"18 Αυγούστου η αυριανή ημέρα, αφιερωμένη στους Φάρους.
Ωστόσο η μνήμη όλων πλανιέται στους καλόγερους της θάλασσας, τους φαροφύλακες, αναπόσπαστη προϋπόθεση λειτουργίας των φάρων τις παλαιότερες εποχές.
Για κάθε φάρο της ελληνικής επικράτειας, υπήρχε και από μια ιστορία που ψεύτικη ή αληθινή έγινε αναπόσπαστο μέρος της λειτουργίας του. Έτσι και ο γειτονικός φάρος προς τον Πειραιά, αυτός της Ψυττάλειας, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στην φαρική ιστορία.
Κατά την συνήθεια λοιπόν των παλαιών Φαροφυλάκων μόλις πατούσαν το πόδι τους στο νέο τους πόστο, εάν ήταν φαρονήσι, ξαμολούσαν ζευγάρια από κουνέλια ώστε να αναπαραχθούν και να υπάρχει κρέας φρέσκο στην ανάγκη. Στους δύσκολους καιρούς με τα πολλά μποφόρ, η αλλαγή βάρδιας στους φάρους, ήταν όνειρο απατηλό αν ο καιρός δεν άνοιγε. Και οι δεκαπέντε μέρες, γίνονταν είκοσι και είκοσι πέντε και μήνας μέχρι που μαζί με το μέτρημα, τελείωναν και οι προμήθειες. Το μόνο λοιπόν που έμενε ήταν κανένα κουνέλι, από εκείνα που επίτηδες είχαν φέρει και είχαν ξαμολήσει για τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά κι εκεί τυχερός θα έπρεπε να ήσουν, καθώς κι αυτά για να προφυλαχθούνε είχαν χαθεί σε τρύπες και λαγούμια.
Λένε πως κάποτε στα τέλη του 19ου αιώνα, στον Φάρο της Ψυττάλειας ξαμόλησαν κουνέλια παρόλο που το φαρονήσι ήταν διπλανό στο λιμάνι του Πειραιά. Εκεί όμως τα ακόμα πιο παλιά χρόνια, έθαβαν χολεριασμένους ναυτικούς που πέθαιναν εξαιτίας του κακού, για να μην τους πάνε μέσα στο μεγάλο πειραϊκό λιμάνι και κολλήσει ο κόσμος. Στην Ψυττάλεια όμως υπήρχανε κρυμμένα και ποντίκια. Κουνέλια και ποντίκια ζευγάρωσαν μεταξύ τους και όταν η ανάγκη έφτασε, ο Φαροφύλακας τουφέκισε για φαγητό ένα από αυτά, έφαγε ποντικούνελο και μάλιστα χολεριασμένο. Και μαζί του έφυγε και όλη του η οικογένεια που ζούσε στο εκεί πετρόκτιστο.
Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα σαν αυτό της Ψυττάλειας. Το 1911, ένα πλοίο εγκατέλειψε στη νησίδα Παλδόρφη έναν μολυσμένο από τύφο ναυτικό. Ο Φαροφύλακας αμέσως κόλλησε την παλιασθένεια και πέθανε. Η σκάντζα βάρδιά του, μόλις πήγε και αντίκρισε νεκρούς τον εγκαταλειμμένο ναυτικό και τον συνάδελφό του, έκανε νόημα σε διερχόμενο πλοίο να τον περιμαζέψει, καθώς δεν καθόταν ούτε λεπτό πάνω στον μολυσμένο βράχο. Αφού επιβιβάσθηκε στην ατμοημιολία «Σύρος», μετέδωσε με την σειρά του την παλιαρρώστια σε όλο το πλήρωμα του πλοίου!
Χρειαζόντουσαν μεγάλα ψυχικά αποθέματα για να γίνει κάποιος φαροφύλακας σε εποχές που η ζωή ελάχιστη είχε αξία".
*ανάρτηση του Στέφανου Μίλεση