του Δημήτρη Καπράνου
Ήμουν μόνος στο σπίτι τη στιγμή που ο Εθνικός Ύμνος ακουγόταν στην αίθουσα της σκοποβολής του Ρίο και η άξια Ελληνίδα αμαζόνα δάκρυζε.
Ευτυχώς που έλειπαν οι δικοί μου, γιατί η εγγονή μας θα αναρωτιόταν πάλι: "Τι έπαθε ο παππούς;"...
Όσο και αν θεωρηθώ "ντεμοντέ", όσο κι αν ποτέ δεν μπόρεσα να γίνω- και δεν μπορώ πλέον να γίνω- "προοδευτικός", "εκσυγχρονιστής", "μεταρρυθμιστής", "αριστερός" και "αντιεξουσιαστής , πρέπει να παραδεχθώ ότι ούτε τα δάκρυα συγκράτησα ούτε την ιαχή "Ελλάς-Ελλάς"!
Τι να κάνω; Ανήκω σε εκείνη την "στερημένη" γενιά, που έμαθε στο νηπιαγωγείο, ότι ο Ρουμπάνης πήρε μετάλλιο στη Μελβούρνη, στο δημοτικό ότι διάδοχος Κωνσταντίνος και οι Ζαΐμης και Εσκιτζόγλου κέρδισαν το χρυσό στην Ρώμη.
Στα εφηβικά μας χρόνια, ακούγαμε μόνο ότι "Μετέχει και ο Έλλην Σεβαστής" ή ότι "Αγωνίζεται και η Ελληνίς Βρεττάκου".
Στην τάξη, είχα συμμαθητή τον Ηλία. Έναν τρελαμένο με την ιστιοπλοΐα έφηβο, που "την κοπάναγε" από το μάθημα για να θαλασσοπνιγεί με τα "Φιν".
"Κάλυψέ με, θα την κάνω κοπάνα" έλεγε και τον κάλυπτε όλη η τάξη. "Πού είναι ο Ηλίας;" ρωτούσε ο καθηγητής και η τάξη απαντούσε εν χορώ "Τον έχει πιάσει στο στομάχι του, πήγε στο φαρμακείο"!
Ορφανός από πατέρα, είχε αποφασίσει να αφιερωθεί στα πανιά. Κι όταν δώσαμε εξετάσεις για το απολυτήριο του Λυκείου, όλο και σε κάποιον "πέρναγε" την κόλλα του για να του γράψουμε "τα απαραίτητα" και να πάρει το "χαρτί".
Χωρίς χρήματα, με τις στερήσεις της μάνας του, αλλά με μοναδικό όπλο την αγάπη για τα πανιά, κέρδισε αγώνες και νίκες και τέσσερα χρόνια μετά την αποφοίτησή μας, το 1972, αποκτήσαμε συναπόφοιτο Ολυμπιονίκη!
Μοναχικός, με προσφιλέστερη μελωδία το πέρασμα του αέρα στα ξάρτια και τα πανιά, ο Ηλίας Χατζηπαυλής περνά μέχρι και σήμερα τον περισσότερο καιρό στη θάλασσα...
Με στερήσεις, με θυσίες, με επιμονή και με τη μάνα του, κέρδισε την αθανασία...
Έχοντας παρακολουθήσει τον αγώνα του, μπορώ να αντιληφθώ εύκολα τα εμπόδια που χρειάστηκε να υπερβεί στον δύσκολο δρόμο που ακολούθησε η κόρη της Αρτέμιδος, η Άννα Κορακάκη και η φαμίλια της.
Δεν κακίζω τους πολιτικούς οι οποίοι σπεύδουν να συγχαρούν την αθλήτρια.
Δεν συμμερίζομαι τις ακρότητες ότι "πάνε να κλέψουν λίγη δόξα". Έχουν υποχρέωση και επιβάλλεται να τη συγχαρούν. Ίσως να της πουν και μια "συγγνώμη".
Τι θα θέλαμε, δηλαδή; Να μη τη συγχαρούν; Τι θα πει "Δεν την ήξεραν μέχρι χθες;".
Καλώς την συνεχάρησαν. Έτσι αναλαμβάνουν και την υποχρέωση να την ανταμείψουν!
Να φτιάξουν ένα προπονητήριο της προκοπής στη θέση της παράγκας που κατεδαφίστηκε.
Να φροντίσουν για τον αθλητισμό και να δώσουν στους νέους χώρους στους οποίους θα μπορούν να αθλούνται και να χτίζουν όνειρα.
Όχι σαν κάποιους άλλους, που άφησαν ολόκληρο τον Νομό Πειραιώς χωρίς εγκαταστάσεις κλασικού αθλητισμού μετατρέποντας το φαληρικό στάδιο σε "ποδοσφαιράδικο" για τον εκλεκτό τους (διακομματικώς) επιχειρηματία!
