του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Αύγουστος είναι ο τελευταίος μήνας του χρόνου. Συνήθως κενός, άδειος από ειδήσεις – μην κοιτάς που φέτος είχαμε ιστορίες. Η «πρωτοχρονιά» έπρεπε να είναι η 1η Σεπτεμβρίου. Τότε ξεκινούν όλα, όσα με ηρεμία ή αναβρασμό, έφερε στο μυαλό μας ο Αύγουστος. Ο πιο αντιπαραγωγικός, αλλά ταυτόχρονα ο πιο δημιουργικός μήνας.
Τα ερωτικά χρόνια του Αυγούστου μπορεί να είναι πολλά, όμορφα, συναρπαστικά ή απλώς γεμάτα υποσχέσεις και ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Μπορεί να είναι τέχνη, τραγούδι όπως ο «Αύγουστος» του Παπάζογλου, όταν ο Σαββόπουλος τον πήρε ένα καλοκαίρι στο Πήλιο κι έπαθε τη μεγάλη «ζημιά».
Όλα, μα όλα όμως είναι καθοριστικά. Μπορεί να φέρνεις στο μυαλό σου πολλές ημερομηνίες, '87, '88, '90, '94, 2002..., με τα διαστήματα να μεγαλώνουν και να σου δείχνουν τον δρόμο. Ο έρωτας του Αύγουστου ήταν πάντα σταθμός για όλη τη χρονιά. Το θυμάσαι πάντα. Μαθητής στα πρώτα θερινά, φοιτητής στο κάμπινγκ, μπακούρι στα οργανωμένα ταξίδια «greek lover», μόνος, με παρέες, νόμιμος, παράνομος, φαντασιόπληκτος. Ό,τι και να ερωτεύτηκες στα αλήθεια ή στα ψέματα, μέσα στον Αύγουστο το έκανες. Και το 'γραψες για πάντα, σαν χρόνο και σαν εποχή.
Και αν πάλι δεν σου συμβεί το απρόβλεπτο και το συγκλονιστικό, εμπνέεσαι από κείνα τα χρόνια και σχεδιάζεις, δημιουργείς και όταν πια μπεις στη «μηχανή» του φθινοπώρου, παράγεις. Ας πούμε, αν είσαι πρωθυπουργός, ψάχνεις τρόπους να κυβερνήσεις επιτέλους, τη χώρα. Αν είσαι υπουργός, να βρεις χρήματα για το υπουργείο σου. Επιχειρηματίας που περιμένεις με καρδιοχτύπι τα νέα συμπτώματα της αγοράς και τους νέους φόρους, σκηνοθέτης που ψάχνεις χρηματοδότες για την νέα σου ταινία. Όλα τα σκέφτεσαι τον Αύγουστο και αν σου κάτσει, προχωράς το φθινόπωρο. Όλα περνούν από το μυαλό σου, σε κάποια ξαπλώστρα, για όσο μουλιάζεις στο νερό ή αδειάζοντας τα καραφάκια τα βράδια.
Κι ανακυκλώνεις μέσα σου, εκείνο το παλιό συναίσθημα της αγωνίας να μην τελειώσει ο Αύγουστος ποτέ. Να μην περάσουν οι μέρες και έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού σε κάποιο λιμάνι, σταθμό ή αεροδρόμιο. Όπως τότε, έτσι και τώρα, το ένστικτο της επιβίωσης σε σπρώχνει να μεγαλώσεις τον Αύγουστο, μήπως και παρατείνεις τον ελεύθερο «έρωτα» της σκέψης πριν από την υποχρέωση της ευθύνης.
Σε κάθε περίπτωση, τα χρόνια του Αυγούστου έφυγαν, ήρθαν, και θα ξαναφύγουν. Αυτός όμως, θα μένει πάντα εκεί. Θα παίζει πάντα τον στατικό του ρόλο σαν ονειροπαγίδα αναμνήσεων και σχεδίων. Εσύ, απλά θα έχεις την υποχρέωση να «ερωτευτείς». Πάντα να ερωτεύεσαι, αλλά ειδικά αυτόν τον μήνα να μην το ξεχνάς. Γιατί είναι το «τέλος του χρόνου» και ό,τι κι αν κάνεις τότε, είναι η δική σου «προφητεία» για τον επόμενο.
