Δεν αρκεί η Επικοινωνία…

zoupis zaxarias

Του Ζαχαρία Ζούπη

Στις 25 Ιανουαρίου ο Ελληνικός λαός έδωσε μια σημαντική νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ. Απεφάνθη με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό, ελεύθερο και ανεμπόδιστο, ότι υπάρχει ένας «άλλος δρόμος», καλύτερος, ευκολότερος και ασφαλώς πιο φιλολαϊκός για την έξοδο από την κρίση που μαστίζει τη χώρα. Κατά πολλούς, η ελπίδα νίκησε τον φόβο.

Βέβαια εξ’ αρχής υπήρχαν δύο αντιφατικά μηνύματα από τον σοφό λαό:
• Πρώτον, ότι επιθυμεί σκληρή διαπραγμάτευση που θα τα αλλάξει όλα, αλλά όχι έξοδο από το Ευρώ, όχι σύγκρουση.
«Ευρώ πάση θυσία» ζητούσε το 70% των πολιτών.
• Δεύτερον, υπερψήφισαν (περίπου ένας στους τρεις Έλληνες) τον ΣΥΡΙΖΑ που δήλωνε ότι με ένα Νόμο - ένα άρθρο θα καταργήσει τα Μνημόνια και θα επιβάλλει τη γενναία μείωση του χρέους και από την άλλη έδειχναν στις δημοσκοπήσεις, ότι τουλάχιστον οι μισοί ψηφοφόροι του δεν πίστευαν ότι θα εφαρμόσει αυτά που λέει.

Από τότε πέρασαν περίπου σαράντα μέρες και ενώ «τα πάντα ρει», μπορεί κάποιος να κάνει μια αποτίμηση με δεδομένο ένα: Η Κυβέρνηση έκανε ή δημιούργησε κατά άλλους την εικόνα ότι έκανε μια σκληρή διαπραγμάτευση, κατορθώνοντας να διεθνοποιήσει το πρόβλημα. Πρέπει βέβαια να σημειωθούν τα εξής:
• Η διαπραγμάτευση περισσότερο ή λιγότερο σκληρή δεν οδήγησε και πουθενά που να δείχνει συγκλονιστική αλλαγή της προηγούμενης κατάστασης. Άντε το πολύ να πάρει κάποιος την «δημιουργική ασάφεια» και την πίστωση χρόνου ως θετικά.Αυτά προβάλουν τουλάχιστον από την Κυβέρνηση . Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ,αφού η «ασάφεια» σε μια διαπραγμάτευση λειτουργεί πάντα υπέρ του ισχυρού και η πίστωση χρόνου σε μια «στεγνωμένη» οικονομικά Ελλάδα δεν λειτουργεί και υπέρ της.Εν πάσει περιπτώσει,αυτά προβάλουν,αυτά αναφέρω.
• Η Κυβέρνηση υπέγραψε μια συμφωνία παράτασης της δανειακής σύμβασης και καλά έκανε, που είναι παράταση και του Μνημονίου ότι και αν λέγεται . Δέχτηκε τον έλεγχο από τους «θεσμούς». «Κατάφερε» όμως κάτι το συγκλονιστικό. Υπέγραψε μια συμφωνία, με την οποία η Ελλάδα δεν παίρνει ούτε ένα ευρώ. Έτσι από τις υπερήφανες δηλώσεις «δεν θέλουμε τα 7,5 δις. Ευρώ», φτάσαμε στην διατύπωση της ελπίδας ότι «θα μας καταλάβουν οι εταίροι» και δεν θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε.

Σε κάθε περίπτωση φάνηκε ότι είτε η διαπραγμάτευση έγινε υπερήφανα, είτε «στα τέσσερα» όπως κάποιοι πολιτικά αλήτες δήλωσαν, είτε η διαπραγμάτευση έγινε πατριωτικά είτε «προδοτικά», τα Μνημόνια είναι εδώ, το χρέος παραμένει αμείωτο και η «τρόικα» μετονομάστηκε «εταίροι». Πάμε όμως παρακάτω….
Σε αυτό το διάστημα η Κυβέρνηση συγκέντρωσε μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο. Οι Έλληνες νοιώσαμε όμορφα που επιτέλους μια Κυβέρνηση «τους τα λέει». Όλες οι πολιτικές δυνάμεις (πλην του Κ.Κ.Ε. και της Χρυσής Αυγής) δηλώνουν περίπου «φέρτε μια Συμφωνία να την ψηφίσουμε»! Η Κυβέρνηση δηλαδή μπορούσε να δημιουργήσει ένα πολύ ισχυρό Εσωτερικό μέτωπο. Ωστόσο σιγά σιγά ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί την εικόνα ότι ξοδεύει γρήγορα το πολιτικό κεφάλαιο του, αναλωνόμενος σε μια επικοινωνιακή διαχείριση της τραγικής κατάστασης, στην όποια βρίσκεται η χώρα.

