του Ζαχαρία Ζούπη
Πάει και το περίφημο «παράλληλο πρόγραμμα»! Tο Μαξίμου εξέδωσε βέβαια μια ανακοίνωση με την οποία απέδιδε την ευθύνη στην … αντιπολίτευση! Η Κυβέρνηση που μάζεψε άρον άρον το Νομοσχέδιο μόλις «της τράβηξαν το αυτί» οι δανειστές, κατηγορεί άλλους (γνωστό χόμπι της) για την ανοησία της (;). Γιατί το πρόβλημα δεν ήταν ούτε οι κακοί δανειστές. Ήταν η απουσία κάθε έννοιας ευθύνης και σοβαρότητας, στοιχείο που αποδεικνυόταν από ότι δεν υπήρχε ούτε κοστολόγηση των όποιων μέτρων προτείνονταν, ούτε καν η αναγκαία γνωμοδότηση της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής της Βουλής. Όλοι, ακόμα και ένας Βουλευτής μιας μέρας, γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρχει εισηγούμενο Νομοσχέδιο δίχως αυτά τα δύο: Κοστολόγηση – Βεβαίωση Νομιμότητας. Τόσο απλά, τόσο καθαρά. Και αφήνουμε ότι στο «Παράλληλο Πρόγραμμα» έβρισκε κανείς ότι ήθελε, από φωτογραφικές πελατειακές ρυθμίσεις μέχρι ρύθμιση για τις σχολικές καταλήψεις. Η Κυβέρνηση όμως φαίνεται ότι παίζει. Εκτός και αν δεν ήθελε ούτε η ίδια να ψηφιστεί το «παράλληλο πρόγραμμα» και απλά αναφερόταν σ αυτό για να πείσει την ισχυρή, κραταιά κοινοβουλευτική αρμάδα των 153 βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ψηφίσουν πριν λίγες μέρες τα προαπαιτούμενα και μετά τις γιορτές το νέο Ασφαλιστικό, τα μέτρα για τους αγρότες και μια σειρά πολύ, μα πάρα πολύ επώδυνων μέτρων.
Όπως και να είναι, πάει το «παράλληλο πρόγραμμα». Ακόμα και αν κάτι έρθει μετά τις γιορτές , τίπτα δεν θα είναι ίδιο… Όπως περίπου πήγε το σκίσιμο των Μνημονίων, το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, η αλλαγή της Ευρώπης, το παράλληλο νόμισμα, το παράλληλο Τραπεζικό σύστημα. Μαζί με αυτό πήγε και όλος ο «παράλληλος κόσμος» που περιέγραφε ο ΣΥΡΙΖΑ και στην αντιμνημονιακή του περίοδο και στη μετά την υπερήφανη υπογραφή του 3ου Μνημονίου περίοδο. Είναι πολλά αυτά που πήγαν για να είναι όλα λάθος εκτίμηση. Εκτός και αν όλος ο ιδεολογικός-προγραμματικός-πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία έξι χρόνια ήταν ένα μεγάλο λάθος, μια ψευδαίσθηση, αν βέβαια δεν ήταν ένα ξέσπασμα ωμού, κυνικού ψέματος, μια φούσκα. Τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά ιδεολογικά και πολιτικά ένα άδειο πουκάμισο. Ας μην ξεχνάμε δε. Το «παράλληλο πρόγραμμα» ήταν το «κλείσιμο του ματιού» του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά για να πείσει ότι πρέπει να τον εμπιστευτούν οι πολίτες. Εν ολίγοις έλεγε: Αναγκαστήκαμε να ψηφίσουμε το 3ο Μνημόνιο, αλλά έχουμε ένα «παράλληλο πρόγραμμα» που θα επουλώσει πληγές, θα προστατεύσει τους ασθενέστερους. Και μετά ήρθε η φοροκαταιγίδα, οι πλειστηριασμοί, τα ασφαλιστικά… για να ολοκληρωθεί ξ εικόνα με την εγκατάλειψή της τελευταίας «μεγάλης ιδέας». Η πλήρης κατάρρευση… τώρα, ακόμα και αν φέρουν κάποιο Νομοσχέδιο τον Ιανουάριο όπως ισχυρίζονται – ΑΝ τονίζω- θα είναι κάτι το πολύ διαφορετικό. Η Κυβέρνηση δέχτηκε αντικειμενικά μεγάλο ιδεολογικό-πολιτικό-σημειολογικό πλήγμα, κλείνοντας το 2015 με ένα ηχηρό χαστούκι. Πόσο διαφορετικό ήταν το κλίμα ένα χρόνο πριν! Πόσο διαφορετικά τα έλεγαν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο γρήγορος, πυκνός, μεταμορφικός αποδεικνύεται ο πολιτικός χρόνος… σα να δημιουργεί μαύρες τρύπες που μπαίνεις Τσε Γκεβάρα και βγαίνεις περίπου Αντώνης Σαμαράς, που μπαίνεις εκφράζοντας μια θολή έστω και φαντασιακή ελπίδα και βγαίνεις άγαρμπος ρεαλιστής και ο πιο υπάκουος «Μερκελιστής»
