• Ή όταν Ελληνικό Δημόσιο, Αρχαιολογική και Δασική Υπηρεσία συνεργάζονται για να μην γίνει ένα απλό έργο…Του Νότη Ανανιάδη *
Η ιστορία που ακολουθεί αφορά μόνο μια σχετικά μικρή πλατεία της χώρας, την πλατεία Πηγάδας στον Πειραιά, αλλά αποκαλύπτει τις παθογένειες του δημόσιου τομέα και της κρατικής μηχανής.
Μπορεί να την δει δηλαδή κανείς ως παράδειγμα του γιατί (σχεδόν) όλα πηγαίνουν στραβά σ’ αυτήν την χώρα.
Λοιπόν, μια φορά κι ένα καιρό ένας δήμαρχος αποφάσισε να φτιάξει μια πλατεία που ήταν εγκαταλελειμμένη επί δεκαετίες – και η οποία, πάντως, τα τελευταία χρόνια με τα σουβλατζίδικα της και κυρίως του «Μπαρμπαδήμου» είχε αποκτήσει ιδιαίτερη κίνηση. Έψαξε και βρήκε λοιπόν ο δήμαρχος κονδύλια που ήταν διαθέσιμα μεν μέσω ΕΣΠΑ, αλλά μπορούσαν να εξασφαλιστούν μέσω κάποιου ΚΑΠΕ (Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας), το οποίο είχε φτιάξει ο ΓΑΠ. Συνεπώς η πλατεία θα έπρεπε να είναι βιοκλιματική, κάτι που ακούγεται καλό, αφού θα ρίχνει τελικά την θερμοκρασία της περιοχής. Φτιάχτηκε άλλωστε μια ίδια πλατεία στο δήμο Νίκαιας – Ρέντη πριν ένα χρόνο κι έχουμε το παράδειγμα, μιας πολύ ωραίας ανάπλασης δίπλα μας. Οπότε γιατί να μην γίνει; Να γίνει. Βέβαια, όλα ξεκίνησαν λίγο πριν τις εκλογές, αλλά νισάφι. Αν εν όψει εκλογών σταμάταγαν τα έργα μάλλον τίποτε δεν θα μπορούσε να γίνει. Έγιναν (;) οι σχετικές μελέτες, προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός, ανακηρύχθηκε ο μειοδότης, εγκαταστάθηκε ο εργολάβος κι άρχισαν τα έργα.
Βέβαια άρχισαν κι οι γκρίνιες, να μη φύγει το ένα περίπτερο, τι θα γίνει με τις πέργκολες, πως θα λειτουργεί η λαική αγορά που στήνεται κάθε Τρίτη εκεί και πάει λέγοντας. Αλλά κι αυτά αναμενόμενα είναι, το ζήτημα είναι ότι το έργο ξεκίνησε. Τώρα αν είχε στόχο να κόψει την κορδέλα ο δήμαρχος πριν τις εκλογές και δεν πρόλαβε να κάνει το προεκλογικό κομμάτι του, μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει ότι η πλατεία Πηγάδας έχει αρχίσει να θυμίζει επικίνδυνα γιοφύρι της Άρτας. Γιατί; Γιατί συνωμότησε το ελληνικό σύμπαν εις βάρος του έργου. Ή, καλύτερα, γιατί συνεργάστηκε άψογα ο κρατικός μηχανισμός ώστε να γίνει με όσο πιο αργούς ρυθμούς γίνεται.
