Στην Πόλη

Δίπλα του, πάνω στην εξέδρα, το ιερατείο του Πατριαρχείου, παπαδάκια, καντηλανάφτες, επίτροποι και «επίσημοι», μάλλον εκπρόσωποι των ελληνικών σωματείων, όσων έχουν απομείνει στην Πόλη, όπου κάποτε σάρωναν ο «Α.Ο Ταταύλα» και η «Πέρα Κλουμπ».
Ήταν μια παράξενη μέρα εκείνα τα Θεοφάνεια. Είχαμε πάει στην Πόλη με τον γιο μας, που το απόγευμα έδινε μια συναυλία με το μουσικό του συγκρότημα. «Μα, στην Πόλη, βρε παιδί μου, ελληνικό συγκρότημα σκληρού ροκ;» τον είχα ρωτήσει. «Έχουμε πολλούς φίλους εδώ, μας ξέρουν από το ίντερνετ και τα cd μας έχουν πολλές πωλήσεις» μου είχε απαντήσει.

Πατριαρχείο, λοιπόν, Θεοφάνεια, κατάδυση Σταυρού και το απόγευμα ροκ συναυλία! Σουρεάλ συνδυασμός, αλλά από τους Έλληνες, να τα περιμένεις όλα!
Έριξε ο πατριάρχης τον Σταυρό στα φαιόχρωμα νερά του Κεράτιου κι ένα λεφούσι βουτηχτές, σήκωσαν κύματα, καθώς έσχιζαν την πηχτή θάλασσα, προσπαθώντας να πιάσουν το σύμβολο της θρησκείας την οποία σχεδόν εξαφάνισαν οι γείτονες από την Ρωμανία. Ένας νεαρός, που στάθηκε τυχερός, ανέβηκε στην εξέδρα, προσκύνησε, φίλησε το χέρι του Βαρθολομαίου και παρέδωσε τον Σταυρό όλο περηφάνια. «Ρωμιός τον έπιασε εφέτος» είπε κάποιος δίπλα μου. «Γιατί πέρσι ποιος τον έπιασε;» ρώτησα, «Τούρκος! Βουτάνε και οι Τούρκοι.
Γιορτάζουν κι αυτοί μαζί μας τα Θεοφάνεια, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα» μου απάντησε. «Δηλαδή πως τα γιορτάζουν;» απόρησα. ‘Όπως ακριβώς κι εμείς» μου είπε και με άφησε να σκέφτομαι ότι η πίστη, η αγάπη, ο φόβος του θανάτου, η ανάγκη για στήριγμα, δεν έχουν όνομα και σύμβολο, παρά μια λέξη :«Ελπίδα»! Προσκυνήσαμε τον Σταυρό, δεχθήκαμε την ευλογία με τον Αγιασμό και πήγαμε για ψαράκι στα Θεραπιά.
Το απόγευμα, πήγα στη συναυλία. Σε μια τεράστια αίθουσα, κατάμεστη από νέους, είδα εικόνες που με έκαναν να απορήσω. Εκατοντάδες μικρές ελληνικές σημαίες ανέμιζαν, για να τιμηθεί η εθνικότητα του «χέβι» συγκροτήματος που σε λίγο θα ανέβαινε στη σκηνή. Όταν οι μουσικοί άρχισαν να παίζουν τη «σκληρή μουσική» τους, το πλήθος παραληρούσε, τραγουδώντας όλα τα κομμάτια! «μα, που τα ξέρετε;» ρώτησα έναν εκστασιασμένο νεαρό. «Μα, από το ίντερνετ» μου απάντησε. Οι δυο ώρες της συναυλίας, με μουσική δυνατή και στίχο «ψαγμένο» , κύλησαν όμορφα. Μια ελληνική μπάντα, με αγγλικό στίχο, έπαιζε «χέβι» μουσική σε ένα πολυπληθές τούρκικο κοινό, που τραγουδούσε εγγλέζικα! Ποιος είπε ότι η ελπίδα δεν μπορεί να είναι και μουσική;