Το Σάββατο το βράδυ στην Ελλάδα, εκτός των άλλων, έλαβαν χώρα δύο εντελώς άσχετα αλλά με ενδιαφέροντες παράλληλους συμβολισμούς γεγονότα.
Στην ακριτική Κομοτηνή ο τοπικός Πανθρακικός υποδεχόταν τον πανίσχυρο Ολυμπιακό. Ο τελευταίος της βαθμολογίας δηλαδή, τον πρώτο που μέχρι εκείνη την ώρα είχε μόνο νίκες. Όταν λοιπόν το σκορ έφτασε στο 4 - 1 υπέρ του Ολυμπιακού, κάπου στο 75ο λεπτό του αγώνα, όλοι θεώρησαν ότι το ματσάκι είχε λήξει. Όλοι, εκτός από τους παίκτες του συμπαθέστατου Δημήτρη Ελευθερόπουλου, του «διανοούμενου» πρώην τερματοφύλακα του Ολυμπιακού,
που βρίσκεται στον πάγκο της Θρακιώτικης ομάδας. Η συνέχεια είναι γνωστή. Δυο γκολ από τον Πανθρακικό και μια φάση υποψία πέναλτι στις καθυστερήσεις, πάλι καλά για το Θρύλο που το τελικό αποτέλεσμα ήταν 4 – 3 υπέρ του.
Λίγες ώρες αργότερα, σε ένα νεοκλασικό στο Κολωνάκι, στο σπίτι εορτάζοντα δημοσιογράφου, είχε μαζευτεί η μισή πολιτικο-δημοσιογραφική Αθήνα. Με τη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό να βρίσκεται σε εξέλιξη και βουλευτές σχεδόν όλων των πολιτικών χώρων να πηγαινοέρχονται, οι συζητήσεις στα διάφορα πηγαδάκια επικεντρώνονταν στην κρίση της ΝΔ και κυρίως την ανυπαρξία του Κέντρου και του χώρου της Σοσιαλδημοκρατίας. Ειδικά οι συζητήσεις που αφορούσαν αυτόν τον χώρο, ένα χώρο που έχει μάθει να δημιουργεί κόμματα και κινήσεις και να προσπαθεί κατά καιρούς να συζητήσει τουλάχιστον, αν όχι να συναντηθεί σε έναν ευρύτερο σχηματισμό, η αμηχανία και ο πεσιμισμός ήταν εμφανείς. Σε τέτοιο βαθμό που, όπως παρατήρησε παριστάμενος, επικρατούσε πλέον ξεκάθαρα το σύνδρομο του σκαντζόχοιρου. Με τους «Ποταμίσιους» να σηκώνουν τα αγκάθια τους απέναντι στις προτροπές παριστάμενων Πασόκων και Δημαριτών, να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε ένα έστω χαλαρά ομοσπονδιακό σχήμα, αφού οι δυο χώροι πάνω-κάτω τα ίδια λένε ως αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ. Ακούστηκε μάλιστα γνωστός «Ποταμίσιος» να χρησιμοποιεί το απίστευτο επιχείρημα ότι αν με οποιοδήποτε τρόπο το Ποτάμι συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, θα απορροφηθεί απ’ αυτό. Λες και το πρόβλημα δεν είναι αν μπορεί να δημιουργηθεί ένας ισχυρός τρίτος πόλος, αλλά ποιος θα το εκφράζει και πως θα λέγεται.
Σαν να λέμε, να ήταν στο 94 σε θέση για γκολ αμαρκάριστος παίκτης του Πανθρακικού και να μην του δίνουν οι συμπαίκτες του πάσα, για να μην πάρει αυτός τη δόξα του σκόρερ.
Αλλά αυτά στο ποδόσφαιρο, ευτυχώς δεν συμβαίνουν. Κι αν συμβαίνουν δεν κοστίζουν τόσο ακριβά! Αλλά αυτή είναι η διαφορά. Στο ποδόσφαιρο οι παίκτες ξέρουν ότι ανήκουν σε μια ομάδα, ενώ στην πολιτική κάθε παίκτης θέλει μια μπάλα μόνος του…
Αναγνώστης Κέντρος
