Κοίτα ποιος μιλάει...

zoupis zaxarias

του Ζαχαρία Ζούπη

Δε φαίνεται να έχει και ιδιαίτερα καλές σχέσεις με το δημοκρατικό διάλογο και τον πολιτικό πολιτισμό η Κυβέρνηση. Όποιος παρακολούθησε την πρόσφατη συνέντευξη της κ. Γεροβασίλη στην ΕΡΤ θα πρέπει να ένοιωσε ότι το ύφος της και η αντιμετώπιση της δημοσιογράφου εκ μέρους της ταίριαζαν περισσότερο σε παλιό Διοικητή της ΥΕΝΕΔ και όχι Κυβερνητικής Εκπροσώπου μιας αριστερής Κυβέρνησης .
Η δε επίπληξη του κ. Π. Σκουρλέτη στους εργαζόμενους στις Σκουριές που ανησυχούν μη χάσουν την δουλειά τους ότι έχουν χάσει την ταξική συνείδησή τους ,πέραν της σκληρότητας που την χαρακτηρίζουν ,θυμίζει περισσότερο ύφος κομισάριου σε χώρα του πάλαι ποτέ λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού παρά Υπουργού σε μια σοβαρή, δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα.
Ασφαλώς δεν μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά . Το «κοίτα ποιος μιλάει» είναι η μόνιμη επωδός των ομιλιών και των δηλώσεων κυβερνητικών στελεχών απέναντι σε κάθε κριτική, κάθε αντιπολιτευτική παρέμβαση. Φαίνεται στέρεψαν τα επιχειρήματα από όσους επί πέντε χρόνια έκαναν το παραμύθι πολιτική και στο τέλος υπέγραψαν ένα επαχθές Μνημόνιο, αφού πρώτα φούσκωσαν υπέρμετρα και το λογαριασμό από την παράταση μιας δήθεν διαπραγμάτευσης. Φαίνεται ότι ο σταλινισμός των νιάτων πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε και πάλι στην επιφάνεια και έτσι όποιος έχει άλλη άποψη είναι «εχθρός του λαού», «συστημικός», «συνωμότης» και ας ανακηρύσσεται την ίδια ώρα ο Αλέξης Τσίπρας «ανώτατος των τροϊκανών» από ξένα περιοδικά και εφαρμόζει μέτρα που οι προηγούμενες Κυβερνήσεις ούτε που τολμούσαν να τα σκεφτούν. Φαίνεται ότι ξεχνούν πως είναι Κυβέρνηση κοινωνικής και πολιτικής μειοψηφίας ελέω του 50% της αποχής στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και του εκλογικού νόμου που ασφαλώς η πιστή στην Απλή Αναλογική Κυβέρνηση της Αριστεράς δεν άλλαξε. Φαίνεται ότι νόμιζαν ότι είναι μόνοι τους και ότι μπορούν να κάνουν και να λένε ότι θέλουν, ποντάροντας στην επικοινωνιακή ισχύ τους και αγνοώντας ότι μπροστά στο «κοίτα ποιος μιλάει» μπορεί να βρεθούν πολύ σύντομα οι ίδιοι.

Η δημοκρατική ευαισθησία αυτού του είδους λαϊκίστικης, δημαγωγικής αριστεράς είναι δυστυχώς είδος εν ανεπάρκεια, πνιγμένη στην αυταρέσκεια και την αλαζονεία. Ας πάρουμε τον χώρο της Παιδείας. Ο Υπουργός Παιδείας εξήγγειλε Εθνικό Διάλογο. Τον εξήγγειλε αφού πρώτα ξηλώθηκε ότι πιο σύγχρονο, αξιοκρατικό και εν τέλει λαϊκό θέσπισε με συντριπτική πλειοψηφία της η Βουλή ψηφίζοντας το νόμο Διαμαντοπούλου. Όλα ισοπεδώθηκαν, όλα ανατράπηκαν σε μια αντιμεταρρύθμιση παρακμής, οπισθοχώρησης, ιδεοληψιών, εσωστρέφειας και κομματισμού. Τον εξήγγειλε δηλώνοντας ότι θα αντιμετωπιστούν «οι παρενέργειες της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας στο σχολείο» (sic!) και ξεχνώντας να καταθέσει κάποια νέα ιδέα, κάποια καινοτόμο πρόταση που να λαμβάνει υπόψη τι γίνεται στον κόσμο. Άρα, ποιος διάλογος άραγε; Τι να συζητηθεί με όσους πιστεύουν ότι είναι ακόμα συνδικαλιστές του φοιτητικού κινήματος στις καταλήψεις του ’79, με όσους υπονομεύουν τη δημοκρατία αποδεχόμενοι τη βία, τις καταλήψεις, την άρνηση της αριστείας και της αξιοκρατίας;

