Του Δημήτρη Καπράνου
"Καλημέρα. Βλέπεις το κανάλι της Βουλής; Ακούς τι λέει ο Κατρούγκαλος; Σα δεν ντρέπεται, ο γύφτος!". Ο φίλος τηλεφώνησε φορτισμένος και εμφανώς εκνευρισμένος.
"Όχι, δεν βλέπω τηλεόραση .Έχω βρει ένα παλιό cd της εταιρείας "Πολύμνια" με αποσπάσματα από ελληνικές οπερέτες! Αυτή τη στιγμή ακούω τη "Σκλάβα του τρελού πασά"!" του απαντώ. Απορία ψάλτου βηξ αλλά σε λίγο ξαναμιλάει. "Καλά, είσαι εντελώς αναίσθητος; Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ακούς οπερέτες;". "Ναι, προετοιμάζομαι ψυχολογικά για την ερχόμενη Παρασκευή" του λέω. και πάλι ησυχία για λίγα δευτερόλεπτα, λόγω απορίας. "Και τι θα γίνει την ερχόμενη Παρασκευή; Θα έχουμε καμιά μεγάλη διαδήλωση;" ερωτά με έκδηλη αγωνία. 'Όχι, βρε αδελφέ. Έχει πρεμιέρα στη Λυρική ο "Βαφτιστικός" του Σακελλαρίδη" του απαντώ και...τον ξεραίνω. "Είσαι απαράδεκτος! Εδώ μας κλείνουν το Ταμείο, μας παίρνουν το αγγελιόσημο και εσύ κάθεσαι ατάραχος;" ξεσπάει. "Ασφαλώς και είμαι ταραγμένος. Αλλά τι να κάνω; Να βγω να φωνάζω τώρα, κατόπιν εορτής; Ξέχασες ότι στο σωματείο μας δεν μπορούσε, εδώ και χρόνια, να συγκροτηθεί σε σώμα το διοικητικό συμβούλιο λόγω του άκρατου κομματισμού; Τι να κάνω, λοιπόν, ακούω οπερέτες. Οπερέτα έγινε όλο το κράτος, οπερέτα και τα δημοσιογραφικά σωματεία, οπερέτες ακούω!." έγινε θηρίο ο συνομιλητής μου. "Ε, όχι και οπερέτα! Τι ήθελες, λοιπόν; Να καθίσουμε άπραγοι; Να πούμε στον Κατρούμπαλο "Σφάξε με απότακτε κνίτη μου να αγιάσω;". Το σκέφτηκα. "Όχι, ασφαλώς. Αλλά μήπως θα ήταν καλύτερα αντί να απεργήσουμε και να συσκοτίσουμε το σκηνικό, να βγαίναμε με συνεχείς εκπομπές και δημοσιεύματα στα ΜΜΕ που εργαζόμαστε (ουδείς θα μας το αρνιόταν) και να ενημερώναμε τον πολίτη για το τί είναι, πράγματι, το "αγγελιόσημο"; Διότι με την τακτική που ακολουθήσαμε, αφήσαμε εκείνο το ζόμπι της πολιτικής, ονόματι Στέφανος Μάνος, που από τη Νέα Δημοκρατία πήγε στοπ κόμμα του Ταύρου και μετά τον περιμάζεψε ο Γιώργος στο ΠΑΣΟΚ, να λέει ότι θέλει για τον ασφαλιστικό μας πόρο! είναι ποτέ δυνατόν να περάσεις τις θέσεις του χωρίς επικοινωνία με το ευρύ κοινό; Βασική αρχή της δημοσιογραφίας δεν είναι αυτή;". Μάλλον του είπα πολλά και τον βραχυκύκλωσα. "Ναι, δεν λέω, αλλά, να, δεν μπορείς όταν όλοι απεργούν, εσύ να...". Τον διέκοψα τώρα εγώ. "Και εσύ να... τι; Εσύ είσαι εκείνος ο οποίος οφείλει να ενημερώνει! Να μαθαίνει ο πολίτης ποιοί, πόσοι, γιατί και επί πόσο απεργούν! Και εκεί που ενημερώνεις για όσους τους άλλους, να προβάλεις και τις δικές σου θέσεις!". Ο φίλος σώπασε για λίγο και ρώτησε χαμηλόφωνα: "Πότε είπες ότι είναι η πρεμιέρα του "Βαφτιστικού";