Ας αναφερθούμε, όμως, σε ορισμένα θέματα που συνέθεσαν την πραγματικότητα αυτών των σαράντα ημερών:
• Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν ως συνέταιρο τον κ Π. Καμένο, δημιουργώντας πολλά ερωτηματικά αλλά και παγώνοντας όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, σε όλη την Ευρώπη. Κάποιοι “πολύ αριστεροί” το θεώρησαν πολύ λογικό, αφού το Κόμμα του Καμένου έδειξε αντιμνημονιακή συνέπεια! Ωστόσο αυτό το επιχείρημα έπεισε και πείθει μόνο όσους θέλουν να πειστούν , αφού κανείς πραγματικά αριστερός πολίτης δεν θα πρέπει να ξεχνάει τις τεράστιες ιδεολογικές διαφορές ενός Κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς από ένα Κόμμα που βρίσκεται δεξιότερα της Ν.Δ. . Όπως και κανείς πραγματικά προοδευτικός ή αριστερός πολίτης δεν μπορεί να έχει τόσο πολιτική τύφλωση και να μην φοβάται τι μπορεί να πριμοδοτείται για τον επόμενο πολιτικό κύκλο.
• Η Κυβερνητική πλειοψηφία ψήφισε υπερήφανα τον κ. Π. Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλώνοντας ότι έτσι συμβολίζεται η εθνική ενότητα. Ανοησίες. Ο σοβαρότατος και με καλούς τρόπους κ. Π. Παυλόπουλος ήταν το δεξί χέρι του Κώστα Καραμανλή στις Κυβερνήσεις που οδήγησαν την χρεωκοπία, διπλασιάζοντας, σε λίγα χρόνια τις δημόσιες δαπάνες και αυξάνοντας θεαματικά το χρέος της χώρας. Ο ίδιος υπέγραψε εκατοντάδες χιλιάδες πράξεις διορισμού, ενώ στο ενεργητικό του καταλογίζεται η απαθής παρακολούθηση του καψίματος της Αθήνας την χρονιά δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Να εκθλίφτηκαν άραγε αυτά ως θετικά δείγματα πολιτικής συμπεριφοράς; Το σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να επιλέξει ένα πρόσωπο με πραγματική ευρύτητα και κύρος. Στα μάτια πολλών προοδευτικών και αριστερών πολιτών η επιλογή του Π. Παυλόπουλου αποτελεί επαλήθευση του πολύχρονου φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με την «Καραμανλική» Δεξιά. Άλλωστε επί πέντε χρόνια από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου δεν ακούστηκε λέξη για τις ευθύνες των Κυβερνήσεων Καραμανλή. Τυχαίο;
• Η Κυβέρνηση δίνει τη μάχη αξιοποίησης συμβόλων, ενώ δεν «της βγαίνει». Έτσι, ο Μανώλης Γλέζος από σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα κατέληξε στον άνθρωπο που «δεν κατάλαβε τη σκληρή μάχη της Κυβέρνησης » όταν άσκησε κριτική στην Κυβέρνηση. Η ίδια περίπου συμπεριφορά είχε επιφυλαχτεί για τον αειθαλή αγωνιστή και όταν αυτός είχε κάνει το λάθος να μιλήσει για την ανάγκη ψήφισης της Απλής Αναλογικής από την Κυβέρνηση της Αριστεράς. Πάλι « δεν είχε καταλάβει »… Το ίδιο περίπου συνέβη και με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον οποίο έσπευσε να επισκεφτεί ο Πρωθυπουργός. Λίγες ώρες μετά, ο κ. Θεοδωράκης έστελνε μήνυμα συμπαράστασης στο αντιμνημονιακό συλλαλητήριο του ΚΚΕ… Η Κυβέρνηση πρέπει να προσέξει πολύ τη χρήση συμβόλων. Όταν αυτά τα χρησιμοποιείς αλά καρτ, κατά πως «συμφέρει», γυρνάνε μπούμερανγκ.
