Επιτέλους, δικαιοσύνη!

papas sfagh armenion

του Δημήτρη Καπράνου

Μεγάλωσα σε μια γειτονιά γεμάτη Αρμενίους. Δίπλα μας ήταν το σπίτι του κρεοπώλη Ρουπέν Χατσατουριάν. Παραδίπλα μια άλλη οικογένεια Αρμενίων, του Γκιουρουνλιάν. Στο σχολείο είχα συμμαθητές Κασαρτσιάν , Απκαριάν και Οβακιμιάν. Στο συγκρότημά μας έπαιζε κιθάρα ο Οβανές Μπερμπεριάν και "μάνατζέρ" μας ήταν ο καρδιολόγος σήμερα Άρης Τσολακιάν. Η αδελφή του Οβανβές, η Ανέτ, είχε ανακηρυχθεί "Μις" στα τότε καλλιστεία. Κρεοπώλες, αλλαντοποιοί, χρυσοχόοι και βυρσοδέψες οι περισσότεροι, νοικοκυραίοι, οικογενειάρχες, παντρεύονταν μεταξύ τους, κρατούσαν τα έθιμα και τις παραδόσεις τους.
Είχαν δυο συλλόγους. Το "Αραράτ" (οι σοσιαλιστές) και το "Ζαβαριάν"( οι συντηρητικοί). Εξέδιδαν δυο εφημερίδες, την "Αζάτ Ορ" και τη "Νορ Ασχάρ". Θυμάμαι τον Ντόκτορ φιλοσόφ Ανανία Χατσατουριάν, που ήταν ο λόγιος, ο συγγραφέας και καθηγητής της παροικίας. Είχαμε στο συγκρότημα και τον δικό μας φωτογράφο, τον Κολανιάν. Ο αδελφός του, ο Ιάκωβος, παρακολουθούσε τις πρόβες και "έκλεβε" ακομπανιαμέντα. Σήμερα είναι ο παγκοσμίου φήμης κιθαριστής Ιάκωβος Κολανιάν, που έχει παίξει σε όλο τον κόσμο (και στο Ηρώδειο) με τις μεγαλύτερες συμφωνικές ορχήστρες και με τιμά με τη φιλία του. Άκουγα από παιδί τα τραγούδια τους, άκουγα για τον μεγάλο τους συνθέτη, τον Κομιτάς και μιλούσαν με θαυμασμό για τους μεγάλους καλλιτέχνες τους, Αζναβούρ (Αζναβουριάν), Σιλβί Βαρτάν, Μαρκ Αριάν.
Κάθε Ιανουάριο, ετοιμάζονταν για τη μεγάλη τους εκδήλωση, για να τιμήσουν τη μνήμη του 1.500.000 Αρμενίων που εξόντωσαν οι βάρβαροι Τούρκοι το 1915. Προηγείτο το μεγάλο Μνημόσυνο, στην Αρμένικη Εκκλησία, στην Παλιά Κοκκινιά, δίπλα υπήρχε το Αρμένικο Σχολείο στην αυλή του οποίου έχουμε παίξει ατελείωτες ώρες μπάλα.
Από παιδί ζυμώθηκα μαζί τους, με τη μυρωδιά-άρωμα του φρεσκοκομμένου παστουρμά, με τα γλυκά από τον Χοβσέπ Γκιουλεσεριάν και τα σουβλάκια από το μαγαζί του αδελφού του, του Κιρκόρ. Υπήρχε και το σουβλατζίδικο του Γκάρο Αγανιάν, του "Ζαν Γκαρό", όπως τον φωνάζαμε (κατά το Ζαν Γκαμπέν), εξάδελφος του Γρηγόρη (Κιρκόρ) Αγανιάν, που άφησε εποχή σαν σέντερ-μπακ στον Ολυμπιακό.
Όταν αποφάσισα να πουλήσω το κτίριο του σχολείου που μου άφησε η μητέρα μου, το έδωσα στο "Αραράτ", με τον όρο να παραμείνει σχολείο και πνευματικό κέντρο, όπως και έγινε. Γνωρίζοντας πόσο τους σεβόμουν , δεν μου έκαναν ούτε ένα παζάρι, αν και το έχουν στο αίμα τους! Γι’ αυτό και δάκρυσα όταν άκουσα τον Πάπα να αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Αρμενίων, σαν να ήμουν κι εγώ ένας από εκείνους. Ίσως να έχουν κάπως ησυχάσει οι ψυχές των θυμάτων. Η σειρά των Ποντίων έρχεται...

eep logo