Του Νότη Ανανιάδη
Το 1962 στον Πειραιά, και πιο συγκεκριμένα στον Άγιο Νείλο, δεν γινόσουν Ολυμπιακός. Γεννιόσουν. Ιδίως αν δυο-τρία ξαδέρφια σου και κάνα δυο θείοι σου αναλάμβαναν «εξ απαλών ονύχων» την Ολυμπιακή σου διαπαιδαγώγηση. Και ακόμη περισσότερο, αν σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών σε στρίμωχνε μπροστά στα πόδια του ο πατέρας σου για να περάσετε τα τουρνικέ και να μπείτε για πρώτη φορά στον …ναό. Το στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».
Ήταν η χρονιά που φτιαχνόταν «του Μπούκοβι η ομαδάρα (που) τη λένε Ολυμπιακάρα»! Ανεβαίνοντας την Αντωνίου Θεοχάρη παρέες-παρέες τραγουδούσαν το θρυλικό αυτό σύνθημα και ο μικρός, μασκότ της οικογενειακής παρέας, την διασκέδαζε αναφέροντας ένα προς ένα τα ονόματα της ενδεκάδας του Θρύλου.
Για χρόνια ανέφερε ξεχωριστά τον αρχηγό, εκείνον που είχε μάθει ότι πριν μια πενταετία είχε «σβήσει» τον μεγάλο Πελέ, στην νίκη που έγινε τραγούδι, «Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ, που εσάρωσες την Σάντος, την ομάδα του Πελέ» και τραγουδούσε γι’ αυτόν ο τετράχρονος.
Καλό ταξίδι, Κώστα Πολυχρονίου…
