Του Δημήτρη Καπράνου
Πήρα την παλιά μου BMW 1602, που την "έφτιαχνα" τρία ολόκληρα χρόνια, βίδα-βίδα, με έναν φίλο φαναρτζή. Το αυτοκίνητο αναγεννήθηκε, βάφτηκε, φόρεσε τα καλά του και βγήκαμε στο δρόμο. "Σκυλί" η μηχανή, αθάνατη, δουλεύει "ρολόι" κι εγώ βγαίνω στην εθνική για το Λουτράκι, να πιούμε έναν καφέ στην παραλία.
Και μου έχει βάλει ο μάστορας κι ένα μηχάνημα cd και πιάνω ένα δισκάκι που γράφει "οπερέτες" και το βάζω στη σχισμή. Τι το ήθελα; Θα μου πεις "Αυτοκίνητο του 1970 οδηγείς, 46 ετών, σου πάει "γάντι" η οπερέτα". Εγώ, όμως, ακούω "Η καρδιά μου πονεί για σας" και θυμάμαι που το τραγουδούσε φάλτσα η μητέρα, προκαλώντας την αντίδραση του πατέρα μας, ο οποίος ήταν τενόρος ολόσωστος. και σκέπτομαι ότι τότε τραγουδούσαμε όλοι! Τραγουδούσαν παντού. Τραγουδούσαμε και στο αυτοκίνητο, γιατί τότε τα αυτοκίνητα δεν είχαν όλα ραδιόφωνο!
Κι εκεί που ταξιδεύω στις αναμνήσεις, αλλάζει το μοτίβο και ακούω τη "Σκλάβα του τρελού πασά", που κορυφώνεται με το οργιώδες χορωδιακό "γιαλέλι-λέλι-λέλι" και θυμάμαι τα βράδια στο σπίτι, που αντηχούσε το σαλόνι από το τσούγκρισμα των ποτηριών και το τραγούδι. Αρκούσε μια κιθάρα για να απογειωθεί το γλέντι. "Αχ, συνταγματάρχα μου, είστε γόης χαριτωμένος" τραγουδά η κυρία Χαρμίδη του "Βαφτιστικού" και μόλις πάω να πιάσω τη νότα, πέφτει το "Θέλω να τον δω"! Σκάει στα γέλια η γυναίκα μου, που τότε κοκκίνιζε όταν ακουγόταν το τραγούδι από τους "μεγάλους" στο τραπέζι της χαράς. "Θέλω να τον δω" τραγουδούσαν οι κυρίες "Ποιόν;" φώναζαν οι κύριοι χασκογελώντας και οι κυρίες απαντούσαν "Θέλω να δω τον Πάπα-τον Πάπα" και να μη σας πω τί ακολουθούσε!
Κι έχω πιάσει τα Μέγαρα και όλο θυμάμαι. "Ψηλά στο μέτωπο", πάλι Σακελλαρίδης, με ένα πατριωτικό εμβατήριο, απαραίτητο, αφού υπήρχαν-πάντα- σε εκκρεμότητα τα εθνικά μας θέματα. Μήπως δεν υπάρχουν και σήμερα; Αλλά ποιός θα συνεγείρει τον κόσμο; Ο Ρουβάς και η Φουρέιρα; Πλησιάζω στην Κινέττα και ακούω το "φέρτε μου να πιω", το τραγούδι που έλεγε ο πατέρας για να φτάσει στην κορώνα του "Ωϊμέ"!Κι όπως βλέπω την πινακίδα "Προς Κινέττα" θυμάμαι τη Ζωζώ, που την είχα δει, πιτσιρικάς, σε χορό του Ιατρικού Συλλόγου στου "Καλαμπόκα" και ρωτούσα τη μαμά "γιατί ήταν σκισμένο στο πλάι το φουστάνι της", για να πάρω την απάντηση "Ρώτησε τον πατέρα σου!". Βγαίνουμε στην παραλία Λουτρακίου. Στ' αυτιά μου αντηχεί το "Σφίξε με κι ενωμένα τα χείλη ας μένουν". Δίνω ένα φιλί στη γυναίκα μου. "Τι έπαθες;" μου λέει. Που να σου εξηγώ...