Του Δημήτρη Καπράνου
Φανταστείτε την αγωνία των επιβατών του μοιραίου αεροσκάφους. Είχαν αντιληφθεί τι γινόταν, έβλεπαν τα βράχια των Άλπεων να κοντοζυγώνουν, καταλάβαιναν ότι σε λίγο δεν θα υπήρχαν! Όλοι, χωρίς εξαίρεση, βρίσκονταν στα χέρια του "τρελού" πιλότου, ο οποίος, πατώντας απλώς ένα κουμπί, είχε πάρει την τύχη τους στα χέρια του! Μήπως έτσι δεν γίνεται σήμερα σε όλο τον κόσμο; Δεν περνά στα χέρια ενός η τύχη όλων των πολιτών ενός κράτους; Μήπως δεν υπάρχουν σήμερα ηγέτες που έτσι και πατήσουν ένα κουμπί μπορούν να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε καταστροφή; Δεν υπάρχουν ηγέτες που μπορεί "να κουβαλάνε" χαλασμένο μυαλό; Μήπως δεν έχουν υπάρξει ηγέτες που πήραν στο λαιμό τους λαούς ολόκληρους; " Αυτοκτόνησε" λένε ο πιλότος. Αμ' δεν αυτοκτόνησε. Δολοφόνος εκ προμελέτης, ψυχρός εκτελεστής-ανεξαρτήτως κινήτρων- ήταν ο Γερμανός, που αποφάσισε να δολοφονήσει εκατόν σαράντα εννέα ψυχές.
Πως, όμως, προέκυψε το μοιραίο "κουμπί"; Μα, λόγω του τρομοκρατικού χτυπήματος της Αλ Κάιντα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001! Τότε, οι Αμερικανοί, για να προστατεύσουν τις πτήσεις από ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση, τοποθέτησαν το "κουμπί" που θωρακίζει τον θάλαμο διακυβερνήσεως . Το "κουμπί" το αποδέχθηκαν όλες οι αεροπορικές εταιρείες, αλλά μόνον οι Αμερικανοί θέσπισαν κανόνα ότι δεν θα μπορεί σε καμία περίπτωση να μένει μόνο ένα άτομο στο πιλοτήριο!
Οι "άνετοι" Ευρωπαίοι, που στον βωμό του "μειωμένου κόστους", είπαμε ένα ακόμη "δε βαριέσαι αδερφέ" και βρέθηκε ο παλαβιάρης Γερμανός μοναχός του στο πηδάλιο, αποφασισμένος να στουκάρει στα βράχια!Αχ, αυτό το "μειωμένο κόστος", έχει στοιχίσει ζωές, έχει στοιχίσει ακριβά σε όλους τους τομείς. Στην Υγεία, στην Παιδεία, στις Συγκοινωνίες, παντού. Μεταξύ μας, αγαπητοί, μόνο που βλέπεις τη φωτογραφία του πιλότου-δολοφόνου, όχι δεν τον ανεβάζεις σε αεροπλάνο, αλλά δεν του εμπιστεύεσαι ούτε ασανσέρ! Όλοι, όσοι τον γνώριζαν καλά, μιλούν για άτομο "καταθλιπτικό", μιλούν για μια μεγάλη ερωτική του απογοήτευση, μιλούν για πολλά. Μόνο η εταιρεία του δεν τα είχε ακούσει! Ίσως για τους ιθύνοντες της μοιραίας εταιρείας, σημασία είχε το "μειωμένο κόστος", δηλαδή ένας υπάλληλος λιγότερος. Κι έτσι βρέθηκε μόνος στο πηδάλιο ο Γερμανός δολοφόνος! Κρίμα κι άδικο, κρίμα και αίσχος!
