του Ζαχαρία Ζούπη
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει βαλθεί να αποδείξει ότι μετά τον Δεληγιάννη είναι ο πιο λαϊκιστής, κυνικός, τυχοδιώκτης Πρωθυπουργός που γνώρισε η Ελλάδα. Χαρισματικός επικοινωνιακά υπερασπίζεται κάτι ταυτόχρονα με το αντίθετό του, βιάζοντας την στοιχειώδη λογική. Έχοντας υπονομεύσει την πορεία της χώρας για πολλά χρόνια, κάνει και μια ακόμα χειρότερη ζημιά: Φέρνει στην επιφάνεια σταθερά τον ανορθολογισμό, την παρανοικότητα, την καθυστέρηση, την ψευδολογία.
Οι πρόσφατες παρεμβάσεις του και η ομιλία του στο Συνέδριο του SPD είναι πολύ χαρακτηριστικές. Καλεί σε αγώνα κατά της ακροδεξιάς, ο άνθρωπος που συγκυβερνά χωρίς δισταγμό με τον Π.Καμένο επί τέσσερα χρόνια. Εμφανίζεται ως ηγετική μορφή της μάχης κατά του λαϊκισμού, ο ηγέτης της πρώτης επικίνδυνα λαϊκίστικης Κυβέρνησης για την χώρα και για όλη την Ευρώπη. Πάει στο Συνέδριο του SPD και καταγγέλλει το ΚΙΝΑΛ ότι συμπλέει με την Ν.Δ, παριστάνοντας ότι ξεχνάει πως το SPD συγκυβερνά με την αγαπημένη του Μέρκελ και τον Ζεεχόφερ. Εμφανίζεται ως υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπερασπίζεται το καθεστώς Μαδούρο, αγνοώντας ακόμα και το γεγονός πως εκατοντάδες διαδηλωτές έχουν εκτελεσθεί εν ψυχρώ. Αυτολανσάρεται ως εκφραστής Πολιτικών ενάντια στην λιτότητα, ενώ την ίδια ώρα έχει βυθίσει την Ελληνική Οικονομία και έχει βιάσει την μέση Ελληνική Οικογένεια δια της υπερφορολόγησης. Εμφανίζεται ως δήθεν ευαίσθητος για τους μετανάστες και δεν ντρέπεται για το αίσχος της Ευρώπης, την χωματερή ανθρώπων στην Μόρια. Αδίστακτα μιλάει για την επιλογή του με καθαρό μυαλό τον Ιούλιο του 2015, ξεχνώντας την 6μηνη Τσιπροβαρουφακιάδα που μας κόστισε 100 δις., ένα 3ο Μνημόνιο και κλείσιμο των Τραπεζών.
Αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ένας ακραίος λαϊκιστής και οπορτουνιστής. Ένα Πολιτικό σαν κι αυτό δεν τον αντιμετωπίζεις δια ευγενικής αντιπαράθεσης. Αυτό ας το καταλάβει η Αντιπολίτευση η οποία αμήχανη τον παρακολουθεί και μάλιστα συχνά με απολογητικές τάσεις. Όταν σου λέει δια του μαντατοφόρου του Πολάκη, ότι για να κερδίσει σε εκλογές θα οδηγήσει πολιτικά στελέχη ακόμα και αν δεν υπάρχουν και στοιχεία , δεν μπορείς να βγάζεις μιά απλή δήλωση. Όταν η Δημοκρατία τίθεται εν αμφιβόλω από « Ρασπούτιν» δεν κάνεις απλά μια « πολιτισμένη » κριτική. Όταν επαναφέρει το « Η αυτοί ή εμείς» αντιδράς δυναμικά,πολύ περισσότερα που εκφραζεις ένα ποσοστό πάνω από 70% που θέλει να φύγει αυτή η Κυβέρνηση. Όταν βρωμίζει το πολιτικό κλίμα με λάσπη, δεν παρακολουθείς.
Η χώρα κινδυνεύει και δεν μπορεί να διαθέτει μια Κυβέρνηση που είναι έτοιμη να τινάξει την μπάνκα στον αέρα με παροχές και διορισμούς, υπονομεύοντας την επόμενη Κυβέρνηση και οδηγώντας την χώρα σε χρεοκοπία που θα την χρεωθούν οι επόμενοι. Η κρισιμότητα όμως των περιστάσεων απαιτεί και μια Αντιπολίτευση που παρεμβαίνει δυναμικά,που κάνει όλη αυτή την παθογένεια που ζούμε να νιώθει για τα καλά ότι είναι μια μειοψηφία που κινδυνεύει από ταπεινωτική ήττα. Απαιτεί μια Αντιπολίτευση που οι επιμέρους εκφάνσεις της δεν απαντούν απολογητικά ότι δεν θα συνεργαστούν κατά αυτού του ψευτοαριστερού, αριστεροακροδεξιού, παλαιοκομματικού μορφώματος που παίζει στα ζάρια την χώρα.
Ο Τσίπρας τα έδωσε όλα και για αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας, όπως και σημαντικές δυνάμεις της Ευρώπης, αλλά και τα Αμερικάνικα συμφέροντα τον στηρίζουν. Αν τους πάρει και τον αέρα, αν επιβάλει την ατζέντα και τα ψέματά του η χώρα θα βρεθεί προ απροόπτων. Ας αφυπνιστούν λοιπόν, γιατί στη Πολιτική δεν νικούν όσοι έχουν προβάδισμα. Ακόμα και αν νικήσουν, κινδυνεύουν από μια ιστορική αποτυχία που θα ανοίξει τον δρόμο στην καταστροφή και στην ακροδεξιά, μια ακροδεξιά που θα έχει ανοίξει τον δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας το έχουν αυτό υπόψη ιδιαίτερα κάποιοι προοδευτικοί ή αριστεροί που βλέπουν ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς με πρωταγωνιστικό ρόλο του Α. Τσίπρα. Ίσως αποδειχθεί ότι έχουν δίκιο για τον ρόλο του Α. Τσίπρα, όμως αυτό που θα προκύψει δεν θα είναι Κεντροαριστερά.