• Αντί ο Πρωθυπουργός να βγει να πει την αλήθεια στο λαό για το τι συνέβη, για το τι «παίζει», για την κατάσταση της χώρας, δίνει συχνά την εικόνα ότι αναλώνεται στην εύρεση «κατάλληλων» μετονομαστικών όρων όπως Μνημόνιο, Τρόικα κλπ ή «έξυπνων» χειρισμών. Χάνει έτσι την ευκαιρία να αποτελέσει πραγματικά τον Ηγέτη που οδήγησε στην Εθνική Σωτηρία , δημιουργώντας τις προϋποθέσεις μιας μεγάλης και μακρόχρονης ηγεμονίας των δυνάμεων της Αριστεράς και Κεντροαεριστεράς . Αυτό όμως απαιτεί αλήθειες, διαφάνεια, σαφείς επιλογές, καθαρές κουβέντες. Απαιτεί μέτρα για την πραγματική σωτηρία της χώρας. Την ώρα που η χώρα έχει «στεγνώσει» οικονομικά, τα δημόσια έσοδα έχουν πατώσει και η αγορά έχει παγώσει από τα τέλη Νοεμβρίου, η ανάλωση σε εσωκομματικές ισορροπίες και επικοινωνιακά τρικ οδηγούν την Κυβέρνηση σε αδιέξοδα. Αδιέξοδα γι αυτήν, αδιέξοδα για τη χώρα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πρωθυπουργός αναγκάστηκε να προσφύγει σε προσφιλή θεωρία της συνωμοσίας όλου του πλανήτη εις βάρος της Ελλάδας . Δεν είναι τυχαίο ότι δεν αντιμετωπίζεται ο πραγματικός, ορατός κίνδυνος πιστωτικής ασφυξίας, αλλά χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να φοβηθεί και πάλι η κοινωνία. Αυτά όμως δεν κρατάνε πολύ συνήθως… Για την ακρίβεια, ποτέ δεν κρατάνε πολύ.
• Η Κυβέρνηση δείχνει να μην θυμάται την εμπειρία άλλων, προηγούμενων Κυβερνήσεων. Κλείνει τα μάτια στη δραματική κατάσταση της χώρας και τον κίνδυνο κατάρρευσης και ανακοινώνει μέτρα που δε συνιστούν ούτε το 10% του περίφημου Προγράμματος της Θεσσαλονίκης, που με τη σειρά του αποτελεί ένα τμήμα του συνολικού Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζω ότι ο κ. Τσίπρας είχε δώσει στο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης τον χαρακτήρα Προγράμματος για το πρώτο έτος «που θα υλοποιηθεί τις πρώτες εκατό μέρες» (συνέντευξη Α. Τσίπρα στον Ν. Χατζηνικολάου). Ο Πρωθυπουργός εκνευρίζεται για τα αυτοκίνητα που ζήτησαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ας θυμηθούμε τώρα το 2009. Ο Γ. Παπανδρέου έχει θριαμβεύσει στις βουλευτικές εκλογές συγκεντρώνοντας το 46%, ο ίδιος και η Υπουργός του κ. Λούκα Κατσέλη δηλώνουν ότι «λεφτά υπάρχουν» και ενώ η χώρα πάει ολοταχώς στα βράχια, αυτός μοιράζει 500 εκατομμύρια ευρώ ως πρώτη δόση του επιδόματος αλληλεγγύης. Την ίδια ώρα ο Υπουργός Εσωτερικών Γ. Ραγκούσης παίρνει μέτρα για τα αυτοκίνητα της Βουλής, των Νομαρχιών, των Δήμων… Θα έλεγα ότι οι ομοιότητες είναι τραγικές. Από το μοίρασμα χρημάτων στους μη έχοντες το 2009, φτάσαμε λίγους μήνες μετά στις ανακοινώσεις του Καστελόριζου. Τώρα;
