του Δημήτρη Καπράνου
Ρε, gamotokeratomou, εμείς, η γενιά η δική μας και κάποιες μεταγενέστερες, γιατί δεν είχαμε γονείς σαν τους σημερινούς;
Γιατί οι δικές μανάδες και πατεράδες δεν ξεροστάλιαζαν έξω από το σχολείο όπου δίναμε εξετάσεις για να μπούμε στο Γυμνάσιο στο Λύκειο (ανήκω στην γενιά που το 1963 έδωσε εξετάσεις για να μπει στην Α' Λυκείου και από την επόμενη χρονιά το Λύκειο καταργήθηκε) και στο Πανεπιστήμιο;
Γιατί η μάνα μου κι ο πατέρας μου δεν με πήγαν ποτέ στο εξεταστικό κέντρο, δεν μου έδωσαν μαζί μου φυλαχτά και μαντζούνια, δεν στήθηκαν στην απέναντι καφετέρια με τις ώρες, με αμέτρητα τσιγάρα και καφέδες για να περιμένουν το "έσκισα" ή το "την πατήσαμε";
Θυμάμαι, όταν έδωσα εξετάσεις στο Πρώτο Πρότυπο Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς ( έπειτα από λίγους μήνες ονομάσθηκε "Ιωνίδειος Πρότυπος Σχολή") πήγα με το λεωφορείο, έγραψα και επέστρεψα σπίτι.
"Πώς πήγαμε;" με ρώτησε ο πατέρας. "Πιστεύω ότι πέρασα" του είπα και αυτό ήταν όλο!
Ούτε που πήγε να δει τα αποτελέσματα! Την θεία μου την Νιόβη, που έμενε κοντά έστειλε η μητέρα μου κι εκείνη τηλεφώνησε για να πει "Το παιδί πέρασε και με καλή σειρά"...
Θυμάμαι ότι το ίδιο βράδυ ο πατέρας μου χάρισε ένα ρολόι Dogma. Tο έχω ακόμη και δουλεύει μια χαρά!
Προχθές, λοιπόν, κόσμος και ντουνιάς έξω από την "Ιωνίδειο". Γονείς σκορπισμένοι στις καφετέριες, άλλοι καθισμένοι στα παγκάκια ή στα πεζοδρόμια!
"Τί τρέχει, παιδιά; Ήρθε η ανάπτυξη;" ρωτώ αστειευόμενος. "Με τον πόνο μας παίζετε κύριε; τα παιδιά μας δίνουν Πανελλήνιες!"...
Για κοίτα, βρε παιδί μου! Όταν δώσαμε εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, πήγαμε παρέα πέντε-έξι φίλοι, αγόρια και κορίτσια, που είχαμε επιλέξει "Νομική-Πάντειο".
Πήραμε το λεωφορείο για το κέντρο και από εκεί το "πράσινο", που περνούσε από Συγγρού και φθάσαμε στην Πάντειο, όπου θα έδιναν εξετάσεις οι προερχόμενοι από τα Γυμνάσια του Πειραιά.
Μας έβαλαν σε μια τεράστια αίθουσα, καθίσαμε, μας μοίρασαν κόλες, γράψαμε τα στοιχεία μας, τα σφραγίσαμε με ένα μπλε αυτοκόλλητο (για να μη μπορεί να τα διαβάσει ο εξεταστής) και γράψαμε.
Έκθεση, Αρχαία Ελληνικά, Ιστορία και Λατινικά.
Γράφαμε, ανταμώναμε πάλι όλοι μαζί μετά την τετραήμερη δοκιμασία και πηγαίναμε σε μια κοντινή καφετέρια ( την "Φοντάνα", που δεν υπάρχει πια) και ανταλλάσαμε απόψεις.
Πετύχαμε όλοι εκείνη τη χρονιά και κάναμε το σχολείο μας περήφανο!
Αλλά καμιά μάνα και κανένας πατέρας δεν μας περίμεναν έξω από τον χώρο των εξετάσεων!
Μας αγαπούσαν λιγότερο; Είχαν μειωμένο ενδιαφέρον για την πρόοδό μας; Όχι, ασφαλώς.
Απλώς, οι Εξετάσεις ήταν μια ΔΙΚΗ μας υπόθεση!