Ωστόσο, έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι η Πολιτική –ιδιαίτερα αν άνω απ’ όλα βάζεις της εξουσία. Το σταθερό πάντα ερώτημα είναι αν προκύπτει κάτι θετικό για τη χώρα, την κοινωνία, τη ζωή των πολιτών. Γιατί το ζήτημα δεν είναι αν έχει υποστεί ιδεολογικές ήττες ο ΣΥΡΙΖΑ. Σαφώς και έχει υποστεί, έχοντας μεταλλαχτεί σε μια ιδεολογικά ασπόνδυλη μηχανή εξουσίας. Όμως ακόμα οι μηχανές δεν αυτοσυντηρούνται αενάως και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε ένα διπλό κίνδυνο:
- Ο ένας κίνδυνος είναι να μην αντέξει η οριακή κυβερνητική πλειοψηφία, όσο συνωμοσιολογία και αν επιστρατευτεί. Δεν είναι όμως εύκολη υπόθεση ούτε το Ασφαλιστικό, ούτε τα μέτρα για τους αγρότες. Δε θα είναι δε εύκολα η αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιδράσεων που μπορεί να αιφνιδιάσουν και ως προς το χρόνο εκδήλωσής τους, αλλά και ως προς την έκταση και τον προσανατολισμό τους. Δε ζει άλλωστε και τις καλύτερες στιγμές της η Ελληνική Κοινωνία.
- Ο άλλος κίνδυνος είναι να άρει την οφθαλμοφανή στήριξη προς τη σημερινή Κυβέρνηση η συμμαχία Αμερικής, Ευρωπαϊκής Ένωσης, τμημάτων του μεγάλου κεφαλαίου, αν τα δείγματα ερασιτεχνισμού, διοικητικής αφασίας και παιδαριωδών επιχειρημάτων στήριξης της ασκούμενης πολιτικής συνεχιστούν. Είναι ο συνήθης κίνδυνος για όλους όσους «έχουν κάνει την δουλειά που τους ανατέθηκε» και δεν μπορούν να δείξουν ότι είναι κάπου πιο χρήσιμοι.
Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καθήκον να ανασυγκροτήσουν επί της ουσίας ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά το Κόμμα για να γνωρίζουν και οι ίδιοι τι είναι πια και τι θέλουν και να δώσουν ένα νέο, σαφές, αποτελεσματικό, σοβαρό στίγμα στην Κυβέρνηση ώστε να μη δίνει την εικόνα ενός αθροίσματος φοιτητών που πειραματίζονται και ενίοτε προκαλούν. Δεν είναι απλό, αλλά είναι αναγκαίο για τους ίδιους. Διαφορετικά σύντομα θα συντριβούν, όσο και η εικόνα της στιγμής δείχνει να διαθέτουν ισχύ. Σε κάθε περίπτωση, μπροστά στις κρίσιμες στιγμές που θα ζήσουν και θα ζήσουμε το 2016, δεν μπορούν:
- Να συνεχίσουν έχοντας μια σαφή τριχοτόμηση, ακόμα και μετά την εκκαθάριση των στελεχών της ΛΑΕ. Η Κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει να δίνει μια μαγική εικόνα όπου άλλοι εμφανίζονται υποστηρικτές της ψήφισης και εφαρμογής των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει, άλλοι αναζητούν ψεύτικα αριστερά πρόσημα δια της ψήφισης ψευτοπαράλληλων προγραμμάτων και άλλοι να λένε ότι ψηφίζουν τα μέτρα, αλλά ότι δεν τα πιστεύουν ή και πονάνε. Δεν μπορεί οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να τα ψηφίζουν όλα το πρωί και το βράδυ να κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις. Ούτε ο Α. Τσίπρας άλλα να δηλώνει μέσα και άλλα να λέει έξω. Η εικόνα αυτή είναι εικόνα πολιτικής ασάφειας και επικοινωνιακού παλιμπαιδισμού, που από τη μία θα γελοιοποιεί την Κυβέρνηση στο εσωτερικό της χώρας (αφού έχουν περάσει οι παλιές, καλές ένδοξες μέρες) και από την άλλη θα ανοίγει τον δρόμο αδειάσματος από τους δανειστές με ανυπολόγιστες επιδράσεις στην πορεία της χώρας, αφού θα είναι σαν να ξαναζούν άλλον ένα γύρο παλινωδιών, άλλης μιας Κυβέρνησης.
