Μνημεία και σκουπίδια

tinanios khpos_glypto














του Νότη Ανανιάδη

Ένα τυχαίο πέρασμα από τον διαχρονικά ξεχασμένο Τινάνειο Κήπο τις μέρες αυτές της ραγδαίας διολίσθησης στην σχετικά πρόσφατη Φασουλική «μπίχλα» (από άποψη σκουπιδιών), επιτείνει μελαγχολικές σκέψεις, που πάντα υπήρχαν, για τη μελλοντική εικόνα του Πειραιά.

Στη φωτογραφία, ένα εξαιρετικό γλυπτό «σπαραγμάτων» στην μνήμη των θυμάτων του Μεγάλου Βομβαρδισμού του ’44 «δένει» με ένα κάδο που ξεχαστεί μπροστά του.

Οι τουρίστες της κρουαζιέρας που ξεμένουν στον Πειραιά (σχεδόν το 50% δεν αγοράζει εκδρομές για την ακρόπολη ή αλλού!) δεν έχουν που να πάνε, καθώς δεν υπάρχουν υποδομές υποδοχής τους και σύνδεσης της κρουαζιέρας με την πόλη. Βολοδέρνουν από δω κι από κει και κάποιοι περνούν από τον Τινάνειο, που ούτως ή άλλως κεντρικός κήπος είναι, στην καρδιά του λιμανιού, ακριβώς απέναντι από τη μελλοντική έξοδο της κρουαζιέρας, όπως σχεδιάζεται από τον ΟΛΠ.
Ένας κήπος που θα έπρεπε να είναι μια όαση που ενώνει τον Άγιο Σπυρίδωνα με την Αγία Τριάδα και το εξαιρετικό Μέγαρο του ΝΑΤ. Η αισθητική του αναβάθμιση θα τον καθιστούσε πρώτη στάση προς το Δημοτικό Θέατρο, 100 μέτρα πιο πάνω.
Τώρα ο τουρίστας βλέπει το σύμπλεγμα του μνημείου με τον κάδο απορριμμάτων και λίγο πιο πέρα το άγαλμα ενός μικρού γυμνού αγοριού πάνω σε μια εγκαταλελειμμένη τσιμεντένια βάση, χωρίς φυσικά καμιά αναφορά στο τι αναπαριστά ή τον γλύπτη. Λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες που πάντως καθορίζουν την εικόνα, τη βιτρίνα μιας πόλης α΄πό την οποία περνούν εκατομμύρια τουρίστες. Μιας πόλης που θέλει να κρατήσει κάποιους από αυτούς για να αναθερμάνει την οικονομία της. Αλλά θέλει;