Ο παππούς μου…

Γράφει, λοιπόν: «Η ηθική κι οι ηθικοί είναι βράχος /εκ λίθου γρανίτου κι όχι το πάχος κοιλιάς τραπεζίτου./Ειν ‘ ο Αθηναίος, ο γνήσιος πολίτης /ουχί ο «Κωλονέος» κοσμοπολίτης. /Τα δε ενάντια, είναι καζάντια /μωρών και εκφύλων και των δυο φύλων /που επιθυμούν την αθλιότητα /που προτιμούν την αχρειότητα./ Ως φαυλόβιοι εναγείς /και ως πίθηκοι ασελγείς. /Όλοι τοιούτοι, είν’ απ’ το Βερούτι / δεν είν΄Αθηναίοι, ‘Ελληνες πολίται /αλλ’ οι «Κωλονέοι», οι κοσμοπολίται /που όσα δεν φθάνουν, στο βόρβορο σέρνουν / αλλ’ όσα κι αν κάνουν, στη θάλασσα σπέρνουν».

Δεξιός, «λαϊκός», ο παππούς, με εξορίες επί Ελευθερίου Βενιζέλου, ορκισμένος εχθρός της «μαλλιαρής» γλώσσας, είχε τη δική του άποψη για τους «κοσμοπολίτες», άνευ φύλου, κόμματος και πεποιθήσεων. Θεωρούσε μειωμένης ηθικής υποστάσεως εκείνους που ξημεροβραδιάζονταν στα «καφέ» και τα «μπιστρό» και υποστήριζε ότι οι βουλευτές δεν έπρεπε να γίνονται υπουργοί!
Όλα αυτά, δε μια εποχή που το ελληνικό κράτος δεν είχε ούτε 100 χρόνια ζωής, που δεν είχε τη σημερινή του μορφή, που εν είχε τα «παρών» και τα «δεν έχω αποφασίσει», που δεν είχε «ομοιόμορφα» και «ομοιόχρωμα» του Σαρτζετάκη. Σκέφτομαι τι θα έλεγε ο παππούς, αν ξαφνικά ξυπνούσε και πήγαινε να απολαύσει τον ερατεινό του στο κυλικείο του Κοινοβουλίου. Είναι βέβαιο, ότι αν δεν τρελαινόταν, θα σήκωνε το μπαστούνι (το κρατούσαν περισσότερο για στιλ παρά από ανάγκη) και θα έβαζε στο κυνήγι πολλούς από τους «υπηρέτες του λαού».

Περιττό να σας πω ότι η οικογένειά μας πλήρωσε ακριβά την επιμονή του παππού να πολιτεύεται. Φαγώθηκε η περιουσία της γιαγιάς στην Ύδρα, πουλήθηκαν οικόπεδα στον Πειραιά και το Γύθειο. Βλέπετε, εκείνη την εποχή , οι πολιτικοί δεν τολμούσαν ούτε να διανοηθούν ότι θα πλούτιζαν από την θητεία τους στο Κοινοβούλιο . Οι περισσότεροι πέθαναν πενόμενοι ή πτωχοί. Όπως και ο παππούς μου.