- Να συνεχίσουν με τα συνθήματα, τις ατάκες, τις φράσεις, τις λέξεις του παρελθόντος. Πολύ απλά γιατί η διαρκής χρησιμοποίησή τους αντιμετωπίζεται πια ως προσπάθεια κοροϊδίας και παράλληλα αναδεικνύει από ένα σημείο και μετά αδυναμία. Η προσπάθεια για παράδειγμα να φανεί ότι η Κυβέρνηση κάνει διαρκώς μια συνεχή, δήθεν σκληρή και δήθεν ασυμβίβαστη διαπραγμάτευση έχει αρχίσει να φοβίζει! Η λέξη «διαπραγμάτευση» έχει ταυτιστεί με σκληρότερα μέτρα. Όποτε κάποιος κυβερνητικός δηλώνει ως απάντηση απέναντι σε ένα λαϊκό αίτημα ότι αναζητεί ισοδύναμο, μοιάζει πια να λέει κάποιοι ανέκδοτο. Η συχνής επίκληση των «κύκλων» που θέλουν να ρίξουν την αριστερή Κυβέρνηση δημιουργεί τουλάχιστον θυμηδία. Ποιος τα πιστεύει αυτά; Άλλωστε όταν ο κ. Α. Τσίπρας το επικαλέστηκε το καλοκαίρι, εννοούσε –απ ’ότι φάνηκε εκ του αποτελέσματος- τα στελέχη της ΛΑΕ που μόνο αυτά μπορούσαν να ρίξουν την Κυβέρνηση και κανένας άλλος. Θεωρώ, ότι δεν χρειάζονται άλλα παραδείγματα… Η απόσταση αξιοπιστίας, αναξιοπιστίας δεν είναι μεγάλη. Σε συνθήκες κρίσης, κρατάει με το ζόρι ένα χρόνο.
- Να μην κάνουν σοβαρό, συγκροτημένο απολογισμό των προταγμάτων, των πολιτικών επιλογών, των χαρακτηρισμών που χρησιμοποίησε και των πρακτικών στην πεντάχρονη θυελλώδη πορεία προς την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα βασικά εναπομείναντα στελέχη του οφείλουν να κάνουν μια δημόσια αυτοκριτική, αν θέλουν να δείξουν ότι πράγματι αλλάζουν, ότι έχουν βγάλει συμπεράσματα. Που έκαναν λάθη εκτίμησης και που απλά λαΐκισαν ασύστολα; Σε τι πίστευαν και σε τι δεν πίστευαν; Τι ήταν αληθινό και τι τμήμα μιας επιλεγείσας τακτικής; Σε τι έχουν ευθύνη για το βαρύ Μνημόνιο που ψήφισαν; Τι λένε τώρα για τις ύβρεις και τους προπηλακισμούς ιδιαίτερα της περιόδου 2010-2012;
Ασφαλώς μπορούν να μην πουν τίποτα. Είναι δικαίωμά τους. Πρέπει όμως να γνωρίζουν ότι αυτά θα τους στοιχειώνουν μόνιμα. Οι λαοί δεν ξεχνούν. Υπάρχουν συμπεριφορές και συνθήματα που γράφονται στον σκληρό πυρήνα της κοινωνικής συνείδησης. Θα τους στοιχειώνουν και θα τους καθιστούν αδύναμους, αφερέγγυους και αναξιόπιστους κάθε φορά που θα απευθύνουν κάποια πρόταση συναίνεσης, συνεννόησης και πολύ περισσότερο συνεργασίας.
