Του Δημήτρη Καπράνου
Πολλοί θα ζήλεψαν τον Κώστα Μητσοτάκη, καθώς έβγαινε από την Μητρόπολη, συνοδευόμενος από τέσσερα παιδιά, δέκα τρία εγγόνια και άλλα τόσα δισέγγονα!
Διότι όσο και αν θέλουμε να κάνουμε τους "προοδευτικούς" ή τους "νεωτεριστές", για τον Έλληνα η οικογένεια εξακολουθεί να έχει την μεγαλύτερη σημασία και αξία.
Αφήνοντας πίσω, λοιπόν, όλα τα άλλα, ας σταθούμε σ' αυτή την παρακαταθήκη του Κώστα Μητσοτάκη. Στην δημιουργία αλλά και διατήρηση μιας μεγάλης οικογένειας. Γιατί, ας μη το ξεχνάμε, γι' αυτή την χώρα η οικογένεια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, είναι το στήριγμα, η κολώνα της κοινωνίας. Είναι ο πυρήνας εκείνος τον οποίο- μάταια, αλλά με περισσή επιμονή- προσπαθούν επί σειρά ετών να διαλύσουν οι διάφορες "προοδευτικές" δυνάμεις. Η οικογένεια, όμως, άντεξε και αντέχει στις επιθέσεις και σήμερα, μέσα στο βαθύ φρέαρ της κρίσεως, προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό τον χειμαζόμενο κοινωνικό ιστό.
Όσο κι αν ο ορυμαγδός των πληροφοριών, το νέφος των "μέσων κοινωνικής δικτύωσης" και η βίαιη εισβολή που υφίσταται η χώρα δεν αφήνουν περιθώρια για να ασχοληθεί κανείς με άλλα θέματα, η αντοχή της ελληνικής οικογένειας στον καταιγισμό των πυρών τα οποία δέχεται, είναι αξιοπρόσεκτη. Ψάξτε παντού στις εστίες της "καλοπέρασης" της Ευρώπης. Ψάξτε στα ζεστά τουριστικά χωριά της Ισπανίας, ψάξτε στα σύγχρονα "χωριά συνταξιούχων" της κεντρικής Ευρώπης, όπου περνούν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους συνταξιούχοι από πολλές χώρες της γηραιάς ηπείρου. Δεν θα βρείτε ούτε ένα ελληνικό ζευγάρι! Δεν θα βρείτε Έλληνα παππού και γιαγιά, μέσης ή και ευπορότερης οικογένειας, να έχει παρατήσει παιδιά και εγγόνια για να περάσει καλά τα τελευταία του χρόνια!
Για τον Έλληνα, το "περνάω καλά" είναι ακόμη συνδεδεμένο με την οικογένεια. Σ' αυτήν, την πληττόμενη οικογένεια, πηγαίνει η σύνταξη του παππού και της γιαγιάς (αν υπάρχει). Η μεγίστη ευχαρίστηση για τον Έλληνα είναι να βοηθήσει τα παιδιά και τα εγγόνια του. Δεν θα δείτε Ελληνόπουλα να φεύγουν στα 17 από το σπίτι για να σπουδάσουν εργαζόμενο τα βράδια επειδή οι γονείς "δεν έχουν πλέον υποχρέωση να πληρώνουν", όπως λένε οι "πολιτισμένοι".
Αυτό κράτησα εγώ, αγαπητοί, από τη χθεσινή εικόνα της Μητροπόλεως. Την ενωμένη οικογένεια. Γιατί ποιά είναι, αλήθεια, η ευτυχία; Η δόξα ή η κοινωνική καταξίωση; Τι να την κάνω την δόξα και το "μπράβο" όταν γυρίζω στο σπίτι και δεν έχω ένα πιάτο φαγητό; Υπάρχει καλύτερη μουσική από την φωνή των παιδιών και των εγγονιών μας; Μπράβο στον Πρόεδρο Προκόπη Παυλόπουλο, για την επισήμανση. Ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να ειπωθεί, αυτό τον καιρό...
