του Δημήτρη Καπράνου
Το καταλαβαίνω, δεν είναι πρέπον. Δεν είναι και πολιτικώς ορθόν, αλλά θα παρεκκλίνω και θα ασχοληθώ με το απονενοημένο διάβημα του νεαρού, που φουντάρισε από τη γέφυρα του Ισθμού, όταν η καλή του, ως φαίνεται, του είπε ότι δεν τον θέλει! "Δεν έστεκε το παιδί στα καλά του" ήταν η αντίδραση των περισσοτέρων.
Κάποιοι άλλοι είπαν "Μα, είναι δυνατόν; Για μια γυναίκα;". Θα ειπώθηκε επίσης κι αυτό: "Μα, μπορεί κάποιος να χάσει τη ζωή του από έρωτα το 2016;". Κι όμως, ο δεκαεννιάχρονος σμηνίτης, δεν ήθελε να ζήσει χωρίς εκείνη! Θα μου πεις, μα δεν σκέφτηκε τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέρφια του, τους φίλους του;
Όχι, αγαπητοί, δεν τους σκέφτηκε. Διότι αν τα σκέφτονταν όλα αυτά οι κατά καιρούς "σμηνίτες", δεν θα υπήρχε "Ρωμαίος και Ιουλιέττα", δεν θα υπήρχαν όλοι εκείνοι οι ερωτικοί αυτόχειρες, που γέμισαν σελίδες βιβλίων, που έγιναν αθάνατα θεατρικά έργα, που σκορπίζουν ακόμη συγκίνηση στις θεατρικές αίθουσες. "Αφού δεν με αγαπάς, αφού δεν με θέλεις, δεν υπάρχει για εμένα ζωή"! Μια φράση που γράφτηκε χιλιάδες φορές, που ακούστηκε άλλες τόσες και που ο σμηνίτης της Κορίνθου την έφερε πάλι στην πρώτη σελίδα , επιλέγοντας ακόμη και το σημείο για το απονενοημένο του διάβημα.
Γιατί, μη το ξεχνάμε, το σημείο παίζει τον δικό του ρόλο. Όπως το θρυλικό ζευγάρι, ο Μιμίκος και η Μαίρη, που αυτοκτόνησαν πέφτοντας στο κενό από τον βράχο της Ακροπόλεως. Μα, θα πείτε, είναι δυνατόν, ένας νέος άνθρωπος, σε μια εποχή σαν τη σημερινή, με όλη τη ζωή μπροστά του, να χαραμίσει την ύπαρξή του για τα μάτια ενός κοριτσιού; Ε, να που είναι!
Γιατί ο έρωτας, όπως έγραψε ο Γκαίτε, εξιδανικεύει τον αγαπημένο στο μυαλό εκείνου που τον ερωτεύεται. Γιατί ο έρωτας είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί έναντι παντός άλλου, που δεν επιτρέπει συμβιβασμούς ή υπεκφυγές. Ο έρωτας δεν είναι πολιτική, δεν είναι συμφωνία. Είναι απόλυτος, σκληρός και δεν σηκώνει μύγα στο βέλος του. "Αφού δεν με θέλεις, δεν θέλω να ζήσω!".
Απλά πράγματα, έρωτας! Όλα τα άλλα, είναι λόγια. Και ο έρωτας θέλει πράξεις!