- Να συνεχίσουν με την αντίληψη της εφόδου στο Κράτος και να συνεχίσουν να πορεύονται με τη δήθεν ιδεολογική άποψη του «ελέγχου των μηχανισμών του Κράτους» (Τι τραβάει και ο Κ. Μαρξ!). πρόκειται για λουδοβίκεια λογική και αντιδημοκρατική πρακτική που συνθέτουν μια παλινόρθωση του κομματικού κράτους, ακριβώς τη στιγμή που αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι το τέλος της Μεταπολίτευσης θα κλείσει με τον οριστικό ενταφιασμό του. Αυτή την περίοδο ζούμε απίστευτα περιστατικά.
Ο π. Υπουργός Πολιτισμού Ν. Ξυδάκης ξήλωσε διοικήσεις οργανισμών, γιατί δεν μπορούσαν να «υπηρετήσουν το πολιτιστικό του όραμα». Πολιτιστικό Όραμα δεν είδαμε βέβαια. Αλλαγές όμως είδαμε. Οι νέοι διευθυντές Μέσης Εκπαίδευσης ορίστηκαν από τα συνδικαλιστικά σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνεντεύξεις (με ότι αυτές εκφράζουν) επανήλθαν ως βασικό κριτήριο για τον διορισμό των διευθυντών στα σχολεία. Διοικητές Νοσοκομείων αποκεφαλίζονται με συνοπτικές διαδικασίες και κάποιοι με «συνεντεύξεις» δύο λεπτών. Οι Ανεξάρτητες Αρχές αποδυναμώνονται και παρακάμπτονται. Συγγενείς και φίλοι βρίσκονται μαζικά στη Βουλή, στα Υπουργικά Γραφεία. Οι πρόσφατες καταγγελίες της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ευτέρπης Κουτζαμάνη για τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, ανέδειξαν διεργασίες που ξεπερνούν τα ανεκτά όρια.
Ας κατανοήσουν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ ότι η επανάληψη αυτού του χυδαίου έργου με τον τίτλο «το κράτος είμαστε εμείς» πασπαλισμένου με διακηρύξεις ανεξαρτησίας και αστείες καταγγελίες συνωμοσίας, απλά μετατρέπουν μιας τέως ριζοσπαστική Αριστερά σε ένα μηχανισμό όχι μόνο δίχως οράματα, αλλά και χωρίς στοιχειώδες ηθικό πλεονέκτημα.
- Να συνεχίσουν με τις ίδιες Κυβερνητικές συνεργασίες. Το έκτρωμα συνύπαρξης μιας δήθεν ριζοσπαστικής Αριστεράς μι μια ακροδεξιά εκδοχή δε στηρίζεται πια πουθενά, σε καμιά βάση, πλην της υπακοής (προς το παρόν) του Καμένου στον Τσίπρα. Ακόμα και αν για κάποια περίοδο ενώθηκαν με βάση τον απαράδεκτο, αποϊδεολογικοποιημένο, απολίτικο, διχαστικό διαχωρισμός Μνημονιακών-Αντιμνημονιακών, τώρα τι τους ενώνει; Τι είναι αυτό που κρατάει τον κ. Καμένο, τον άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι η ομοφυλοφιλία είναι αντίστοιχη της κτηνοβασίας, τόσο αγαπητό και απαραίτητο; Μήπως αυτή η ώσμωση ψευτοεπαναστατικών δήθεν αριστερών απόψεων από τη μία και ακροδεξιών λογικών από την άλλη, δημιουργεί ήδη τέρατα;
Σε κάθε περίπτωση, αυτό το «Σύμφωνο Συμβίωσης» δεν έχει, δεν πρέπει να έχει μέλλον. Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να δώσουν και σε αυτό νέες απαντήσεις.
Αυτές είναι κάποιες από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορέσουν να δώσουν τις απαραίτητες απαντήσεις; Δεν είναι και εύκολο. Πολύ περισσότερο όταν έχουν χρέος να ανορθώσουν και τη χώρα. Όταν έχουν δεσμευτεί να εφαρμόσουν μέτρα παραπάνω από δύσκολα. Όμως έτσι είναι… Ο χρόνος δε χαρίζεται. Και συχνά στην πολιτική ισχύει το γνωστό από το λαϊκό άσμα «ότι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνﻨ.
