Ο φίλος μου ο Βασίλης που έχει ένα μικρό ψιλικατζίδικο στην Φρεαττύδα, παραδεχόταν τις προάλλες σε μια από τις συζητησεις μας πως αν ξαφνικά, ως εκ θαύματος, αναλάμβανε να διαχειριστεί ένα υποκατάστημα του Σκλαβενίτη, θα καταστρεφόταν η καθημερινότητά του. Κι αν τον καλούσαν να διευθύνει ολόκληρο τον Όμιλο, ακόμη κι αν είχε την ικανότητα, θα πανικοβαλόταν, αν δεν σήκωνε τα χέρια ψηλά.
Μ’αυτόν τον τρόπο, προσπάθησε κατά κάποιο τρόπο να δικαιολογήσει τις ανεπάρκειες της κυβέρνησης
και κυρίως να «εξηγήσει» και να αναλύσει τον προσωπικό «Γολγοθά» που εξακολουθεί να ανεβαίνει ο Αλέξης Τσίπρας.
Στην πραγματικότητα, όσοι είχαν επαφή με τα ενδότερα των έσω της Κουμουνδούρου πριν τον Ιανουάριο του 2015 και του Μαξίμου αμέσως μετά τις εκογές εκείνου του μήνα, είχαν την εικόνα μιας ομάδας γύρω από τον νέο πρωθυπουργό, που έψαχνε στα τυφλά.Υπουργοί για τα κρίσιμα υπουργεία και στελέχη για τον κρατικό μηχανισμό ήταν είδος εν ανεπαρκεία. Πέρα από τα παραπολιτικά και ολίγον τι αναμενόμενα ρουσφέτια, με «τακτοποιήσεις» φίλων, συντρόφων και κολλητών σε διάφορες ήσσονος σημασίας θέσεις του κρατικού μηχανισμού, η αλήθεια είναι πως τόσο αστοχίες τύπου Βαρουφάκη, όσο και η έντονη παρουσία «έμπειρων Πασοκογενών» στην κυβέρνηση, οφείλεται ακριβώς στο έλειμμα κυβερνητικών στελεχών που παρήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ του 4%, ο οποίος αίφνης έφτασε στο 35%.
Εκπλήξεις τέτοιου τύπου στον αθλητισμό σπάνια γίνονται, αλλά γίνονται. Το παράδειγμα της Λέστερ του Ρανιέρι που πήρε το Πρωτάθλημα Αγγλίας ενώ στόχο είχε μόλις να σωθεί και οι bookmakers έδιναν στην αρχή της σεζόν 5.000 προς 1 την πιθανότητα να στεφούν πρωταθλήτριες οι «Αλεπούδες» είναι χαρακτηριστικό. Αλλά αποτελεί μια επανάληψη κατά κάποιο τρόπο της έκπληξης που είχε πετύχει πριν σχεδόν 40 χρόνια μια άλλη επαρχιακή ομάδα της Αγγλίας, η Νόττιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ. Η οποία μάλιστα κατέκτησε το πρωτάθλημα Αγγλίας και ακολούθως, δύο συνεχόμενες φορές το Κύπελο Πρωταθλητριών Ευρώπης, το Τσάμπιονς Λιγκ της εποχής.
Αντίθετα, προηγούμενο κόμματος που ενώ αγωνίζεται να μπει στο Κοινοβούλιο, εκτινάσσεται από το 4 στο 17 και το 27 και στη συνέχεια σε λιγότερο από τρία χρόνια στο 35%, δεν πρέπει να υπάρχει στην ευρωπαϊκή πολιτική Ιστορία. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου χρειάστηκε 7 χρόνια για να φτάσει στην κυβέρνηση, ενώ δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι ξεκίνησε από το 13%, ενώ είχε επικεφαλής μια χαρισματική προσωπικότητα με βαρύ πολιτικό επώνυμο και σημαντική διαδρομή τόσο πριν, όσο και κατά τη διαρκεια της δικτατορίας.
Από την άποψη αυτή, η έκπληξη Τσίπρα είναι πολύ μεγαλύτερη από την έκπληξη Ρανιέρι, ο οποίος στο κάτω-κάτω της γραφής ήταν ένα σημαντικό όνομα στο χώρο της προπονητικής, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι «φωστήρες» της ΕΠΟ τον έδιωξαν από την Εθνική Ελλάδος.
Στις εξαιρετικές αυτές περιπτώσεις πάντως, το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται από τη συνέχεια που μπορεί να υπάρχει. Ο Μπράιαν Κλαφ κέρδισε ένα πρωτάθλημα, την επόμενη χρονιά δεν το κέρδισε, αλλά κέρδισε το Πρωταθλητριών και τη μεθεπόμενη, παίζοντας πάλι στον ίδιο ανώτατο ποδοσφαιρικό θεσμό ως κυπελούχος, ξανακέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ της εποχής του. Ο Ρανιέρι θα κριθεί του χρόνου, πόσο μάλλον που η φτωχή Λέστερ θα έχει αυξήσει πλέον το μπάτζετ της κατά 190 εκατομμύρια λίρες, όπως προβλέπου οι κανονισμοί της αγγλικής ομοσπονδίας για τους πρωταθλητές.
Και ο Αλέξης Τσίπρας του μικρού ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκε να κυβερνάει τη χώρα, αν προκύψουν εκλογές και τις κερδίσει, θα μπορεί να κάνει λόγο για ανεπανάλληπτο θρίαμβο. Αλλά κι αν τις χάσει, σημασία έχει που θα μπορέσει να κρατήσει την παράταξή του. Αν δεν ακολουθήσει το προηγούμενο του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ που από το 42 το παρέδωσε στο 13 και έπεσε στο 4% κι οπωσδήποτε αν κρατήσει οποιοδήποτε ποσοστό πάνω από το 20%, θα εγγράφει παρακαταθήκη για το μέλλον. Άλλωστε, είπαμε, τη χρονιά που δεν πήρε πρωτάθλημα Αγγλίας με τη Φόρεστ ο Κλαφ, πήρε το πρώτο από τα δύο συνεχόμενο Κύπελα Πρωταθλητριών της Νότιγχαμ...
