Confutatis

dhmotiko theatro esoteriko

Του Δημήτρη Καπράνου

Σε μια εξαιρετική βραδιά, παρακολούθησα την Μεγάλη Τετάρτη στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά το "Ρέκβιεμ" του Μότσαρτ. Δεν είδα, φυσικά, την πολιτική και δημοτική ελίτ της πόλης μου στα καθίσματα (αυτό δα έλειπε, γνωρίζουμε καλά σε ποια πόλη και υπό ποίες διοικήσεις ζούμε τα τελευταία χρόνια), αλλά είδα "καλό κόσμο" στην αίθουσα. Είδα, δηλαδή, καλοντυμένους ανθρώπους, είδα καλλιτέχνες, είδα νέους ανθρώπους.
Η παρουσία της συμφωνικής ορχήστρας της κρατικής τηλοψίας και ραδιοφωνίας, αλλά και της εξαίρετης χορωδίας του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, ήταν ο μαγνήτης για την παρουσία ενός εξαίρετου κοινού, που δεν χειροκρότησε ενδιαμέσως, που δεν άφησε τα κινητά του τηλέφωνα ανοιχτά! Δυναμικός και άψογος ο μαέστρος Μιχάλης Οικονόμου, εξαιρετικοί οι σολίστ Σοφία Κυανίδου, Ελένη Βουδουράκη, Αντώνης Κορωναίος και Αλέξανδρος Σταυρακάκης, συμπαθέστατη η αφηγήτρια Ολύνα Ξενοπούλου.
Σκληρός και σχεδόν άπελπις ο στίχος του λιμπρέτου. Βαρύς, πλην κατάλληλος για το κλίμα των ημερών, το οποίο βαρύνει και ο σχεδόν χειμερινός-πένθιμος πάντως- καιρός. Βράδυ Μεγάλης Τετάρτης, με τον αέρα σχεδόν παγωμένο, βρέθηκα στον δρόμο και αμέσως μου ήλθαν στο μυαλό με εκείνες οι υπέροχες-σκληρές αλλά αξέχαστες- στιγμές από την ταινία "Αμαντέους", που προσπάθησε -και εν πολλοίς πέτυχε- να αποδώσει εκείνο το θαύμα της ανθρώπινης υπάρξεως, που κλείσθηκε σε ένα ασθενικό, ευάλωτο σε κάθε πάθος νεανικό σώμα, στο κορμί του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ! Τι κρίμα που οι ναοί κλειδώνονται πλέον τo βράδυ.
Πόσοι, αλήθεια, από εκείνους που απολαύσαμε τη μυσταγωγία του Requiem Mass in D minor (K626) δεν θα ήθελαν να ανάψουν ένα κερί, να σταθούν για λίγο στο ημίφως ,υπό το βάρος της ημέρας και των μορφών των εικόνων. Φευ, όμως, βρήκα κλειστή την πόρτα και κατέληξα, με τη συντροφιά μου, σε παρακείμενη καφετέρια για ένα ζεστό τσάι, καθώς η βραδιά θύμιζε περισσότερο παραμονές πρωτοχρονιάς παρά Μεγάλη Τετάρτη!
Κι εκεί, επανήλθαμε στην πραγματικότητα. "Πώς σας φάνηκε η συνάντηση Τσίπρα-Πούτιν;" με ρώτησαν αμέσως οι γνωστοί που συναντήσαμε. Πού να ξέρουν εκείνοι ότι η πλοκή των ήχων, ο οργασμός των εγχόρδων, το προπέτασμα των χάλκινων πνευστών, τα νευρώδη μέρη των βιολοντσέλων, ο διακριτικός, πλην εμφανής, ήχος του οργάνου, το ξέσπασμα των κρουστών, η ανάμνηση του Confutatis , με είχαν μεταφέρει σε άλλη σφαίρα και είχα σχεδόν λησμονήσει όσα είχα δει και ακούσει πριν λίγες ώρες, σχετικά με τη συνάντηση των δυο ανδρών. "Νομίζω ότι ήταν μια καλή επαφή, αλλά χρειάζεται καιρό. Θα δείξει" είπα και παρήγγειλα τσάι γιασεμιού...

eep logo