Με αφορμή την πρόσφατη παρουσίαση των σχεδίων ανάπλασης των κτιρίων της «Παπαστράτος» στον Αγιο Διονύσιο και τις προοπτικές ανάπτυξης που μπορεί να προσφέρει στον ευρύτερο Πειραιά,
θυμήθηκα μια άλλη ανάλογη περίπτωση. Την «χαμένη» ευκαιρία ανάπλασης των οικοπέδων της πρώην «Χρωπεί» πίσω από το «Γ. Καραισκάκης», στη Σούδα του Ν. Φάληρου.
Μετά από πολλές ενδιάμεσες (και συχνά υπερβολικές) επενδυτικές προτάσεις για την ευρύτερη ανάπτυξη της περιοχής και αφού ο Σ. Κόκκαλης είχε προχωρήσει μόνος του στην κατασκευή του νέου γηπέδου του «Ολυμπιακού», η εταιρεία «Sonae Χαραγκιώνης» που έχει στην ιδιοκτησία της τον χώρο εμφάνισε την πρόταση της. Κατασκευή ενός mall με πολλά αδόμητα τετραγωνικά πράσινου, που συνδυαζόμενα με τους ακάλυπτους χώρους του κτιρίου πετύχαιναν μια «χρυσή τομή» για την περιοχή: από την μια ήπια σχετικά οικοδόμηση κι από την άλλη δημιουργία ενός πόλου αναψυχής και πράσινου, που θα το φρόντιζαν οι ίδιοι οι επιχειρηματίες – ιδιοκτήτες του χώρου. Λίγα χιλιόμετρα πιο ανατολικά στην περιοχή του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού η πρόταση στην οποία τελικά συμφώνησαν το ελληνικό δημόσιοι και οι επενδυτές έχει πολλά βασικά κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη την πρόταση.
Η ιδέα για το Ν. Φάληρο και τα οικόπεδα της πρώην «Χρωπεί» έπεσε στο τραπέζι με αυτή την μορφή λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Αρχές του 2005 σε μια Ελλάδα με εύρωστη οικονομία και επιχειρηματική αυτοπεποίθηση. Αν και εμφανώς βελτιωμένη από πρηγούμενες προτάσεις τελικά και αυτή η πρόταση βρήκε ισχυρές αντιστάσεις. Περισσότερο η αριστερά της εποχής (και το «Λιμάνι της Αγωνίας»), λιγότερο τμήματα του τοπικού ΠΑΣΟΚ και ο εμπορικός κόσμος του Πειραιά (που έβλεπε απειλή στο σχέδιο αντί για ευκαιρίες), βοήθησαν να επικρατήσει το «Όλα Πράσινο».
Η πρόταση τελικά καταψηφίστηκε ομόφωνα (!) από το δημοτικό συμβούλιο, αφού η δημοτική αρχή Αγραπίδη (η οποία αρχικά φάνηκε να το αποδέχεται) αναδιπλώθηκε και πρότεινε την παράταση του χαρακτηρισμού των οικοπέδων ως χώρων πράσινου. Έντεκα – δώδεκα χρόνια μετά μόνο πράσινο δεν είναι το περιφραγμένο και εγκαταλελειμένο κτήμα. Οι ευθύνες για την εξέλιξη αυτή μπορεί να αναζητηθούν εύκολα στα πρόσωπα του δημοτικού συμβουλίου της εποχής. Επειδή πάντως αρκετά από αυτά είναι παρόντα και σήμερα στο δημοτικό συμβούλιο Πειραιά και παρά τις διαφορές των δύο περιτώσεων , ας ελπίσει κανείς ότι δεν θα μείνει στα αζήτητα και η σημερινή πρόταση για την ανάπλαση του «Παπαστράτος».
Η δημοτική αρχή της εποχής αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Η δημοτική αντιπολίτευση οπισθοδρομική κι ανεπαρκής. Εκτοτε πέρασαν δυο δημοτικές αρχές διαφορετικών πολιτικών αναφορών. Η απολύτως αποτυχημένη του Π. Φασούλα κι η δημοτική αρχή του Β. Μιχαλολιάκου που παρέλαβε έναν διαλυμένο και χρεωκοπημένο δήμο σε μια υπό διάλυση και υπό χρεοκοπία Ελλάδα. Η λέξη «επένδυση» ήταν εξαφανισμένη. Η δημοτική αρχή του Γ. Μώραλη ήλθε με τον όρο «επένδυση» να κυριαρχεί στο πολιτικό της οπλοστάσιο. Ελπίζει εύλογα κανείς η λέξη να μην αποδειχθεί κενή περιεχομένου. Και να μην μιλάμε μετά από καμιά δεκαετία για μια ακόμη χαμένη ευκαιρία...
Αναγνώστης Κέντρος