Στον Κώστα Μητσοτάκη αποδίδεται η φράση : « Η Ελλάδα έχει δύο πληγές. Την Δασική και την Αρχαιολογική Υπηρεσία». Ίσως η Πηγάδα είναι η καλύτερη επιβεβαίωση της φράσης του πρώην πρωθυπουργού. Μόλις εγκαταστάθηκε ο εργολάβος εμφανίστηκε η Αρχαιολογική Υπηρεσία και το έργο σταμάτησε. Η Υπηρεσία ζητούσε να γίνουν συγκεκριμένες τομές για να ελεγχθεί αν υπάρχουν αρχαία και ποιας σπουδαιότητας, αυτές μεν γίνονταν, αλλά οι αρχαιολόγοι δεν δεσμεύονταν πότε θα μπορούσε να ξαναξεκινήσουν οι εργασίες. Εμφανίστηκε και η νεαρά αρχαιολόγος με το γνωστό σκουπάκι κι όλα άρχισαν να κινούνται με ρυθμούς κλασικά …αρχαιολογικούς. Βέβαια την αρχαιολογική καθυστέρηση την έχει ήδη εξηγήσει από τις 25 Μαρτίου με άρθρο του στην «Καθημερινή» ένας άνθρωπος που ξέρει πολύ καλά και «από μέσα» τις σχετικές διαδικασίες. Ο καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ, Μιχάλης Τιβέριος σημειώνει σχετικά με τις καθυστερήσεις σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις : «Γιατί κράτησαν τόσο οι ανασκαφές; Νομίζω ότι οι αρχαιολόγοι και το προσωπικό σκέφτονται τη δύσκολη κατάσταση που θα αντιμετωπίσουν όταν τελειώσει το έργο και απολυθούν. Υπάρχει περίπτωση ανασκαφής όπου 10 εργάτες έσκαψαν σε ένα μήνα 5 πόντους. Αυτό δεν μπορείς να το δικαιολογήσεις αλλιώς», λέει ο κ. Τιβέριος…
Κάποια στιγμή κυκλοφόρησε η φήμη ότι «με παρέμβαση Σαμαρά» (ναι, ακόμη και για μια πλατεία !!!) επιταχύνθηκαν κάπως οι αρχαιολογικές διαδικασίες κι επιτέλους δόθηκε η άδεια να προχωρήσουν τα έργα. Αμ, δε…
Εμφανίστηκε η κατά Μητσοτάκη δεύτερη «πληγή». Τα Δασαρχείο Πειραιά. Θα ρωτήσει κανείς έχει ο Πειραιάς δάσος; Κι εν πάση περιπτώσει είναι μια αστική πλατεία με 30 δέντρα αρμοδιότητα της Δασικής Υπηρεσίας; Στην Ελλάδα ναι. Και το βασικότερο πρόβλημα δεν είναι ότι άλλη μια υπηρεσία ενεπλάκη, αλλά ότι η εμπλοκή της έγινε με τρόπο που μόνο προσκόμματα στη λειτουργία του έργου φέρνει. Κατ’ αρχήν το Δασαρχείο δεν έδωσε άδεια να μεταφερθούν σε φυτώριο τα δέντρα και να επιστραφούν άθικτα μετά τις εργασίες στις θέσεις τους, όπως αυτό τεχνικά ήταν δυνατόν να γίνει. Η σχετική καθυστέρηση των εργασιών ήταν ίσως το μικρότερο κακό. Στη συνέχεια και αφού εν τω μεταξύ η πρόοδος των εργασιών σταμάτησε λόγω διακοπής της ροής χρηματοδότησης από το ΚΑΠΕ, η Δασική επανήλθε εκδίδοντας «φιρμάνι» : Μπορούν να προχωρήσουν τα έργα , αλλά δεν επιτρέπεται να τοποθετηθούν φωτοβολταικά πάνελ! Δηλαδή, η πλατεία δεν θα είναι βιοκλιματική. Έτσι απλά.
Όλα αυτά ενώ το καλοκαίρι τελειώνει, οι καταστηματάρχες και οι κάτοικοι έχουν χάσει για οκτώ μήνες μια πλατεία, που θα μπορούσε ήδη από τον Απρίλιο να λειτουργεί ως όαση μέσα στην πόλη και το αν ποτέ ξεκινήσουν εκ νέου τα έργα και ολοκληρωθούν παραμένει απλώς άγνωστο. Όπως, δηλαδή, σχεδόν όλα τα πράγματα στην Ελλάδα.
*το άρθρο αναδημοσιεύεται από το protagon.gr
