του Ζαχαρία Ζούπη
Η περίφημη δεύτερη αξιολόγηση ήταν να ολοκληρωθεί Οκτώβριο, πήγε Νοέμβριο, σίγουρα όμως θα έκλεινε το Δεκέμβριο κατά τις γεμάτες σιγουριά δηλώσεις του Α.Τσίπρα. Αισίως αλλάξαμε χρόνο και ενώ οι μέρες περνούν και σε λίγο θα αποχαιρετάμε τον Ιανουάριο, όλα είναι στον αέρα και κανείς δεν γνωρίζει που πάμε, ποιες οι επιλογές της Κυβέρνησης, πότε θα κλείσει η αξιολόγηση. Υπάρχουν μανιακοί υπέρ της αξιολόγησης, έτσι γιατί τους αρέσει; Όχι. Πολύ απλά όμως πίσω η αξιολόγηση σημαίνει ακόμα πιο πίσω και η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, ακόμα πιο πίσω η εξασφάλιση ρευστότητας, αβεβαιότητα στην Οικονομία, τέλμα, βαρύτερος λογαριασμός στο τέλος εις βάρος της χώρας και της ζωής μας. Η χώρα σέρνεται και η Κυβέρνηση ανεπίδεκτη μαθήσεως συνεχίζει κατά την πάγια τακτική της να τα πηγαίνει όλα προς τα πίσω. Προς το παρόν, πληρώνουμε και νέους φόρους, νέες αυξημένες εισφορές, βιώνουμε συγκλονιστικά ποσοστά ανεργίας και μια συνεχή φτωχοποίηση της κοινωνίας. Αυτά που πέτυχε δηλαδή όταν ξαναδιαπραγματεύτηκε.
Ο Α.Τσίπρας έκανε ένα ανασχηματισμό για να κλείσει την αξιολόγηση, αλλάζοντας Υπουργούς για να εκπέμψει μήνυμα υπακοής και προς τα έξω, ακόμα και προς την Ιεραρχια της Εκκλησίας. Η αξιολόγηση δεν έχει κλείσει και επομένως η Κυβέρνηση, η νέα Κυβέρνηση απέτυχε. Αποτυχία πρώτη λοιπόν.
Είχε δεσμευτεί ότι θα κλείσει την αξιολόγηση στις 5 Δεκεμβρίου. Αποτέλεσμα; Τίποτα. Την πιο κρίσιμη ώρα έφυγε, πήγε στην Κούβα για μια βδομάδα, γύρισε, μοίρασε το αντίδωρο στους ιθαγενείς συνταξιούχους, αφού επί της θητείας του έχει ήδη πάρει τα τετραπλάσια από το αντίδωρο που έδωσε και με τον Προυπολογισμό θα πάρει κι άλλα δύο αντίδωρα. Έκανε και υπερήφανη δήλωση «εμείς δεν ρωτάμε κανένα» και μετά έβαλε τον ηγέτη της «αριστερής» πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ Ε.Τσακαλώτο να στείλει μια ευτελιστική για την χώρα επιστολή με την οποία έλεγε «συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω» και βέβαια δεσμευόταν ότι θα ενεργοποιήσει τον κόφτη ξεκινώντας από τους συνταξιούχους, αν δεν της βγουν τα νούμερα. Αποτυχία δεύτερη, διανθισμένη με τσάμπα ψευτοαριστερό αγωνιστιλίκι και αυτοεξευτελισμό στο τέλος.
Πριν είχε αποτύχει να κάνει κάτι για το χρέος, πανηγυρίζοντας για τον περιορισμό του κατά 45 δις ευρώ μέχρι το ...2060, ενώ φέρεται να έχει συμφωνήσει σε θηριώδη πλεονάσματα που θα πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια. Βλέπετε οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν και οι διορισμοί ακόμα και την εποχή της κατάρρευσης καλά κρατούν.
Η Κυβέρνηση προχωρά στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, πορευόμενη μέσα από συνεχείς αποτυχίες. Διαρρέει ότι ελπίζει με την ανάληψη της Προεδρίας των ΗΠ.Α από το Τραμπ, θα φύγει το Ταμείο και δεν καταλαβαίνει ότι έτσι θα γίνει ντόμινο αντιδράσεων από όλα τα Κοινοβούλια που ενέκριναν το Μνημόνιό της υπό τον όρο ότι θα υπάρχει συμμετοχή του Δ.Ν.Τ. Τα βάζει με τον Σόιμπλε και την ίδια ώρα εκλιπαρεί την Μέρκελ να δώσει πολιτική λύση. Φέρεται να ήλπιζε σε σταδιακή απόδοση των ποσών που θα αποδίδονταν στην χώρα, κάτι που δεν μπορεί να γίνει. Προφανώς, κοιτάει τις δημοσκοπήσεις και προσπαθεί να αγοράσει χρόνο βλέποντας την κατάρρευση των ποσοστών τπυ ΣΥΡΙΖΑ. Ο χρόνος όμως δεν δουλεύει υπέρ της χώρας. Ποτέ και πουθενά ο χρόνος δεν δούλεψε υπέρ του αδυνάτου σε μια μια διαπραγμάτευση. Πλησιάζοντας δε σε κρίσιμες ημερομηνίες για εκλογές, θα συναντάει όλο και περισσότερο την πλάτη των εταίρων.
Φαίνεται ότι ο κ. Α.Τσίπρας για άλλη μια φορά, έχει βάλει τις προτεραιότητές του. Είναι η αγορά χρόνου, τα ποσοστά που μπορούν να σωθούν. Τα άλλα, ας καούν... Όμως την πλήρη κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να μπορεί να την αποφύγει ότι και να κάνει. Το θέμα είναι με την χώρα τι γίνεται και ως πότε θα εξαρτάται το μέλλον και η ύπαρξή της από ανεύθυνους...
