του Ζαχαρία Λουδάρου
Γεννημένος και μεγαλωμένος στον Πειραιά, το αίμα νερό δεν γίνεται. Όπως λέει ωραία κι ένα σύνθημα "πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια". Γι αυτό και λυπάμαι πραγματικά που τα σημερινά παιδιά του Πειραιά καλούνται να πληρώσουν τις αμαρτίες της ενήλικης κοινωνίας και της διαχρονικά αποτυχημένης διακυβέρνησής της...
Ένα νοσοκομείο έχει ο Πειραιάς. Το Τζάνειο. Όμως για 20.000 παιδιά και εφήβους του Πειραιά ήταν διαθέσιμες για τη νοσηλεία τους από κάθε αιτία (ασθένεια, ατύχημα, κλπ) 20 κλίνες στο Τζάνειο και για τους 130.000 ενήλικες ήταν διαθέσιμες 330-390 κλίνες . Είναι δίκαιο; Προφανώς όχι.
Με την πανδημία η αδικία χτυπάει κόκκινο.
Για τα παιδιά του Πειραιά μένουν μόνο 3 κλίνες εκ των οποίων μία είναι βρεφοθάλαμος! Σύμφωνα με πληροφορίες οι κλίνες των παιδιών και των εφήβων παραχωρούνται στην οφθαλμιατρική κλινική η οποία αντίστοιχα παραχώρησε τις δικές της κλίνες για τους νοσούντες από την πανδημία !!!
Δεν έχει βουλευτές ο Πειραιάς να βάλουν μια φωνή για τα παιδιά του;
Ρητορικό το ερώτημα. Ο ένας έγινε υφυπουργός επιβεβαιώνοντας το γνωστό ρητό "εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουνε" κι άλλος επιβεβαιώνει το ευαγγελικό "μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι", τοποθετούμενος για τον Κουφοντίνα με όρους του ισπανικού εμφυλίου (1936-1939).
Κατά τα λοιπά... "Ζήτω ο Θρύλος κι ο Πειραιάς".
