Ο Τζόνι που αγαπήσαμε πολύ

kapranos d

Του Δημήτρη Καπράνου
Ήταν ένας από τους ήρωες της νιότης μας. Ήταν εκείνος που δικαίωσε την γαλλική γλώσσα και την γαλλική κουλτούρα,

αποδεικνύοντας ότι το ροκ -εντ - ρολ δεν είναι απόλυτο κτήμα των ψυχρών αγγλοφώνων.
Τραγουδούσε " Que je t' aime" και ξεσήκωνε χιλιάδες θεατές. Πρώτος καθιέρωσε τις συναυλίες σε μεγάλους, ανοιχτούς, χώρους.

Ήταν όμορφος ως νέος και ως μεγάλος, ήταν ο Johnny" και όχι ο "Έλβις της Γαλλίας", όπως αφελώς γράφουν οι εφημερίδες.
Τραγουδούσε ροκ και μπλουζ, επειδή στην αμερικάνικη μουσική είναι βαθιά ριζωμένη η γαλλική ψυχή.
Εμείς, που μεγαλώσαμε στην πυρωμένη από την έκρηξη της μουσικής δεκαετία του '60, τον λατρέψαμε. Στο σπίτι μας ήταν πάντα ο μουσικός μας ήρωας. Μέχρι και η εγγονή μας μεγάλωσε με τη μουσική του. Με το "que je t'aime" και το "allumer le feu" αυτοσχεδίαζε χορευτικά.
Ίσως φανεί υπερβολή, αλλά είμαστε -όλη η οικογένεια- ποτισμένοι με γερές δόσεις Τζόνι. Ίσως φταίνε τα γαλλόφωνα σχολεία, ίσως ήταν τόσο σπουδαίος, που μας κέρδισε.

Το καταπληκτικό με τον μεγάλο αυτό καλλιτέχνη είναι ότι δεν σταμάτησε ποτές τις συναυλίες. Δεν νομίζω να υπήρξε άλλος που να έχει γεμίσει στάδια 80 και 100.000 θέσεων. Τα γέμιζε με ευκολία και το κοινό παραληρούσε.
Είχε μια μοναδική αίσθηση της επαφής με το κοινό, το οποίο απολάμβανε την κίνηση και τις εκφράσεις του προσώπου του, καθώς "ζούσε" το κάθε του τραγούδι.
Εξέφραζε το συναίσθημα, ένα είδος που δεν "αγαπά" τόσο η σύγχρονη μουσική και το αποτύπωνε με μορφασμούς, καθώς πονούσε πραγματικά ερμηνεύοντας τα-συνήθως ερωτικά- τραγούδια του.

Εκείνη την εποχή η Γαλλία γέννησε πολλούς και σπουδαίους καλλιτέχνες τους οποίους σέβεται και τιμά μέχρι σήμερα. Η Ελλάδα, στα σχολεία της οποίας διδάσκονταν τα γαλλικά, αγάπησε τον Σαρλ Αζναβούρ, τον Ζιλμπέρ Μπεκό, τον Κριστόφ, την Φρανσουάζ Αρντύ, την Εντίτ Πιαφ, την Νταλιντά, τον Μισέλ Σαρντού, τον Σασά Ντιστέλ, τον Κλωντ Φρανσουά.
Αγαπήσαμε πολύ και τον γαλλικό σινεμά, την "νουβέλ βαγκ" αλλά και τα μεγάλα της αστέρια. Τον Αλέν Ντελόν, τον Ροζέ Βαντίμ, τον Μπελμποντό, τον απίθανο Λουί ντε Φινές, την Μπιζίτ Μπαρντό, την Ζαν Μορώ, την Φανί Αρντάν, την Ανούκ Αιμέ την Κατρίν Ντενέβ, και τόσους άλλους.

Στην μουσική, όμως, βασιλιάς ήταν και παρέμεινε ο Τζόνι! Δεν τον είδα σε κάποια μεγάλη συναυλία (ο γιος μας γνώρισε αυτή την ευτυχία) αλλά ανήκω στους τυχερούς που τον θαύμασαν το 1971 στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τότε που ο Γιώργος Οικονομίδης διοργάνωσε την τρίτη "Ολυμπιάδα τραγουδιού".
Τότε, λοιπόν, εκτός από τον Τζόνι, είχαν εμφανισθεί "εκτός συναγωνισμού" η Μιρέιγ Ματιέ, ο Μάσιμο Ρανιέρι, ο Λιτλ Τόνι (με ένα απίστευτο "Summertime blues") και το σπουδαίο ποπ γκρουπ "Marmalade" από την Σκωτία.

Ο Τζόνι Χαλιντέι έφυγε για πάντα. Για τους φίλους του θα παραμείνει ήρωας αγαπημένος. Εμείς θα ακούμε τα τραγούδια του και θα θυμόμαστε το χαμόγελο και τα μάτια, που μιλούσαν στην καρδιά μας. Bon voyage Johnny...

 

eep logo