του Δημήτρη Καπράνου
"Την Κυριακή έχουμε το ετήσιοι μνημόσυνο του πατέρα μου, στον Άγιο Κωνσταντίνο, στην Ομόνοια. Σε περιμένουμε" .
Ο Μανόλης Ροδουσάκης, δικηγόρος εξαίρετος, μοναχοπαίδι, τιμά τον εκλιπόντα (πλήρη ημερών) πατέρα του, επιφανή διάκονο της Θέμιδος επί εξήντα χρόνια.
"Θα φύγω νωρίτερα, να περάσω και μια βόλτα από τα γραφεία της "Καθημερινής" στη Σωκράτους, να θυμηθώ τα παλιά. Θα κάνω και μια βόλτα από τα γραφεία της "Βραδυνής", στην οποία επίσης εργάσθηκα για δέκα χρόνια και στη συνέχεια θα κατηφορίσω την Αγίου Κωνσταντίνου, από τη γωνία του Μπακάκου, εκεί που έδινε ραντεβού η μισή Ελλάδα στην άλλη μισή" σκέφτηκα.
Το μνημόσυνο είχε ορισθεί για τις δέκα και μισή. Σηκώθηκα νωρίς, κάθισα στον υπολογιστή, έλεγξα τα τηλεμηνύματα, έριξα μια ματιά και στα πρωτοσέλιδα των κυριακάτικων εφημερίδων (άτιμο διαδίκτυο, μέχρι και τον περιπτερά φαλίρισες).
Περίμενα να ακούσω την φωνή της εγγονής μας για να της πω μια καλημέρα πριν φύγω, ντύθηκα (δεν έχουμε ακόμη κατεβάσει τα χειμωνιάτικα και η ζέστη έκανε τη γραβάτα αφόρητη, αλλά δεν πας σε μνημόσυνο ντυμένος σαν βουλευτής!) και στις εννέα και τέταρτο, ξεκίνησα από την Καστέλα για την Ομόνοια.
Πέρασα από το βενζινάδικο της γειτονιάς, έβαλα ένα εικοσάρικο βενζίνη (τόσο καίει την εβδομάδα το μικρό "Στάρλετ" του 1994 που έχω) και βγήκα στην οδό Πειραιώς, από το φανάρι της "Ελαΐς".
Άδειος ο δρόμος, στις εννιάμιση πλησίαζα το φανάρι της Ιεράς Οδού. Εκεί, άρχισε το μαρτύριο! Ένας τροχονόμος και μια ασπροκόκκινη λουρίδα εμπόδιζαν την πρόσβαση στην οδό Πειραιώς και τα αυτοκίνητα διοχετεύονταν στην Ιερά οδό.
-Τι συμβαίνει; Άλλαξε κατεύθυνση ο Πάπας και ήρθε στην Αθήνα αντί από τη Λέσβο; ρώτησα, με καλή διάθεση, τον διπλανό μου, που οδηγούσε μια θηριώδη "Μερσεντέ".
-Τι λες, ρε φίλε; Έχουνε, λέει, ποδηλατικό γύρο της Αθήνας! Καβαλάνε το ποδήλατο οι βαρεμένοι και τήνε πλερώνουμε εμείς, που θέμε να πάμε στη δουλειά μας! μου απάντησε και ...με έστειλε!
Βεβαίως, στη δουλειά του κυριακάτικα, με μπλουζάκι σινιέ και την κυρία του στολισμένη ως επιτάφιο στο πλάι, ολίγον δύσκολον, αλλά η πληροφόρηση που έλαβα ήταν επαρκής.
"Ποδηλατικός γύρος της Αθήνας"! Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον: "Οδηγοί κόψτε το λαιμό σας και καθίστε σπίτι σας"!
Αρχίζει το "σημειωτόν". Στο πρώτο στενό που δεν υπάρχει απαγορευτικό δεξιά, ακολουθώ τον τύπο με τη γυναίκα-επιτάφιο. Μπαίνω σε ένα στενό. Πέφτω σε τοίχο! Αδιέξοδο! Κάνω πίσω, αλλά με έχουν κλείσει άλλοι! Η ώρα πλησιάζει δέκα και τέταρτο και είμαι κάπου στο Μεταξουργείο, σε ένα στενό με συνεργεία αυτοκινήτων.
Στρίβω κάπου, κολλάω, ιδρώνω, ανοίγω το υποκάμισο, σταματώ να κοιτάζω το ρολόι. Ένδεκα και πέντε αφήνω το αυτοκίνητο κάπου στην πλατεία Καραϊσκάκη και ανεβαίνω με τα πόδια προς τον Ναό, με το σακάκι στον ώμο σαν τον Πέτρο Κυριακό! Πρόλαβα τον καφέ στο απέναντι ξενοδοχείο. "Ευχαριστώ που ήλθες" μου λέει ο Μανόλης. "Λίγο νερό!" λέω και σωριάζομαι...
Sidebar
18
Πεμ, Απρ
