Του Σάββα Αθανασίου
Ένα από τα πλεονεκτήματα που είχα κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής μου ενασχόλησης στο χώρο της ναυτιλίας ήταν ότι πραγματοποίησα αρκετά ταξίδια. Συνήθως με προσκαλούσαν σε καθελκύσεις πλοίων, παρουσιάσεις επενδυτικών προγραμμάτων, συναντήσεις με παράγοντες της παγκόσμιας ναυτιλίας.
Βέβαια, τα καλύτερα και πιο ξεκούραστα ταξίδια ήταν όταν με καλούσαν να συμμετέχω σε κρουαζιέρες για να γνωρίσω και να ακολουθήσω τις θαλασσινές διαδρομές με νέους προορισμούς, τις υψηλές γαστρονομικές επιλογές των σεφ, επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία, και τις ψυχαγωγικές απολαύσεις που συνδέονταν με μασάζ, χορό, τραγούδι, τυχερά παιχνίδια.
Όταν ταξιδεύαμε με κρουαζιερόπλοιο, στα οποία παρεμπιπτόντως συμμετείχαν συνάδελφοι και συναδέλφισσες, υπήρχε πάντοτε μεγάλη διάθεση για διασκέδαση, καλαμπούρια, ξεφάντωμα, με χορό και τραγούδια.
Σε αυτά τα ταξίδια γνωρίζαμε και πολύ κόσμο. Την πρώτη βραδιά, ενός ταξιδιού, ακούω την φωνή του συναδέλφου Θοδωρή Δ. να με φωνάζει: “Σάββα”, “Σάββα”, “που είσαι, έλα πάνω στην ντίσκο”.
Τι έγινε Θοδωρή; έγινε παρεξήγηση;
Όχι, είναι ένας “Παραλίας” που κάνουμε χοντρή πλάκα. Τον πετάμε στην πισίνα, γίνεται χαμός...
Δεν ήθελα και πολλά, ανέβηκα μαζί με την παρέα μου στο κατάστρωμα που ήταν η πισίνα και η ντίσκο.
Εκεί συνάντησα τον “Παραλία”. Δεν τον γνώριζα, ούτε και οι συνάδελφοι. Εκεί γίναμε κολλητοί. Φόραγε μια βερμούδα, του έβγαζαν τα γυαλιά, του έπαιρναν τις σαγιονάρες και τον πέταγαν στην πισίνα.
Μέχρι τα ξημερώματα, οι βουτιές, ο χορός και το τραγούδι δεν σταμάτησε. Με επίκεντρο πάντα τον “Παραλία”.
Τελείωσε η κρουαζιέρα, γυρίσαμε στον Πειραιά και θυμόμασταν πάντα τον “Παραλία”.
Μετά από δύο – τρία χρόνια, πήγαμε δημοσιογραφική αποστολή στο εξωτερικό, συνοδεύοντας τον Έλληνα υπουργό Ναυτιλίας.
Το πρόγραμμα, περιελάμβανε κοινή συνάντηση με τον ομόλογο του υπουργό, ακολουθούσε συνέντευξη τύπου και μετά θα επισκεπτόμασταν ένα εστιατόριο για να δοκιμάσουμε τριάντα και πλέον τοπικές γεύσεις.
Βγήκα, από τους τελευταίους από το πουλμανάκι. Οι πρώτοι συνάδελφοι είχαν φθάσει έξω από την αίθουσα συνεντεύξεων.
Ξαφνικά, ακούω πάλι την φωνή του συναδέλφου Θοδωρή Δ.: “Σάββα, Σάββα, έλα να δεις ποιός είναι ο υπουργός”.
Επιτάχυνα το βήμα μου, ανέβηκα τις σκάλες και όταν μπήκα στην αίθουσα, δεν πίστευα αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου.
Ο υπουργός της γείτονας και φιλικής χώρας, ήταν ο φίλος μας ο “Παραλίας”.
Δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα γέλια μας απο την έκπληξή μας. Περιττό να σας πω, ότι ο “Παραλίας”, δεν ήξερε πως να μας αντιμετωπίσει.
Εμείς, τον σεβαστήκαμε, δεν ρωτήσαμε τίποτα στη συνέντευξη, απλώς γελούσαμε μέχρι δακρύων...
