Ο συγκλονιστικός Χρήστος Φωτίου για την «Αυγή». Οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Χρήστο Φωτίου ως πολιτικό. Γεννημένος και μεγαλωμένος, εκεί που μένει ακόμη, στα Ταμπούρια, στα σύνορα Κερατσινίου και Πειραιά, γραμματέας της νεολαίας ΕΔΑ προδικτατορικά στον Πειραιά, δήμαρχος Κερατσινίου, βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ, πρώτος αιρετός Νομάρχης Πειραιά και υποψήφιος δήμαρχος του μεγαλύτερου δήμου της πόλης – πιο Πειραιώτης πεθαίνεις…
Αρκετοί έχουν την τύχη, συζητώντας κατά καιρούς μαζί του, να κερδίζουν σταγόνες από τη σοφία του. Εξαιρετικός αφηγητής, εντυπωσιακός συνομιλητής, με εκπληκτική ευρυμάθεια, ένας διανοούμενος με την κυριολεκτική έννοια του όρου.
Λίγοι όμως ξέρουν – ή μάλλον διαβάζουν – την ευαίσθητη, λογοτεχνική όψη του Χρήστου Φωτίου. Το παρακάτω κείμενο, πέραν πάσης κατηγοριοποίησης, «πέραν πάσης κατηγορίας» (πολιτικό, λυρικό, εξομολογητικό, ιστορικό, περιγραφικό μιας εποχής μιας εποχής κι ενός χώρου;) για την εφημερίδα «Αυγή» της δεκαετίας του ’50, με αφορμή την γιορτή του Αγίου Αθανασίου, φωτίζει όλα τα πρόσωπα του ανδρός.
«Κυρά Θανασία, τη λέγανε.
Θα γιόρταζε σήμερα..
Ολύνθου και Καλοκαιρινού
γωνία, το ψιλικατζίδικο της.
Στα Ταμπούρια.
Εγώ πιτσιρικάς, στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, τότε,
μπαινόβγαινα στο μαγαζάκι της,
τα κυριακάτικα πρωινά, και πήγαινα
«κατευθείαν» στον πάγκο με τις εφημερίδες.
Με άφηνε και τις ξεφύλλιζα, εκτός από μια.
«θα σου πω εγώ πότε θα την διαβάσεις αυτή»
μου ‘λεγε...
και κάποια στιγμή, μ’ έβαζε πίσω από τη μόστρα με τα ζαχαρωτά,
και συνωμοτικά, μου την πάσαρε..
«κάνε γρήγορα» ψιθύριζε κοιτώντας
με ανεξήγητη σε μένα αγωνία το δρόμο...
«Αυγή», την λέγαν την εφημερίδα.
Και στην πρώτη σελίδα της,
κάτω αριστερά
κάποιος, Κώστας Βάρναλης,
έγραφε κάτι περίεργες μαγικές
ιστορίες..
Α, ρε κυρ, Αθανασία,
που νάξερες,
σε τι βαθειά νερά
με βοήθησες να μάθω
να κολυμπάω...»
Να είσαι πάντα καλά και να γράφεις, αγαπημένε Χρήστο…
Portnet
