Σκέψεις των εορταστικών ημερών...

kalanta palia

Του Δημήτρη Καπράνου

- Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο αυτές τις μέρες, τις γιορτινές και τις χαρούμενες, ο νους γυρίζει στα περασμένα χρόνια.

Ίσως επειδή μας λείπουν κάποια αγαπημένα πρόσωπα, ίσως επειδή οι καιροί που περνάμε δεν είναι και τόσο χαρούμενοι...

Γιατί, δεν μπορεί, θα βρεθούν κάποιες στιγμές που θα καθίσεις μόνος και θα ανοίξεις την εφημερίδα (εάν έχεις διατηρήσει αυτή την καλή συνήθεια) και θα διαβάσεις για όσα περίεργα και πρωτόγνωρα για όλους μας συμβαίνουν αυτό τον καιρό.
Κι εκεί, πίσω από τις γραμμές των ρεπορτάζ και των σκιαμαχιών της Βουλής, πίσω από τις παραινέσεις του πρωθυπουργού της χώρας προς τους τραπεζίτες να "σφίξουν τα λουριά" των δημοσιογράφων ώστε να μην αναφέρονται στους πλειστηριασμούς κατοικιών, θα διακρίνεις τις ειδήσεις μιας άλλης εποχής...

Θα θυμηθείς την εποχή που ο εκάστοτε υπουργός Εργασίας (και όχι "Απασχόλησης", διότι άλλο πράγμα η εργασία και άλλο η απασχόληση) τέτοιες μέρες κορδωνόταν μπροστά στις Lubiter, τις Kodak και τις Agfa των φωτορεπόρτερ και τραβούσε από την κληρωτίδα τους αριθμούς που αντιστοιχούσαν σε μια "εργατική κατοικία"...

Θα θυμηθείς την εποχή που έπαιρνες το βιβλιαράκι του μπακάλη και μαζί ένα φακελάκι με χρήματα που σου έδινε ο πατέρας σου ,ο οποίος είχε εισπράξει το "δώρο" και εξοφλούσε τα "βερεσέδια".
Κι εσύ, έλεγες του μπακάλη "δώσε μου και δέκα καραμέλες και γράψ΄ τες" κι εκείνος στις έκανε δώρο, καθώς έγραφε ένα ολοστρόγγυλο "μηδέν" στο πολυχρησιμοποιημένο "τεφτέρι"...

Πόση χαρά σου έδιναν δέκα καραμέλες! Ούτε "Μπάρμπι" ούτε "Τάμπλετ" ούτε "Πλέι μομπίλ" ούτε τα χιλιάδες παιγνίδια που περνούν μπροστά από τα μάτια των σημερινών παιδιών...

Και, φυσικά, τα κάλαντα, που αποτελούσαν την μεγάλη πρόκληση. Πώς θα σχεδιάσεις το "δρομολόγιο", πώς θα προκάμεις όλους τους εύπορους (αν υπήρχαν) συγγενείς, πώς θα πας στα δικηγορικά και τα συμβολαιογραφικά γραφεία, όπου πάντα υπήρχε σχετική γαλαντομία.
Βρε πώς μας άφηναν τόσα "λάσκα" οι γονείς μας; Παιδιά του δημοτικού ήμαστε και μπαίναμε στα λεωφορεία με τα καμπανέλια μας και ψέλναμε τα κάλαντα και κατεβαίναμε σε μέρη άγνωστα!
Κι ύστερα παίρναμε το λεωφορείο από την αντίθετη πλευρά του δρόμου και ξαναβγαίναμε στη στάση της γειτονιά μας, έτσι, απλά!
Κανείς δεν είχε ποτέ διανοηθεί να πειράξει παιδί που έλεγε τα κάλαντα! Με χαμόγελο μας δεχόταν ο κόσμος, άνοιγαν πόρτες σπιτιών, μας έδιναν γλυκά οι ζαχαροπλάστες...

Κι αργότερα, που εργαζόμασταν κι εμείς, περιμέναμε το δώρο και σε ελάχιστο χρόνο το ξοδεύαμε σε δώρα για τα παιδιά και τους φίλους.
Ναι, υπήρξαν περίοδοι που είχαμε δυο και τρεις εργοδότες και εισπράτταμε δυο και τρία "δώρα"! Δεν υπήρχε μεγαλύτερη χαρά για τον εργαζόμενο, από το να μπει στο σπίτι φορτωμένος με δώρα και γλυκά τέτοιες μέρες...

Μοιραία, λοιπόν, γυρίζεις στα παλιά, μέχρι να σε προσγειώσει η πραγματικότητα. Που είναι σκληρή, αλλά οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε με αισιοδοξία.
Ας θυμηθούμε τους γονείς μας αυτές τις μέρες. Κι εκείνοι στα δύσκολα περπάτησαν. Και στάθηκαν όρθιοι. Για εμάς...

eep logo