Του Νότη Ανανιάδη
Την Τετάρτη το απόγευμα σε μια εκδήλωση στο Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδας, στην Φρεαττύδα, γιορτάζονται τα 28 χρόνια λειτουργίας του Δημοτικού Ραδιοφώνου Πειραιά.
Για το «Κανάλι -1» έχω γράψει κατ’ επανάληψη (γραφή βοώντος…) και έτσι σήμερα δεν θα μπω στην ουσία όσων (θα έπρεπε να ) αφορούν την λειτουργία του.
Είκοσι οκτώ χρόνια είναι μια ζωή και καλώς επιδιώκει η διοίκηση μια «εξωστρεφή» γιορτή. Φοβάμαι όμως ότι ακόμη κι αν έχει προγραμματιστεί να μιλήσει ο ιδρυτής του Ανδρέας Ανδριανόπουλος η όλη εκδήλωση εμφανίζει σοβαρά προβλήματα.
Δεν μπόρεσα να βρω κάποια ιδιαίτερη δημοσιότητα γύρω από το γεγονός, αν εξαιρέσει κανείς μια τηλεοπτική εμφάνιση δύο – τριών λεπτών του δραστήριου αντιπροέδρου του Καναλιού στο «Μέγκα» και ένα – δυο δημοσιεύματα εδώ στο Portnet.
Αλλά και αναφορές σε κατά καιρούς δημοσιογραφικές επιτυχίες του σταθμού, φωνές και πρόσωπα που έχουν περάσει από το στούντιο του δεν βλέπω να «επιστρατεύονται» για την γιορτή. Το αρχείο του σταθμού , άραγε, υπάρχει; Αξιοποιείται; Γιατί, εντάξει από το προσωπικό μου αρχείο προσέφερα δυο μοναδικές συνεντεύξεις, δυο μοναδικών αξέχαστων φωνών για την γιορτή. Αλλά, φτάνουν; Να δούμε πως θα αξιοποιηθεί η συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει ο αξεπέραστος Μάνος Χατζιδάκις το 1987. Άβγαλτος τότε νεαρός δημοσιογράφος εγώ, «δύσκολος» στις συνεντεύξεις του ο συνθέτης του «Μεγάλου Ερωτικού», ανυπομονώ να δω πως θα αξιοποιηθούν δέκα λεπτά συνέντευξης που μετά από σχεδόν 30 χρόνια διατηρεί επίκαιρα μηνύματα. Και η μεγάλη Μελίνα, του Πειραιά και της καρδιάς μας, μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της στην Αθηναίων Εφήβων, στον Λυκαβητό, αλλά και την καρδιά της σε μένα και τη συνάδελφο Μαρία Γεωργίου σε μια συνέντευξη που είχε την τύχη να φροντίσει άρτια τεχνικά ο Γιώργος Αρκουλής και «ντύθηκε» στη συνέχεια με τραγούδια της ίδιας της Μελίνας Μερκούρη για να αποτελέσει μια ωριαία εκπομπή στη σειρά «Οι Συνήθεις Ύποπτοι», που διατηρούσαμε τότε, 1990 -93. Ήταν λίγο μετά την ήττα της στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, αλλά εκτός από τη συγκυρία η συνέντευξη έχει εξαιρετικές «στιγμές». Θυμάμαι ακόμη σε ερώτηση μας για το πιο αγαπημένο της σημείο του Πειραιά, να απαντάει με εκείνη την τόσο ξεχωριστή φωνή της : «Λααατρεύω το Πέεραμα». Ελπίζω να μην κακοπέσει η συνέντευξη αυτή.
Αλλά έχουν ήδη κακοπέσει κάποιοι που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο Κανάλι -1. Πληροφορούμαι πως υπάρχουν συντάκτες που συνταξιοδοτήθηκαν από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πειραιά και δεν είχαν προσκληθεί στην γιορτή. Έστω και τώρα, τελευταία στιγμή, ας τους πάρει κάποιος ένα τηλέφωνο να τους καλέσει. Όπως βεβαίως θα έπρεπε να έχουν προσκληθεί (επίσημα κι όχι με το μοίρασμα μιας πρόσκλησης σε όποιον βρούμε σχεδόν τυχαία μπροστά μας) και δημοσιογράφοι που ξεκίνησαν από εδώ και έφτιαξαν αξιόλογες καριέρες στη συνέχεια. Και άλλα πολλά έπρεπε να έχουν γίνει. Είπαμε, «ναι» στην εξωστρέφεια, αλλά όχι με προχειρότητα. Τέλος πάντων, χρόνια πολλά «Κανάλι -1» και επί της ουσίας τα (ξανα)λέμε μιαν άλλη μέρα.Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως περιμένω ακόμη από τη διοίκηση ή τους όποιους υπεύθυνους του «Καναλιού -1» να μου στείλουν σε cd, όπως μου υποσχέθηκαν, τις δυο συνεντεύξεις που τους παραχώρησα. Ελπίζω, πριν τα 29α γενέθλια του Σταθμού…