Μακάρι το παράδειγμα για την Παιδεία να ήταν το μόνο. Ας πάρουμε τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού και του αρμόδιου Υπουργού σχετικά με το Ασφαλιστικό. Ο πρώτος, αφού κάλεσε σε σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τους πολιτικούς αρχηγούς αναζητώντας δήθεν συναίνεση, πήγε την άλλη μέρα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και είπε το περίφημο αραβικό ( λένε ότι είναι τούρκικο τελικά ) ρητό για τα καραβάνια που προχωράνε και τα σκυλιά που ουρλιάζουν! Ο δεύτερος, αναζητώντας κι αυτός συναίνεση, μίλησε για τους «κανίβαλους που κάνουν τους τιμητές»! Θεσμική απρέπεια; Τριτοκοσμική πολιτική συμπεριφορά; Αντιδημοκρατικά κατάλοιπα; Αλαζονεία; Μάλλον όλα μαζί. Σίγουρα πάντως, πολύ επικίνδυνα χαρακτηριστικά και πριν απ’ όλους για όσους τα επιδεικνύουν με θράσος και μάλιστα την ώρα που υλοποιούν - δίχως μια συγγνώμη για όσα έλεγαν - μέτρα που αν τα υλοποιούσαν άλλοι, «θα έκαιγαν την Αθήνα».

Όλη αυτή η πολιτική συμπεριφορά οφείλεται όμως και σε κάτι άλλο. Στην ψευδαίσθηση της αδιατάρακτης παραμονής στην εξουσία, μέχρι να δημιουργήσουν το δικό τους σύστημα, το δικό τους κράτος. Ίσως να επηρεάζονται από το γεγονός ότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν «αγανακτισμένοι», ούτε «σκηνίτες» στο Σύνταγμα, ούτε περικυκλωτές της Βουλής, ούτε και το πολύ αγωνιστικό κίνημα «δεν πληρώνω- δεν πληρώνω». Ίσως να διαμορφώνουν στρεβλή αντίληψη για το τι διεργασίες συντελούνται στην Ελληνική Κοινωνία, γιατί ξαφνικά, σχεδόν μαγικά, δεν ακούγονται καταγγελίες για ανθρωπιστική κρίση, μαζικές αυτοκτονίες, παιδιά που λιποθυμάνε από ασιτία στα σχολεία. Φαίνεται ότι αυτά τα φαινόμενα εξαλήφθηκαν το 2015, αν και όλοι οι δείκτες δείχνουν χειροτέρευση της Ελληνικής Οικονομίας και επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Ίσως πάλι να απολαμβάνουν την σιγουριά της στήριξης του διεθνούς συστήματος, του ΣΕΒ και του Καραμανλισμού, αλλά και την ανυπαρξία μέχρι στιγμής δυναμικής Αντιπολίτευσης.

Ακριβώς απ’ αυτό όμως κινδυνεύει η Κυβέρνηση. Γιατί ο σοβαρός εχθρός δεν είναι πάντα ορατός, ούτε είναι αυτός που φωνάζει περισσότερο, ούτε αυτός που βιαιοπραγεί. Ο σοβαρός εχθρός είναι τα ίδια τα προβλήματα και οι κοινωνικές διεργασίες που τροφοδοτούν οι πολιτικές της Κυβέρνησης. Είναι η ελπίδα που έγινε απογοήτευση. Είναι η πεποίθηση ότι και αυτή η Κυβέρνηση είτε αριστεροδεξιά αυτοπροσδιορίζεται, είτε οτιδήποτε, είναι στην καλύτερη περίπτωση μια από τα ίδια με τις προηγούμενες. Ο χειρότερος εχθρός είναι η ιδεολογική και πολιτική αποκαθήλωση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και η γρήγορη σπατάλη του πολιτικού κεφαλαίου ΣΥΡΙΖΑ και Α. Τσίπρα. Για όσους έχουν αμφιβολίες επ’ αυτών, ας δουν τις τελευταίες έρευνες κοινής γνώμης. Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται… Τρίτη στο ερώτημα ποια Κυβέρνηση χειρίστηκε καλύτερα την κρίση, με πρώτη την ΚΑΜΜΙΑ και δεύτερη την Κυβέρνηση Σαμαρά! Σύμφωνα με την ίδια έρευνα της ΚΑΠΑ Research, ΤΟ 71,5% θεωρεί ότι τον χρόνο που πέρασε τα πράγματα πήγαν χειρότερα ενώ μόνο το 11,5% κρίνει ότι πήγαν καλύτερα! Το 69,5% θεωρεί ότι το 2015 ήταν έτος «και ελπίδας και απογοήτευσης», ενώ το 55,1% περιμένει χειροτέρευση της κατάστασης το 2016 όταν βελτίωση βλέπει το 18,3% ! Στην ίδια έρευνα, ανάπτυξη, μείωση ανεργίας και μείωση φόρων προσδοκά μόλις το 8,2%, 6,2% και 1,7% αντίστοιχα! Δεν τα λες και θετικά ευρήματα για μια Κυβέρνηση 11-12 μηνών. Δεν είναι και επιδόσεις που εγγυούνται μακροημέρευση.

