Αντίο Σάββα.

savvas theodoridis

του Βαγγέλη Σιαφάκα

Επειδή έχω μπλέξει με διανοούμενους ήθελα να πω πως στεναχωρήθηκα πολύ με το θάνατο του Σάββα Θεοδωρίδη .Τόσο που μου έκανε εντύπωση αφού σπάνια με στεναχωρούν οι θάνατοι ανθρώπων που δεν είναι πολύ στενά μέλη της οικογένειας μου ή αγαπημένοι φίλοι μιας ζωής. Σπάνια πενθώ και σχεδόν ποτέ δεν θρηνώ..

Όταν λέω στεναχωρήθηκα πολύ εννοώ την ένταση που κρατάει άντε ένα λεπτό. Ένας κόμπος στο λαιμό, τα μάτια που υγραίνονται ακαριαία και μια σκέψη ,η ίδια πάντα, που δεν ξέρω και σε ποιόν την απευθύνω: « Γιατί ρε γαμώτο» . Το γράφω γιατί και αυτό είναι σπάνιο σε μένα.

Τα τελευταία χρόνια συναντήθηκα με τον θάνατο φίλων μου τουλάχιστον τρείς φορές. Με πόνεσε πολύ η απώλεια του Γιώργου Μπράμου, που ακόμη μου λείπει. Ο θάνατος του Ανταίου Χρυσοστομίδη ήταν παρατεταμένος κι αναμενόμενος κι έχασα έναν φίλο για να γκρινιάζουμε. Η αιφνίδια απώλεια του Θοδωρή Μιχόπουλου ήταν οδυνηρή κι είχα έντονη την πίκρα μιας «αδικίας». Καμία σχέση δεν έχουν αυτές οι απώλειες με αυτό που θέλω να γράψω. Τις αναφέρω γιατί προσπαθώ να καταλάβω. Και με τους τρείς είχαμε κοινή πορεία στη ζωή, στο κόμμα, στην δημοσιογραφία .Και οι τέσσερις γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά! Οι αναμνήσεις μου είναι γεμάτες με ιστορίες κοινές. Ήταν δικοί μου άνθρωποι και μερικές φορές έστω και λίγες, βουρκώνω όταν θυμάμαι κάποιες στιγμές μας.

Ο Σάββας δεν έχει σχέση με αυτές τις σοβαρές απώλειές μου κι όμως στεναχωρήθηκα ενώ δεν μου συνέβη με τόσους και τόσους που πηγαίνουν κάθε τόσο «στη γειτονιά των αγγέλων». Ο Σάββας ήταν η ομάδα μου, ήταν ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ήταν αυτός που επί χρόνια ακόμη και βαριά άρρωστος καθόταν στη φυσούνα πριν αρχίσει το ματς κι εμψύχωνε τους παίκτες μας για να νικήσουν, ήταν υπεράνω προέδρων που μας εμπλέκουν σε διάφορα, ήταν η άδολη ψυχή των φιλάθλων .Αυτός ήταν και διασκεδάζαμε όταν τα «έχωνε» στους αντιπάλους μας, μερικές φορές εξωφρενικά .Γιατί αυτός έδινε το σύνθημα : « Πάμε παιδιά,με ψυχή»

Στο κόμμα μοιραζόμαστε ιδέες, συνυπάρχουμε για τις κοινές πολιτικές απόψεις, για κοινά οράματα. Η «σύμβαση» λύνεται όταν αυτά πάψουν να είναι κοινά. Στην ομάδα οι δεσμοί είναι ακατάλυτοι. Είναι η παιδική σου «ομάδα πολέμου», η φανέλα σου σαν άλλη αυτοσχέδια πανοπλία στον «πόλεμο των κουμπιών», οι ήρωες σου ο Σάββας, ο Πολυχρονίου ,ο Σιδέρης, ο Γιούτσος, ο Ρωσίδης ,ο Υφαντής ο Γεωργάτος ο Τζόρτζεβιτς, ο Ζιοβάννι. Είναι οι θρυλικές ιστορίες που άκουσες μικρός και λες στα παιδιά σου. Είναι αυτό το ταξίδι του αιώνιου έφηβου. Γι αυτό ισχύει πέρα για πέρα πως «κόμμα αλλάζεις, ομάδα ποτέ»

Γι αυτό κι ο κόμπος στο λαιμό για τον Σάββα. Πολύ λυπάμαι αυτούς που δεν το ένιωσαν, αυτούς που δεν με καταλαβαίνουν.Έχασαν ένα κομμάτι της νεότητάς τους.

eep logo