• Η Κυβέρνηση μη μπορώντας να μοιράσει άρτον, μοιράζει ή θέλει να μοιράσει θεάματα. Η απόφαση για την σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τα Μνημόνια πρόκειται για σαφή επικοινωνιακό χειρισμό και ανταπόκριση στο αίτημα για «αίμα» τμήματος της κοινωνίας. Όλοι γνωρίζουν ότι το 2010 χρεοκόπησε και μπήκε στο Μνημόνιο επειδή δεν μπορούσε να βρει αλλού λεφτά και θα αναγκαζόταν να κάνει στάση πληρωμών. Ότι γι αυτό ευθύνονται ξεχωριστά η Κυβέρνηση Καραμανλή που οδήγησε σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό και η Κυβέρνηση Παπανδρέου που όχι μόνο δεν αντιμετώπισε το πρόβλημα, αλλά το επιδείνωσε λόγω ανικανότητας. Ότι το Μνημόνιο ήταν ένα άτεχνο ανακάτεμα επώδυνων αλλά απαραιτήτων δημοσιονομικών μέτρων, δίκαιων και άδικων ρυθμίσεων, χρήσιμων και αχρείαστων Μεταρρυθμίσεων, το οποίο φτιάχτηκε κυριολεκτικά στο πόδι. Ότι είχε αποτελέσματα δυσανάλογα με το κοινωνικό κόστος. Επομένως, τι θα βρει η Εξεταστική Επιτροπή, πολύ περισσότερο όταν από τη διερεύνηση αφαιρείται πολύ έντεχνα η περίοδος των Κυβερνήσεων Καραμανλή; Έχουν σκεφτεί άραγε στην Κυβέρνηση τι θα πει, αν και όταν στο τέλος της διαδικασίας δεν ικανοποιήσει το τμήμα της κοινωνίας που απευθύνεται σήμερα;
• Η Κυβέρνηση πολύ πρόωρα δείχνει να παίζει με τους θεσμούς και την Δημοκρατία, με τρόπο που δεν ταιριάζει σε αριστερές ευαισθησίες. Η άρνησή της και μάλιστα με αστεία πολιτικά επιχειρήματα να φέρει ως προς κύρωση τη νέα συμφωνία, δημιουργεί ερωτήματα και ανησυχία. Συνιστά σαφή αντιδημοκρατική πρακτική. Με ποια λογική η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ συζητάει (προς τιμήν του ΣΥΡΙΖΑ) επί μία μέρα για τη συμφωνία και στο τέλος ψηφίζει και δε δίνεται το ίδιο δικαίωμα στο Εθνικό Κοινοβούλιο; Τι φοβάται ο Πρωθυπουργός; Αν φοβάται «διαρροές», ας υπάρξουν «διαρροές». Δημοκρατία έχουμε. Αν φοβάται ότι θα φανεί ότι ψηφίζουν μαζί με τον κορμό του ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ., το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ τη νέα Συμφωνία, κακώς φοβάται. Δε θέλει συναίνεση; Αν θέλει να αποφύγει μια τέτοια συζήτηση τώρα για να υπάρχει ασάφεια των προθέσεων της για το μέλλον προς τους αυτόχθονες (γιατί για τους δανειστές δεν υπάρχει καμία ασάφεια απ’ότι φαίνεται), κακώς το αποφεύγει. Η ώρα της αλήθειας είναι τώρα. Όπως και η ώρα της εθνικής συστράτευσης.

Αυτά είναι μερικά δείγματα γραφής, δείγματα πολιτικής συμπεριφοράς και μάλιστα σε μια στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών θέλει να στηρίξει αυτή την Κυβέρνηση, για να βγει η χώρα στο ξέφωτο για να πάρει σάρκα και οστά η ελπίδα που ενέπνευσε. Η αυτοπαγίδευση σε μετεωρισμούς, ισορροπίες, ασάφειες και επικοινωνιακούς χειρισμούς μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Και θα είναι κρίμα για τη χώρα, για τον ΣΥΡΙΖΑ, για την Αριστερά, για όσους ήλπισαν μια νέα πορεία. Δυστυχώς, η Επικοινωνία δεν αρκεί…

eep logo