του Δημήτρη Καπράνου
Το στάδιο δεν ήταν καν της προκοπής. "Είναι ένα παλιό στάδιο του "μπέιζ μπολ" και όταν τελειώσουν οι αγώνες θα κατεδαφισθεί για να χτιστούν εμπορικά κέντρα" μου είπε ο συνοδός μου, καθηγητής Πανεπιστημίου. Η ζέστη στην Ατλάντα ήταν αποπνικτική εκείνο το καλοκαίρι του 1996. Η μικρή δημοσιογραφική μας παρέα, καλεσμένη από την "Σουότς", είχε εξασφαλισμένες καλές θέσεις στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων της "Εκατονταετίας", εκείνους που μας "έκλεψε" η Ατλάντα, οι "Αγώνες της κόκα-κόλα', όπως είχαν αποκληθεί.
Όταν τελετή έναρξης ολοκληρώθηκε με την παρέλαση των ομάδων, έσβησαν τα φώτα και έπεσε σιωπή. Ήταν η ώρα που θα εμφανιζόταν ο αθλητής ο οποίος είχε επιλεγεί για να ανάψει την Ολυμπιακή φλόγα. Ένας ισχυρότατος προβολέας άρχισε να "¨ψάχνει" στο απόλυτο σκοτάδι και σε λίγο εστίασε στον αθλητή, που κρατούσε την δάδα που είχε πρωτοανάψει στα ιερά χώματα της Ολυμπίας.
Ήταν ο Κάσιους Κλέι (για εμάς τους παλιούς) ,ο Μοχάμετ Άλι, για τους περισσότερους. Μ ε το γνωστό, επιβλητικό παρουσιαστικό, αλλά με το αριστερό χέρι να πηγαινοέρχεται, καθώς κατέβαλε όλες του τις συνάμεις για να κρατήσει σταθερό και υψωμένο το δεξί, με το οποίο κρατούσε την ψυχή των Αγώνων. Ήταν φοβερό το συναίσθημα. Απέναντί μας ο ολυμπιονίκης του 1960, στη Ρώμη, ο Κάσιους Κλέι, που κατατρόπωσε σε δευτερόλεπτα τον φοβερό Σόνι Λίστον, ο επαναστάτης πυγμάχος, αντιμετώπιζε τον φοβερότερο αντίπαλο, που ακούει στο όνομα Πάρκινσον με όλη του τη δύναμη.
Ανέβηκε σιγά-σιγά τα σκαλιά του βωμού και, χωρίς να προσπαθήσει να κρύψει το "πηγαινέλα" του αριστερού του χεριού, άναψε τη φλόγα ,που μονομιάς φώτισε το στάδιο και την ψυχή μας. Για εμάς, τους πιτσιρικάδες του '60, που θαυμάζαμε τους πυγμάχους και διαβάζαμε για τον Φλόιντ Πάτερσον και τον Λίστον, που είχαμε μάθει από τον Κώστα Σισμάνη την ιστορία του6 Σούγκαρ Ρέι Ροόμπισνον, η ανάδειξη του Κλέι σε αστέρι πρώτου μεγέθους, σήμαινε πολλά. Ανήκω στη γενικά που "έπαιζε μπουνιές", που δεν γνώριζε από "πολεμικές τέχνες" και που μαζευόταν στα συνοικιακά ρινγκ για να βλέπει μποξ.
Και γι αυτό επεδίωξα να συναντήσω τον Μοχάμεν Άλι, πράγμα που τελικά κατόρθωσα, σε μια από τις πολλές που οργάνωναν οι εταιρείες-χορηγοί στην Ατλάντα. "Είμαι ένας από τους φανατικούς θαυμαστές σας" του είπα. Ήταν ντυμένος άψογα και κρατούσε το αριστερό χέρι ακίνητο, με τον αντίχειρα καρφωμένο στο τσεπάκι του γιλέκου του."Ε, δεν κάνεις και κάτι πέρα από τα συνηθισμένα", μου είπε! Ο μοναδικός Κάσιους Άλι Μοχάμεντ Κλέι! Μπορεί να τον νίκησε ο Πάρκινσον., αλλά δεν του άλλαξε τον χαρακτήρα! Αθάνατος!
