη του σπαθιού την τρομερή» και «την όψη που με βια μετράει τη γη». Εθνικός Ύμνος και αριστερός το ’80, πάλι αντικομφορμιστής από την ανάποδη ήμουν.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα όταν είδα τον πρωθυπουργό να στέκεται σαν να σχηματίζει τείχος κι απέναντι του κάποιος ετοιμάζεται να κτυπήσει φάουλ. Κρατώντας δηλαδή τα χέρια του σταυρωμένα μπροστά στο πιο ευαίσθητο σημείο του ανδρικού σώματος, όπως κάνουν σε ανάλογες περιπτώσεις οι ποδοσφαιριστές. Μόνο που ο Τσίπρας στεκόταν δίπλα στον Γάλλο πρόεδρο ο οποίος με τη σειρά του στεκόταν «κλαρίνο», καθώς εκείνη την ώρα ανεκρούετο ο Εθνικός μας Ύμνος…
Παραβλέπω την αδιαφορία πολλών υπουργών για το πρωτόκολλο στο επίσημο δείπνο στο Προεδρικό Μέγαρο προς τιμήν του Φρανσουά Ολάν, που πήγαν ντυμένοι σαν να είχαν πάει στην ταβέρνα της γειτονιάς τους. Την επόμενη φορά μπορεί να μπουν στη Βουλή με φόρμες ή να στήσουν ένα «διπλό» στο περιστύλιο. Και να σχηματίσουν τείχος ακολουθώντας το πρωθυπουργικό παράδειγμα…

Αναγνώστης Κέντρος