Της Μαργαρίτας Ικαρίου
Δεν ήταν μόνο το υπερλιπαρό κατσίκι, τα κοκορετσάκια κι οι πέτσες που μας προκάλεσαν δυσπεψία μέχρι λιποθυμίας. Το τέταρτο μνημόνιο και τα σενάρια περί grexit που ξαναστρώθηκαν στο κυβερνητικό τραπέζι, οι «απεχθείς όροι», τα αναζητούμενα δις ευρώ και το παράλληλο μέτωπο της έντασης στο Αιγαίο, μας έχουν κάτσει όχι μόνο στο στομάχι, αλλά και στον κοινοβουλευτικό σβέρκο.
Επί μήνες και μήνες κλωθογυρίζουν συμπιεζόμενα μέσα στη χύτρα της διαπραγμάτευσης, πότε με μπόλικο επικοινωνιακό λάδι και πότε με αντιπολιτευτικό ξύδι. Εξαιτίας όλης αυτής της απίστευτης χρονοτριβής, τα διαπραγματευτικά υλικά έχουν παραβράσει, μετατρεπόμενα σε έναν καυτό και χυλώδη πολτό «εξόδου» από την Ευρώπη, που καλούμαστε πλέον να καταπιούμε αμάσητο.
«Στα κάρβουνα» ο ελληνικός λαός, «σουβλίζεται» ο επιχειρηματικός κόσμος, αναδεύει η παραοικονομία σε βάρος της ανασφαλούς κι ανασφάλιστης εργασίας, παραφουσκωμένα επικοινωνιακά τα όποια χύδην κοινωνικά μέτρα, σαν το χαρουπάλευρο που πάει να υποκαταστήσει το ψωμί-ψωμάκι.
Στη φωτιά της διαπραγμάτευσης και στη μεγάλη μαρμίτα των προσδοκιών που ανέπτυξε εις μάτην μια μεγάλη μερίδα του συνόλου των πολιτών, μπήκαν αριστεροβατούντες κάβουρες αλλά και δεξιόστροφοι κοχλίες, αλλού ντ’ αλλού χαμένοι χάνοι, επικίνδυνες σμέρνες και αμμοχωμένες γλώσσες, δήθεν-τάχα μου αγγελόψαρα και μουστακάτα βουρκώδη μπαρμπούνια, αυγωμένοι και καλοφαγωμένοι οξύρυγχοι και διασταυρώνοντες τηλεοπτικώς τα λεκτικά τους ξίφη, ξιφίες. Από κοντά, γελοίοι γύλοι κι ανελλήνιστοι ροφοί που «την κάνουν» στη… στροφή, σουργελοειδείς ζαργάνες, επιθετικές τσιπροτσιπούρες και κοκορομαχούντες κοκοβιοί. Ολημερίς να βράζουνε, το βράδυ να χυλώνουν, την άλλη να μαλώνουν. Οι δουλειές μας, πήγαν για… βρούβες κι η ρευστότητα έπιασε πάτο στο κιούπι με την οικονομική άλμη.
Πρώτη φορά αριστερά; Ή μήπως διαρκώς εκλέγουμε κυβερνήσεις με… πέπουλα χήνας και φτερά; Το ψάρι βρωμάει άραγε από το κεφάλι μόνο ή και από την… ουρά; Πως γίνεται η κάθε μέρα να ξημερώνει ίδια με την προηγούμενη, σαν αυτήν της μαρμίτας, όπου όλα φαίνονταν να αλλάζουν κι όλα κλωθογύριζαν και πάλι από την αρχή;
Πτωχευμένοι κοιμόμαστε, υπό χρεοκοπία ξυπνάμε. Το ευρώ κατρακυλά από την τρύπια ελληνική τσέπη κι ως να φτάσει στο πάτωμα, έχει γίνει… δραχμή. Η συμφωνία αργοψήνεται και οι νέες προτάσεις λιτότητας-αθλιότητας μαγειρεύονται, αλλά τα 5,4 δις μέτρων και φορολογικών επιβαρύνσεων, μας έχουν «κόψει το γάλα». Φυσικά, οι επιτήδειοι εξακολουθούν να τρώνε με δώδεκα μασέλες, παρά το ότι οι «εκπρόσωποι των θεσμών» και των βρογχοπνικτικών μας δεσμών, τρώνε τα… λυσσακά τους να μας αφαιμάξουν.
Οι «εταίροι» που έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε… «εταίρα» και δη απλήρωτη, επιδίδονται σε γκουρμέ υποδείξεις του τύπου: Αφαιρέστε την πέτσα του Έλληνα, αλλά προσθέστε κάνα δυο κύβους κοινωνικής αλληλεγγύης. Τεμαχίστε μισθούς και συντάξεις, αλλά μην φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, αυτό θα το γλύψουν οι μεγαλοκαρχαρίες. Λουκανικοποιήστε το εύρωστο εργασιακό δυναμικό ώστε να ξεπουληθεί διεθνώς ως χοτ-ντογκ, με σάλτσα τη δυνατότητα πανευρωπαϊκής απασχόλησης, για να… γλιστράει. Βάλτε βαριά μπαχαρικά φορολογίας στον τσίρο-μισθωτό και χώστε τον στο φούρνο της καθημερινής εργασιακής ανασφάλειας, μέχρι να έρθει να ξεροψηθεί και να βγάλει τα ζουμιά του. Ζυμώστε την κοινωνική αντίδραση με αρτύματα ευφυολογήματα νέου τύπου και σύγχρονη διαλεκτική της νομενκλατούρας, προσθέστε συντηρητικά και ελάχιστη υπόξινη δήθεν αντιδραστική μαγιά, βάλτε τη στο ζεστό χώρο των τηλεοπτικών λαμπτήρων να φουσκώσει και αντί για το λαϊκό καρβέλι εξέγερσης των πεινασμένων, ζυμώστε μια… κουλούρα (στο λαιμό). Πολτοποιήστε τα εργασιακά δικαιώματα και αντικαταστήστε τα με σόγια πεντάμηνων προγραμμάτων απασχόλησης και μπόλικο πιπέρι που μπαίνει και στα λάχανα της επιδοματικής πολιτικής. Ρίξτε στο τηγάνι μια λιπαρή ουσία από παλιά υλικά, ανακατέψτε την με μπόλικη νεολογίζουσα φρασεολογία-φασιστολογία κι αφού περάσετε σε σούβλα τον μισθωτό και τον συνταξιούχο, τσιγαρίστε τον μέχρι να μαυρίσει η ψυχή του.
Σ αυτό το κράτος που πάει επί δεκαετίες σαν τη… πάπια και ξεπουπουλιάζεται σαν τη χαζοχήνα, με ηγήτορες ενδεδυμένους και περιφερόμενους ως χαζο-πουλάδες, οι κάθε λογής μάγειροι κι οι εκπρόσωποι των chef θεσμών, κάνουν διαρκώς τα δικά τους μαγειρέματα.
Το ερώτημα της εποχής ωστόσο, μένει αναπάντητο: Σε ποια Ελλάδα θα στρώσουν όλοι τούτοι τραπέζι για ξεκοκκάλισμα και τι θα βρουν να ροκανίσουν, όταν η συντέλεια και η ευτέλεια θα τα ‘χουν… «όλα σφάξει και όλα μαχαιρώσει»;
