του Δημήτρη Καπράνου
Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η όλη ατμόσφαιρα που επεκράτησε στη χειροτονία του νέου Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας Κυρίου Γαβριήλ. Δεν θα σταθώ ούτε στην προσέλευση πολιτικών και άλλων προσωπικοτήτων ούτε στο σχετικώς νεαρόν της ηλικίας του νέου ποιμενάρχη της προσφυγικής περιοχής.
Θα σταθώ στον τρόπο με τον οποίο μίλησε και στις επανειλημμένες αναφορές του στο προσφυγικό στοιχείο, που γέννησε και γέμισε την Μητρόπολή του. Έχοντας μεγαλώσει ανάμεσα σε πρόσφυγες, στην Κοκκινιά, Ποντίους, Μικρασιάτες, Πολίτες, Αρμένηδες και Αιγυπτιώτες, έχω να πω ότι το προσφυγικό στοιχείο, άλλαξε τη ζωή τούτης της χώρας.
Μη με παρεξηγείτε, αλλά σε κάθε ευκαιρία που μου παρουσιάζεται, θέλω να τιμώ και να επαινώ εκείνου τους νοικοκυραίους που ήλθαν διωγμένοι και αδέκαροι, που αντιμετωπίσθηκαν επιφυλακτικά και ίσως εχθρικά στην αρχή, αλλά κατόρθωσαν όχι μόνο να επιβληθούν, αλλά να καθορίσουν τη εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας, που από τα αλώνια, έμαθε να μπαίνει και στα σαλόνια!
Δεν είχα ξανακούσει τη λέξη «σουαρέ», την έμαθα από τους Πολίτες της διπλανής πόρτας. Την Νταλιντά και τον Αζναβούρ τους άκουσα σε σπίτια Αρμεναίων και Αιγυπτιωτών. Ταγκό, βαλς και Φοξ μου έμαθε η κυρά- Δέσποινα Ευθυμιάδου, που είχαμε οικονόμο στο σπίτι μας, κόρη εφοπλιστή από την Οδέσσα του οποίου την οικογένεια ξεκλήρισαν οι Μπολσεβίκοι. «Μπαλανσέ, τουρ ντε με, ανκόρ!» φώναζε η κυρά- Δέσποινα και με βούταγε από τη μέση για μου μάθει πως χόρευαν στο βαλς στην Οδησσό με καθηγητή τον κύριο Τεταψίδη! Κι ύστερα, ήρθε η κυρά-Μαρία, που προσελήφθη για «κυρούλα» στο Σχολείο που διατηρούσε η μητέρα μου. Μικρατσιάτες κι αυτοί, αλλά του Θεού. «Ειμάστενε του πατρός Αγγέλου» λέγανε, καθώς ανήκαν στην ομάδα των πιστών που καθοδηγούσε ο πατήρ ΄Αγγελος. Γεμάτος εικόνες ο τοίχος του οικίσκου που τους παραχωρούσε το σχολείο ως στέγη, χωρίς ενοίκιο.
Έτσι, χωρίς «χαρτιά», χωρίς συμφωνίες και «εργατικά». Αρκούσε, τότε, ένα σφίξιμο του χεριού κι ένα «εντάξει»!
Και πιο πάνω απ’ το σπίτι μας, οι οικογένειες Σαπαλίδη και Σταυρόσκη, Πόντιοι, όπως και οι οικογένειες Μολδοβανίδη και Αρχαγγέλου, έμποροι δερμάτων και βιοτέχνες που έφτιαχναν στουπιά αντιστοίχως. Στην πλατεία της εκκλησίας της Ενορίας μας, βρισκόταν το εργοστάσιο των αδελφών Μπαμπατζάνη, πρόσφυγες από την Μικρασία. «Εργοστάσιον Προσοψίων» έγραφε η ταμπέλα και έφτιαχναν πετσέτες, μπουρνούζια κι ότι άλλο του είδους. « Στέφανε γκελ μπουρτνά» φώναζε η γιαγιά του φίλου μας, που μιλούσε μισά τούρκικα, μισά ελληνικά. «Έρχομαι, σε μπιρ λεπτό!» απαντούσε εκείνος, αντικαθιστώντας το «ένα» με το «μπιρ». Πολλά τα έτη, δέσποτα Γαβριήλ…
