του Ζαχαρία Ζούπη
Μπορεί να παιδεύτηκαν λίγο, αλλά τελικά προσδιορίστηκαν οι μέρες των εκλογών για την εκλογή του αρχηγού του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς.
Μπορεί να έφτασαν αρκετούς πολίτες στα όρια τους όλες αυτές οι διαδικαστικολογίες, αλλά εν πάση περιπτώσει όλα τώρα τέλειωσαν και σε ένα μήνα οι εκλογές πραγματοποιούνται οριστικά. Κάποιοι θα μείνουν βέβαια με την απορία γιατί δεν επετράπη η ηλεκτρονική ψηφοφορία ή γιατί δεν έγινε δεκτή η πρόταση για την οργάνωση περισσότερων ντιμπέητ ανάμεσα στους υποψήφιους αρχηγούς του νέου κόμματος. Κάποιοι θα αναρωτιούνται πως εξηγείται το παράδοξο πρώτα να εκλέγεις αρχηγό και μετά να κοιτάς πως θα ενοποιήσεις ουσιαστικά πολιτικά, προγραμματικά, ιδεολογικά πολίτες με διαφορετικές πορείες, αντιλήψεις και απόψεις, ακόμα και στρατηγικές προσεγγίσεις.
Το τρένο όμως τώρα ξεκίνησε και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Ξεκίνησε γιατί το θέλησαν όλοι και ας μην παίρνει την πατέντα κανείς. Άλλωστε όλοι κατάλαβαν πως όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές, αν μη τι άλλο, πέρασαν από ατέλειωτους μήνες ταλαντεύσεων. Για να είναι δε όλοι ειλικρινείς, η αίσθηση της πολιτικής αυτοσυντήρησης από την μια και από την άλλη η αγωνία και η πίεση χιλιάδων άστεγων κεντροαριστερών που δεν εκφράζονταν από κανένα από τα υπάρχοντα σχήματα έφεραν τα πράγματα στο σημείο που βρισκόμαστε. Ξεκίνησε λοιπόν το τρένο και όλοι οφείλουν να κοιτάξουν μπροστά, χωρίς να ξεχνούν και χωρίς να ξεχνιούνται πως υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα.
Από μόνο του αυτό συνιστά θετική εξέλιξη για τον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, αλλά και για το πολιτικό σύστημα σύστημα συνολικά. Ένας κατακερματισμένος πολυδιασπασμένος και χτυπημένος χώρος επιχειρεί μια νέα πορεία και αυτό είναι εξόχως σημαντικό. Η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος θα είναι ένα βήμα ομαλοποίησης της πολιτικής ζωής και θα ξαναμοιράσει την τράπουλα των συσχετισμών, δημιουργώντας ανάχωμα στην εδραίωση ενός κακέκτυπου δικομματισμού που ζούμε. Γι αυτό και πρέπει να περιφρουρηθεί πριν απ΄ από όσους θέλουν τον χώρο «ελεγχόμενο». Ασφαλώς και υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις εντός και εκτός του κεντρώου, κεντροαριστερού χώρου. Γι αυτό και οι πολίτες και οι θα πρέπει να συμμετέχουν μαζικά στις εκλογές παίρνοντας την υπόθεση του φορέα στα χέρια τους.
Αυτή είναι και η πρώτη προϋπόθεση για να ξεφύγει ο χώρος από την μιζέρια και τη ικανοποίηση από μικρά ποσοστά που ανεβοκατεβαίνουν. Όμως δεν είναι η μόνη. Υπάρχει ένα βασικό στοιχείο που μέχρι στιγμής λείπει: Το άνοιγμα των χαρτιών και από τους δέκα υποψήφιους, η αποσαφήνιση των θέσεών τους για την πορεία της χώρας και ασφαλώς για την διακυβέρνηση του τόπου σε συνθήκες πολύχρονης κρίσης. Ο Κώστας Σημίτης συνήθιζε να μιλάει γα καθαρές λύσεις. Ε λοιπόν, καθαρές λύσεις, καθαρά συνολικά αφηγήματα δεν έχουν κατατεθεί και αναμένονται με αγωνία τον επόμενο μήνα. Αντίθετα υπάρχουν «καυτά θέματα» απέναντι στα οποία υπάρχει σιωπή.
Όταν λέγεται για παράδειγμα ότι είναι αναγκαία η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, πως το εννοούν ακριβώς οι υποψήφιοι; Πως και οι δέκα υποψήφιοι δεν έχουν συστήσει ένα ισχυρό όπλο πολιορκίας της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Τι σημαίνει ακριβώς τακτική ίσων αποστάσεων από Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ, όταν υπάρχει Κυβέρνηση διόμισυ χρόνια τώρα με καταστροφικά αποτελέσματα; Όταν τίθεται το θέμα της διακυβέρνησης μετά τις επόμενες εκλογές, γιατί όλοι – πλην ενός – δεν λένε καθαρά ότι αποτελεί θέμα εθνικής ευθύνης η συγκρότηση Κυβέρνησης και πολλοί δείχνουν να παρακαλάνε να βγει αυτοδύναμη η Ν.Δ για να μην μπουν σε δίλημμα; Σκέφτονται μήπως κάποιοι ότι μπορεί να αφεθούν από τους ανθρώπους του χώρου να οδηγηθεί η χώρα σε κατάσταση ακυβερνησίας δια της προσφυγής σε επαναληπτικές εκλογές με απλή αναλογική που θα παρατείνει τα αδιέξοδα όταν θα κατακρημνίζεται η οικονομία; Πως και θυμήθηκαν κάποιοι εσχάτως, ότι είναι πολύ αντιδεξιοί, υπενθυμίζοντας γεγονότα της δεκαετίας του ΄80 και ξεχνώντας αν μη τι άλλο ,ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ συμμετείχαν τρεις τουλάχιστον φορές από κοινού σε Κυβερνήσεις; Τι σημαίνουν οι άνευ λογικής τοποθετήσεις για πιθανή μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ένα η ενάμισυ χρόνο μετά από βουλευτικές εκλογές; Τι λένε για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, για την λειτουργία της αγοράς, για την μείωση της ανεργίας, για την ανάπτυξη της χώρας, για τον χωρισμό Κράτους Εκκλησίας, για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια;
Υπάρχουν πολλά που πρέπει να πουν οι υποψήφιοι, πολιτικοποιώντας την διαδικασία ψηφοφορίας, αποσαφηνίζοντας κρίσιμα θέματα. Η εκλογή αρχηγού δεν μπορεί να γίνει με βάση συμπάθειες, αλληλεγγύη μηχανισμών και αξιολόγηση του στυλ του καθενός. Αυτή είναι η υποχρέωση των υποψηφίων. Είναι ταυτόχρονα η εγγύηση ότι και ενδιαφέρον θα έχουν οι εκλογές, αλλά και ότι δημιουργείται η βάση μιας πραγματικής και ανθεκτικής ενότητας.
