Του Δημήτρη Καπράνου
Διάβαζα χθες ότι ο Μπράιαν Φέρι, ο εξαίρετος τραγουδιστής των "Ρόξι Μιούζικ", πάτησε τα 71!
-Βρε, βρε, για κοίτα, εβδομήντα ενός έγινε ο Μπράιαν Φέρι! Πάει, γέρασε κι αυτός! είπα στη γυναίκα μου...
- Τι θα πει "γέρασε"; Μήπως εσύ δεν γέρασες; Κάτι λίγα χρονάκια μεγαλύτερός σου είναι! μου είπε, με εκείνο το γνωστό ύφος, που περικλείει ειρωνεία, αλλά και δηκτικότητα, ίδιον των γυναικών, όταν αναφέρονται στην ηλικία του συντρόφου τους.
Προσποιήθηκα τον βαρήκοο και συνέχισα την ανάγνωση της εφημερίδας, αλλά ήδη το μυαλό μου είχε πάει αλλού.
Αίφνης, άρχισα να λειτουργώ ως αριθμομηχανή και "έβγαζα" ηλικίες.
Στα 74 έχει φτάσει ο Πολ Μακάρτνεϊ, έχει πατήσει τα 76 ο Ρίνγκο Σταρ, τα 83 της διανύει η Γιόκο Όνο,, προς τα 73 βαδίζει ο Μικ Τζάγκερ και συνομήλικός του είναι ο Κιθ Ρίτσαρντς, στα 71 έχει πατήσει ο Έρικ Κλάπτον! Άσε που η Μπριζίτ Μπαρντό και η Σοφία Λορέν έχουν γίνει ήδη 82 ετών!
Δηλαδή όλοι οι "οργισμένοι νέοι" τους οποίους θαυμάζαμε, εμείς οι "ροκάδες" του '60 και του '70, βρίσκονται, στην ουσία, εν αποδρομή.
-Και τί σημασία έχει η ηλικία, κυρία μου; Ο Μικ Τζάγκερ έγινε προσφάτως πατέρα, για όγδοη φορά, στα 72 του, κι ας έχει πέντε- έξι εγγόνια, ο Πολ Μακάρτνεϊ δίνει συναυλίες και γεμίζει ακόμη και σήμερα στάδια, όπως και ο εβδομηντάρης Τζόνι Χαλιντέι στην Γαλλία. ΤΙ θα πει "Ηλικία" για ανθρώπους που πέρασαν από το καμίνι των "σίξτις" και των "σέβεντις"; της είπα, αιφνιδιάζοντάς την.
-Καλά, τι έπαθες; Μύγα σε τσίμπησε; Αλλά τι σχέση έχουν όλοι αυτοί που ανέφερες με εμάς; Ο Τζάγκερ λέγεται ότι κάνει "αλλαγή αίματος" κάθε χρόνο. Όλοι αυτοί οι μεγάλοι καλλιτέχνες της ροκ, που κερδίζουν εκατομμύρια, δεν έχουν ανάγκη να ξυπνήσουν πρωί-πρωί για να πάνε στο γραφείο ή στο εργοστάσιο, δεν περιμένουν στην ουρά στα ιατρεία του ΙΚΑ ή του ΕΟΠΥΥ, δεν τους λένε "περάστε σε έξι μήνες" όταν πρέπει να υποβληθούν σε μια σοβαρή θεραπεία.
Και δεν νομίζω να ξυπνάει το πρωί ο Χαλιντέϊ και να τον πονάει η μέση του. Κι αν τον πονέσει, θα φωνάξει τον προσωπικό του γυμναστή, τον μασέρ του και την "πέρσοναλ τρέινερ" και σε μια ώρα θα είναι περδίκι.
Αυτή, βεβαίως, είναι η αλήθεια. Οι "σταρ" της εποχής μας, που άρχισαν τη σταδιοδρομία τους τραγουδώντας σε μικρούς χώρους και προκαλώντας με την μουσική και την εξεζητημένη τους εμφάνιση, εξελίχθηκαν σε "βιομηχανίες", περιστοιχισμένες από εταιρείες, από μάνατζερ, από στρατό ολόκληρο υπαλλήλων, που στηρίζουν το "προϊόν" τους. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος δίπλα σε κάθε πρόβλημα, έτοιμος να το λύσει. Όμως, ο μεγαλύτερος δολοφόνος είναι ο χρόνος, όπως έλεγε η Αγκάθα Κρίστι.
-Καλό είναι να πονάς κάπου-κάπου. Όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, "Όταν περάσεις τα εξήντα και ξυπνήσεις ένα πρωί χωρίς να πονάς κάπου, έχεις πεθάνει"! Είπα στη γυναίκα μου και γύρισα σελίδα...
