του Γιώργου Γαβρίλη
Δεν είναι η πρώτη φορά που σε ένα κέντρο ανακύκλωσης ξεσπά πυρκαγιά και μάλιστα μέσα στον αστικό ιστό. Εκατοντάδες νόμιμα και παράνομα "σκραπατζίδικα" λειτουργούν στην Αττική, "ανακυκλώνοντας" οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κάποιος, συλλέγοντας τα χρυσοφόρα σκουπίδια με ένα δίκτυο ρακοσυλλεκτών (κυρίως μεταναστών).
Μέταλλα, πλαστικά, γυαλί, χημικά και πολλά ακόμη μεταφέρονται, αποθηκεύονται και "ανακυκλώνονται" σε εγκαταστάσεις με αμφίβολους όρους λειτουργίας, μηδαμινά και ανύπαρκτα μέτρα προστασίας (π.χ. σύστημα ανίχνευσης φωτιάς, σύστημα πυρόσβεσης). Η καύση αυτών των υλών γεμίζει την ατμόσφαιρα με ένα απίστευτο κοκτέιλ χημικών ενώσεων, υψηλής τοξικότητας, που σταδιακά καταλήγουν στο έδαφος μολύνοντας καλλιέργειες, υδροφόρους ορίζοντες και τελικά την διατροφική αλυσίδα.
Η χωρίς κανόνες χωροθέτηση τέτοιων εγκαταστάσεων, η ανυπαρξία ενός συστηματικού πλαισίου ελέγχων, η έλλειψη κάθε μέτρου ασφάλειας οδηγεί μοιραία σε αναφλέξεις.
Οι κίνδυνοι και οι συνέπειες για τη δημόσια υγεία ελάχιστα ή πρόσκαιρα κερδίζουν την προσοχή και το ενδιαφέρον των Αρχών και μόλις οι φλόγες σβήσουν και οι κάμερες αποχωρήσουν (τον τελευταίο χρόνο αποχωρούν άρον-άρον) το θέμα ξεχνιέται και όλα καθεύουν ως την επόμενη φορά.
Το καμπανάκι για την περιοχή του Πειραιά έχει χτυπήσει πολλές φορές και με διάφορες αφορμές˙ επειδή στην περιοχή έχει συγκεντρωθεί πολύ "πυρίτιδα" δεν θα σταματήσουμε να επαναλαμβάνουμε ότι πρέπει να απομακρυνθούν οι βαριές βιομηχανικές εγκαταστάσεις που είναι μέσα στον οικιστικό ιστό (π.χ. Δεξαμενές) και να μεταφερθούν σε περιοχές εκτός αστικού ιστού στα πλαίσια ενός σοβαρού χωροταξικού σχεδιασμού.
Δεν είναι απλά θέμα οικολογικής ευαισθησίας.
Δεν είναι απλά θέμα αντιπολιτευτικού οίστρου, είναι θέμα δημοσίου συμφέροντος, δημόσιας υγείας και ασφάλειας της ζωής χιλιάδων πολιτών.
Από το ναυάγιο του Αγ. Ζώνη ως τις φωτιές και τις πλημμύρες το μάθημα είναι ένα. Κανένα περιστατικό δεν μπορεί να ελπίζουμε ότι θα περιοριστεί στα όρια του Δήμου. Είναι όμως προφανές ότι τις χειρότερες συνέπειες θα υποστούν οι περιοχές που αντιμετωπίζονται ως "πίσω" αυλή των καλών προαστίων και από την άποψη αυτή η κάθε καταστροφή έχει ενσωματωμένο το ταξικό πρόσημο.
Και αυτό είναι που πρέπει να αναδεικνύεται για να γίνεται η αφετηρία της δράσης και της διεκδίκησης του αιτήματος για να απομακρυνθούν οι 160 Δεξαμενές για να μην καταπιεί την πόλη η επέκταση του λιμανιού για μια κοινωνικά δίκαιη και περιβαλλοντικά διαχειρίσιμη διαχείριση των απορριμμάτων.