Η Κυβέρνηση και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να πέσει θύμα των τριών εκλογικών επιτυχιών τους και του κλίματος αυταρέσκειας και αλαζονείας που αυτές τροφοδότησαν. Στην πραγματικότητα η κοινωνική, εκλογική βάση της δεν ξεπερνάει το 20-25%, ποσοστό καλό για την εμφάνιση ενός ισχυρού πόλου, για να ξεκινήσεις την προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση, όχι όμως για να την τελειώσεις. Πρόκειται για ένα ποσοστό όπου συνενώνονται τα πιο διαφορετικά ρεύματα. Μεσαία στρώματα που πανικοβλήθηκαν από την επιβολή των Μνημονίων και την καταβαράθρωση του βιοτικού τους επιπέδου και αναζήτησαν νέο προστάτη, που θα λειτουργούσε και ως δύναμη απενεχοποίησης από τις ευθύνες και τις ανοχές της ίδιας της κοινωνίας. Δυνάμεις οπισθοχώρησης και ανορθολογισμού που η Δημοκρατική αριστερά είχε αποβάλει διεθνώς μετά το ιστορικό ’89, αλλά και ρεύματα προσήλωσης σε σχήματα που όπου εφαρμόστηκαν ως καθεστώτα, απέτυχαν. Χιλιάδες πολίτες που ευεργετήθηκαν διοριζόμενοι ή μονιμοποιούμενοι από το παράθυρο στο δημόσιο από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και που στη συνέχεια αναζήτησαν νέο εγγυητή του πελατειακού κράτους.

Δυνάμεις που το αξιακό τους φορτίο σε θέματα δημοκρατίας, λειτουργίας του κράτους, δικαιοσύνης δεν αγγίχτηκε από τον Διαφωτισμό και λάτρεις μεταφυσικών αντιλήψεων και επαναστατικών ονειρώξεων. Αντιευρωπαϊστές που εμφανίζονται ως ευρωπαϊστές και λάτρεις της ανατροπής της αστικής δημοκρατίας που προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Δυνάμεις που απλά δεν πίστεψαν ποτέ σε ότι είπε ο ΣΥΡΙΖΑ το (50% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο σύμφωνα με όλες τις έρευνες) και απλά «καβάλησαν το άλογο» που επέλαυνε μετά το 2012 προς την εξουσία με σημαία την δημαγωγία και τον λαϊκισμό. Δυνάμεις που πίστεψαν σε μια μεγάλη αλλαγή και απογοητεύονται.

Αυτό το ποσοστό από τη φύση των ρευμάτων που το συνθέτουν είναι ανομοιογενές και ευάλωτο. Το συγκρατεί η μαγεία της εξουσίας και η λατρεία του Κράτους, η πεποίθηση ότι « ήρθε η ώρα μας ». Αρκούν αυτά για να συντηρηθεί, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει τα εντελώς αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκε και τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο; Ποιος να δώσει απάντηση… Στις εκλογές πάντως του Σεπτεμβρίου πάντως φάνηκε, ότι με ζημιές και κέρδη άντεξε, χάνοντας πάντως 380.000 ψηφοφόρους. Θα αντέξει στην πίεση των καταστάσεων ιδιαίτερα το πρώτο 6μηνο του 2016; Δεν εξαρτάται μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ… Εξαρτάται από πολλούς, μα πάρα πολλούς παράγοντες και βέβαια την παρουσία και παρέμβαση της Αντιπολίτευσης και βασικά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που έχοντας πια ένα νέο αρχηγό φαίνεται να σπάει σε πρώτη φάση την απόλυτη επικυριαρχία ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα και δημιουργεί νέα απειλητικά δεδομένα για την Κυβέρνηση.

Γι αυτό θα έχει μεγάλο πολιτικό ενδιαφέρον το 2016. Είναι χρονιά που θα κρίνει πολλά. Σε κάθε περίπτωση, καλό θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να προσέξει την πολιτική συμπεριφορά, αλλά και την αντιμετώπιση του κράτους και της Δικαιοσύνης. Γιατί το σίγουρο είναι ότι θα αναζητήσει συμμαχίες και ίσως τότε νιώσει πόσο μόνος θα είναι ……. Γιατί τα λάθη στην πολιτική συγχωρούνται.Η αλλαζονεία όμως,το ολοκληρωτικό νεοαριστερό στυλακι και η επέλαση στο Κράτος όχι….

Ιδαίτερα απ ΄όσους αισθάνονται πραγματικά αριστεροί και κεντροαριστεροί και δεν το λένε λόγω ρεύματος η μόδας…

eep logo