Του Νότη Ανανιάδη
Το 2009, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ανέλαβε με μια κρίση-απεργία εν εξελίξει. Οι εργαζόμενοι στα λιμάνια απεργούσαν για την απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ για την παραχώρηση του μεγαλύτερου μέρους του ΣΕΜΠΟ του ΟΛΠ στην Cosco. Επιστρατεύτηκε ο Γ.Ανωμερίτης ως άνθρωπος ειδικών αποστολών και αποδεδειγμένης φιλεργατικής αντίληψης (είχε καταφέρει ως υπουργός Ναυτιλίας να σταματήσει τη μεγαλύτερη μεταπολιτευτικά απεργία ναυτικών πριν επτά χρόνια) και με αδρά προς τους λιμενεργάτες ανταλλάγματα η απεργία έληξε.
Σχεδόν πριν τρεις μήνες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες ανέλαβε την εξουσία, παραλαμβάνοντας και μια κρίση στα λιμάνια. Μια κρίση που αυτή τη φορά αφορά περισσότερο το εσωτερικό της.
Έτσι είδαμε από την πρώτη μέρα να ξεδιπλώνεται μια δημιουργική ασάφεια περί την λιμενική πολιτική, έτσι όπως αυτή την ορίζουν αντιφατικές δηλώσεις αρμοδίων (;) υπουργών. Την πρώτη μέρα ανάληψης των καθηκόντων του ο υπ.Ναυτιλίας και Αιγαίου Θοδωρής Δρίτσας, που είχε δώσει μάχες κατά της Cosco, δήλωσε με σαφήνεια πως αποδέχεται μεν την υφιστάμενη σύμβαση παραχώρησης, αλλά η διαδικασία πώλησης του υπόλοιπου ΟΛΠ και του ΟΛΘ «έχει ήδη σταματήσει». Ακολούθησαν διαρροές επί διαρροών από το υπουργείο Οικονομικών, πως η πώληση του ΟΛΠ είναι κάτι το οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ θα μπορούσε να «δώσει» στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους-πιστωτές, για να ακολουθήσουν οργισμένες ανακοινώσεις συνδικάτων, να εκδηλωθεί δυσφορία από το υπ.Ναυτιλίας και να παγώσει για κάποιο διάστημα όλη η συζήτηση.
Στη συνέχεια, ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης ταξίδεψε στην Κίνα, κάλεσε τους Κινέζους να κάνουν μια καλή προσφορά για τον ΟΛΠ, προκλήθηκε σάλος, η αντιπολίτευση κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι πλέον πάει να ξεπουλήσει το λιμάνι του Πειραιά μπιρ-παρά, για να πληρώσει μια δόση στο ΔΝΤ, ζητήθηκε ακόμη και η παραίτηση των υπουργών-βουλευτών Πειραιά Δρίτσα και Λαφαζάνη!
Επιστρέφοντας από την Κίνα, ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αναδιπλώθηκε προσχωρώντας κι αυτός στο «κίνημα» της δημιουργικής ασάφειας και κάνοντας λόγο για τη δημιουργία ενός κοινοπρακτικού σχήματος στο οποίο την πλειοψηφία θα κατέχει με τον ένα ή άλλο τρόπο το δημόσιο. Μόνο που οι Κινέζοι δεν θέλουν κάτι τέτοιο. Οι Κινέζοι θέλουν να πάρουν το μαγαζί.
Η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε μια ακόμη δύσκολη απόφαση. Πιεσμένη οικονομικά, φαίνεται να έχει εγκαταλείψει οριστικά την αρχική σαφή θέση του Θ.Δρίτσα περί διακοπής της διαδικασίας πώλησης των λιμανιών και να αναζητά τρόπους για να προχωρήσει σε κάτι σχετικό που θα έχει ταυτόχρονα όσο το δυνατόν μικρότερες επιπτώσεις στο εσωτερικό της και καλύτερα αποτελέσματα στα ταμεία της.
Καθώς σε δυο τρεις βδομάδες συμπληρώνονται 100 μέρες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, ένα χρονικό όριο το οποίο παραδοσιακά στην πολιτική προσφέρεται για την αποτίμηση του κυβερνητικού έργου, στο ζήτημα των λιμανιών – και στο ζήτημα των λιμανιών – η κυβέρνηση καλείται να εγκαταλείψει τη δημιουργική ασάφεια και να πάρει αποφάσεις. Κοινώς να κυβερνήσει. Κι αφού το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», αν δεν έχει εγκαταλειφθεί, μπάζει νερά, και στο θέμα των λιμανιών η συζήτηση στρέφεται ολοένα και περισσότερο ανοιχτά στον τρόπο εισόδου ιδιωτών, είναι απορίας άξιον γιατί δεν μελετάται η ευρωπαϊκή εμπειρία. Όχι σε ότι αφορά τη συμμετοχή ή μη δήμων και επιμελητηρίων στο μετοχικό κεφάλαιο (αυτό ακολουθεί), αλλά σε ότι αφορά την στρατηγικού χαρακτήρα τομή που φαίνεται ότι έχει υιοθετήσει το ευρωπαϊκό μοντέλο στις περισσότερες περιπτώσεις: Διαχωρισμός της υποδομής από τη λειτουργία. Η υποδομή παραμένει στο δημόσιο και οι επιμέρους λειτουργίες των λιμανιών παραχωρούνται με συμβάσεις για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα έναντι συμφωνημένου ανταλλάγματος.
Ούτως ή άλλως η κυβέρνηση οφείλει να κυβερνήσει. Πράγμα που σημαίνει ότι όλους ικανοποιημένους δεν μπορεί να τους έχει. Όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσει και το αποφασίσει, τόσο καλύτερα. Για όλους.
